Πανικός επικράτησε χθες στις αγορές, με τα χρηματιστήρια από την Ανατολή ως τη Δύση να είναι στο κόκκινο.

«Ο κύριος λόγος για τις απώλειες στις διεθνείς αγορές ήταν η ανησυχία για την αμερικανική οικονομία. […] Επιπλέον, αρκετές από τις τεχνολογικές εταιρείες στις οποίες οφείλεται η μέχρι τώρα εκτίναξη του χρηματιστηρίου, αντιμετωπίζουν προβλήματα» παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung. «Όμως τα πράγματα τελικά δεν εξελίχθηκαν και τόσο άσχημα όσο φοβούνταν πολλοί».

Κατά την εφημερίδα του Μονάχου «όλα είναι θέμα οπτικής: η αμερικανική οικονομία τρόμαξε από μία έκθεση της περασμένης Παρασκευής, […] σύμφωνα με την οποία το ποσοστό ανεργίας ανέβηκε κι άλλο τον Ιούλιο – στο 4,3%. Αυτό όμως αφ' ενός είναι κατά περίπου δύο ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερο από της Γερμανίας, […] αφ’ ετέρου και τον Ιούλιο δημιουργήθηκαν στις ΗΠΑ περισσότερες από 100.000 νέες θέσεις εργασίας – πολλοί κλάδοι εξακολουθούν να ψάχνουν για εργαζομένους αντί να απολύουν τους υπαλλήλους τους.

Παρ' όλα αυτά προκύπτουν διαρκώς περισσότερες αμφιβολίες σχετικά με το πόσο ακόμη θα συνεχιστεί η ανοδική πορεία της αμερικανικής οικονομίας. Ολοένα και περισσότεροι φοβούνται το ενδεχόμενο μίας ύφεσης, την οποία οι ΗΠΑ έχουν γλιτώσει μέχρι στιγμής – και αυτό ήταν ένα πραγματικό θαύμα σύμφωνα με τους οικονομολόγους».

Την ίδια στιγμή πάντως «μία κατάρρευση του χρηματιστηρίου και ο φόβος για ύφεση θα μπορούσε να ενισχύσει τη δυσφορία που αισθάνονται πολλοί Αμερικανοί πολίτες για τη δημοσιονομική πολιτική του Μπάιντεν. Και η ιστορία έχει δείξει πως ο εκάστοτε αντιπολιτευόμενος υποψήφιος για την προεδρία επωφελείται όταν η αμερικανική οικονομία τα πηγαίνει άσχημα κατά τη χρονιά των εκλογών», καταλήγει η SZ.

«Για πολύ καιρό οι αγορές φαίνονταν να αδιαφορούν για τους μεγάλους κινδύνους που υπήρχαν για την παγκόσμια οικονομία, παρ' ότι αυτοί δεν εμφανίστηκαν την περασμένη Παρασκευή, αλλά σιγοβράζουν εδώ και χρόνια», επισημαίνει από την πλευρά της η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt. Η γερμανική εφημερίδα εκτιμά πως «το αναγκαίο ξεκαθάρισμα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και ο κίνδυνος κλιμάκωσης σε ένα παγκόσμιο κραχ είναι επικείμενος».

Στη βαθιά διχασμένη Αμερική «υπάρχει ακόμη ένα πράγμα στο οποίο το Κογκρέσο μπορεί να συμφωνήσει: τα τεράστια προγράμματα δαπανών χωρίς αμοιβαία χρηματοδότηση. Το αμερικανικό χρέος πλησιάζει γρήγορα το 130% επί του ΑΕΠ, ενώ περίπου το 17% του κρατικού προϋπολογισμού κατευθύνεται προς την εξυπηρέτηση του χρέους. […] Όλο αυτό δεν είναι βιώσιμο και τώρα το συνειδητοποιούν και οι χρηματαγορές. […] Και εδώ ισχύει το εξής: όσο μεγαλύτερο το πάρτι και οι υπερβολές, τόσο μεγαλύτερο και το hangover την επόμενη μέρα. Γι' αυτό και ένα ξεκαθάρισμα μοιάζει αναπόφευκτο».

Θα καταρρεύσει κιόλας η πρωτοβουλία για την Κύπρο;

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες κάλεσε τον Νίκο Χριστοδουλίδη, πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ερσίν Τατάρ σε τριμερή συνάντηση στη Νέα Υόρκη στις 13 Αυγούστου με θέμα το Κυπριακό. Ο Χριστοδουλίδης αποδέχθηκε αμέσως την πρόταση ενώ ο Τατάρ την απέρριψε.

«Η πρωτοβουλία του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ φαίνεται να καταρρέει προτού καν αρχίσει», παρατηρεί το Γερμανικό Δημοσιογραφικό Δίκτυο (RND). «Η άρνηση του Τατάρ δεν προκαλεί πάντως καμία έκπληξη. Εξάλλου, πριν από δύο εβδομάδες, κατά τους εορτασμούς της 50ης επετείου από την “ειρηνευτική αποστολή”, όπως ονομάζει ο Ερντογάν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Τούρκος πρόεδρος είχε θέσει τη γραμμή: ο μοναδικός τρόπος επίλυσης του ζητήματος είναι με μία “λύση των δύο κρατών” – δηλαδή με τη νομιμοποίηση της διαίρεσης του νησιού βάσει διεθνούς δικαίου. […] Και ο Τατάρ θα επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μονάχα όταν οι Ελληνοκύπριοι “αναγνωρίσουν προηγουμένως την κυριαρχίας μας και την ισότητά μας σε διεθνές επίπεδο”.

Η παταγώδης αποτυχία της πρωτοβουλίας του Γκουτέρες θα ήταν πάντως ένα πισωγύρισμα και για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», συνεχίζει το RND. «Η γεωπολιτική σημασία του νησιού για τη Δύση φανερώνεται για μία ακόμη φορά τώρα με τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. […] Επιπλέον, η επίλυση του Κυπριακού θα μπορούσε να ανοίξει στην Κύπρο και την πόρτα της προσχώρησης στο ΝΑΤΟ. Και η Τουρκία θα έπρεπε και αυτή να ενδιαφερθεί για μία συμφωνία – επειδή έτσι θα βγει και το μεγαλύτερο αγκάθι στις σχέσεις μεταξύ της Άγκυρας και της ΕΕ».