Με 176 υπέρ και 76 κατά υπερψηφίστηκε χθες (15 Φεβρουαρίου) στην ελληνική Βουλή ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια. Έτσι, η Ελλάδα γίνεται η 16η χώρα της Ε.Ε. που αναγνωρίζει την ισότητα στον πολιτικό γάμο.

«Η Εκκλησία ήταν αντίθετη στον νόμο, η ακροδεξιά αντιπολίτευση ούτως ή άλλως, ακόμη και μέλη του κυβερνητικού κόμματος διαφωνούσαν αλλά

παρ' όλα αυτά ο στόχος του πρωθυπουργού Μητσοτάκη να εισάγει την ισότητα στον γάμο είχε πολλές πιθανότητες να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία, […] διότι τα δύο αριστερά κόμματα της αντιπολίτευσης στήριξαν την προσπάθειά του», γράφει η Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Όπως εξηγεί η εφημερίδα της Φρανκφούρτης, στο κυβερνητικό στρατόπεδο υπήρχαν έντονες αντιδράσεις απέναντι στο νόμο. «Εκπρόσωπος αυτών ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ένας πολιτικός που ενσαρκώνει την εθνικιστική-αντιδραστική αυτή πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. […] Η μεγαλύτερη αντίσταση ωστόσο προήλθε από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ιερά Σύνοδος τάχθηκε ομόφωνα κατά του νόμου, έστειλε εμπρηστική επιστολή προς τους 300 βουλευτές και κήρυττε ενάντια στο νόμο και στους ναούς».

Όσον αφορά πάντως την ελληνική κοινωνία, «αυτή έχει μετατοπιστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό κατά τις τελευταίες δεκαετίες ώστε δεν ήταν κάποιο τεράστιο ρίσκο για τον Μητσοτάκη να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση για την ισότητα στον γάμο. Αυτό διαπιστώνεται και στις δημοσκοπήσεις των περασμένων μηνών και ετών, στις περισσότερες εκ των οποίων αποτυπώνεται εδώ και χρόνια μια μικρή πλειοψηφία που τάσσεται υπέρ της ισότητας των ομοφυλοφιλικών γάμων. […] Σε ορισμένες έρευνες και αναλόγως τις ερωτήσεις, η απορριπτική στάση είναι ενίοτε μεγαλύτερη – σε κάθε περίπτωση όμως η αντίθεση των πολιτών δεν είναι πλέον τόσο έντονη ώστε η Εκκλησία να μπορεί να "χτίσει” πάνω της μια εκστρατεία ή και να τεθεί σε κίνδυνο η πρωτιά της Ν.Δ. ενόψει ευρωεκλογών», καταλήγει η F.A.Z.

Στο ίδιο μήκος κύματος η ιστοσελίδα της εβδομαδιαίας εφημερίδας Die Zeit παρατηρεί ότι «με την ψήφιση του νομοσχεδίου, η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα με ορθόδοξο- στην πλειονότητά του- πληθυσμό που επιτρέπει τον πολιτικό γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Μέχρι σήμερα οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να συνάψουν μόνο σύμφωνο συμβίωσης». 

Προτιμά πράγματι τον Μπάιντεν ο Πούτιν;

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν σχολίασε πως μεταξύ Τραμπ και Μπάιντεν προτιμά τον δεύτερο ως πρόεδρο των Η.Π.Α., καθώς είναι «ένας πολιτικός της παλιάς σχολής και επομένως πιο προβλέψιμος».

Βέβαια, «όταν λέει κάτι ο Πούτιν μπορεί κάλλιστα να εννοεί το ακριβώς αντίθετο», παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung. «Αυτό δεν συμβαίνει όμως οπωσδήποτε. Ο Πούτιν απολαμβάνει να προκαλεί εσκεμμένα σύγχυση όπως και να σπέρνει την αβεβαιότητα».

Ωστόσο ο Ρώσος πρόεδρος «έχει δίκιο στο ότι ο Μπάιντεν είναι πιο έμπειρος και προβλέψιμος. Όμως δεν θα έπρεπε να πιστέψει κανείς πως τον προτιμά για αυτόν τον λόγο. Το γεγονός ότι ο Πούτιν προτιμά τον Μπάιντεν σημαίνει στην πραγματικότητα πως προτιμά τον Τραμπ, αλλά δεν θέλει να το δείξει με τρόπο αδέξιο. Διότι κάτι τέτοιο θα έβαζε πιθανώς σε σκέψεις ένα μέρος του ρεπουμπλικανικού εκλογικού σώματος και θα ωφελούσε το στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Ο Πούτιν είναι πολύ έξυπνος για να κάνει τέτοιο».

Η S.Z. υπογραμμίζει πως «εν αντιθέσει με την περίπτωση επιστροφής του Τραμπ, τέσσερα ακόμη χρόνια με τον Μπάιντεν θα οδηγήσουν σε μεγάλη αβεβαιότητα εκτός του ΝΑΤΟ, θα κρατήσουν το χάος της πολιτικής ασφαλείας προς το παρόν μακριά, ενώ η στρατιωτική υποστήριξη προς την Ουκρανία θα είναι πράγματι πιο προβλέψιμη. Όμως η Ρωσία δεν έχει ουσιαστικά κανένα συμφέρον προς κάτι τέτοιο».

Οι Γερμανοί φίλαθλοι συνεχίζουν τις διαμαρτυρίες

Εδώ και εβδομάδες οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών συλλόγων της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας στη Γερμανία εκδηλώνουν με κάθε πιθανό τρόπο την αντίθεσή τους στην έλευση επενδυτικών κεφαλαίων στη Γερμανική Ποδοσφαιρική Λίγκα (DFL): τραγουδούν συνθήματα, σηκώνουν πανό, πετούν σοκολατένια νομίσματα και μπαλάκια του τένις μέσα στο γήπεδο.

Κατά την S.Z. «η διαμάχη αυτή έχει πολλές αντιφάσεις» - κυρίως επειδή ήδη σε ορισμένες ομάδες έχει τον λόγο το ιδιωτικό κεφάλαιο όπως στη Βόλφσμπουργκ την οποία διαχειρίζεται η Volkswagen. «Από την άλλη πλευρά όμως θίγει θεμελιώδη ζητήματα και παρουσιάζει πολλά κοινά με άλλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπως τις απεργίες των σιδηροδρομικών και τις διαδηλώσεις των αγροτών. Αφορά μία αμφιλεγόμενη απόφαση, λάθη του παρελθόντος, αλλά και το ποια μορφή διαμαρτυρίας είναι αναλογική και το πώς μπορεί να βρεθεί μία χρυσή τομή».

Η εφημερίδα του Μονάχου είναι πεπεισμένη πάντως πως «η λύση είναι προφανής. Οι δημοκρατικές διαφορές πρέπει να επιλύονται με τρόπο δημοκρατικό. Και στην περίπτωση αυτή, με μία νέα ψηφοφορία». Και εάν αυτή διεξαχθεί σύμφωνα με τους κανόνες και εάν διασφαλιστεί πως οι επενδυτές θα υπάγονται σε αυτούς, «τότε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη θα υποχρεωθούν να αποδεχθούν το αποτέλεσμα. Ακόμα και όσοι κάθονται στα πέταλα των γηπέδων».