Η σύνοδος του ΝΑΤΟ φέρνει στο προσκήνιο και πάλι το ερώτημα, τί ρόλο μπορεί και θα έπρεπε να διαδραματίσει η Γερμανία στη διεθνή πολιτική σκηνή. Η Handelsblatt αναφέρει πως ο Γερμανός καγκελάριος είναι ένας από τους «περιζήτητους εταίρους» στις συνομιλίες στην Ουάσιγκτον και επισημαίνει, ότι σύμφωνα με κύκλους της γερμανικής αντιπροσωπείας εκεί, «υπάρχει η διεθνής επιθυμία να αναλάβει η Γερμανία μεγαλύτερη ευθύνη».

Ωστόσο το δημοσίευμα με τον τίτλο «Ηγετική δύναμη με το ζόρι – Γιατί θέλουν ξαφνικά όλοι να μιλήσουν με τον καγκελάριο» σχολιάζει πως ο ίδιος ο καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, «δεν είδε ποτέ τη Γερμανία ως μία παγκόσμια ηγετική δύναμη. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο σκοτεινό παρελθόν της χώρας, το οποίο απαιτεί μία πιο συγκρατημένη στάση. (…) Σε σύγκριση με τις παγκόσμιες δυνάμεις ΗΠΑ και Κίνα, η Γερμανία είναι μόνο μια μεσαία δύναμη. Ωστόσο οι φετινές εκλογικές αναμετρήσεις αποδυνάμωσαν ορισμένους από τους σημαντικότερους εταίρους της. Είναι γεγονός ότι η Γαλλία δεν έκανε την τρομακτική μετατόπιση προς τα δεξιά και στο Ηνωμένο Βασίλειο η κυβέρνηση εμφανίζεται τώρα πιο σταθερή από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά στο Παρίσι δεν είναι σαφές τι επιφυλάσσει το πολιτικό μέλλον και στο Λονδίνο θα πρέπει να διευθετηθούν τα πράγματα προτού αναληφθεί κάποιος ηγετικός ρόλος σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, η μεγαλύτερη δοκιμασία παραμένει για τη Δύση: Υπάρχει ακόμη ο φόβος, ότι εάν ο Ντόναλντ Τραμπ κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο, θα μπορούσε να διακόψει τη βοήθεια στην Ουκρανία και να τινάξει ακόμη και το ΝΑΤΟ στον αέρα».

H Αριστερά μπορεί να νικήσει – ή μήπως όχι;

Η εφημερίδα Tageszeitung (taz) σχολιάζει με αισιοδοξία τα εκλογικά αποτελέσματα σε Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία: «Η Αριστερά μπορεί να νικήσει αν παίξει σωστά τα χαρτιά της. Φυσικά, αν διϋλίζει κανείς τον κώνωπα, μπορεί πάντα να βρει κάτι λάθος. Και οι αριστεροί είναι ιδιαιτέρως καλοί σε αυτό, καθώς είναι τόσο ερωτευμένοι με την ήττα, ώστε βυθίζονται σε μιζέρια όταν χάνουν, αλλά και είναι βέβαιο ότι θα βρουν κάτι για να νιώσουν άσχημα και όταν νικήσουν. (...) Παρ' όλες τις διαφορές τους, τα δύο εκλογικά αποτελέσματα έχουν κάτι κοινό: Η Αριστερά ενσάρκωσε τη λαχτάρα για αλλαγή και ελπίδα και νίκησε. (...) Η πλειοψηφία των πολιτών λαχταρά κοινωνική πρόοδο, εκσυγχρονισμό, οικονομική ασφάλεια, θέλει πρακτικά και οικονομικά προσιτά μέτρα για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και είναι έτοιμη να υπερασπιστεί την σημερινή πολυπολιτισμική πραγματικότητα ενάντια στον εθνικισμό. Δεν θέλουν "business as usual", θέλουν ουσιαστική αλλαγή».

Ο συντάκτης της ZEIT από την άλλη πλευρά αντιμετωπίζει τα εκλογικά αποτελέσματα με σκεπτικισμό – αν όχι απαισιοδοξία. Η εφημερίδα φιλοξενεί στις στήλες της αφιέρωμα στις γαλλικές εκλογές και την απρόσμενη νίκη της ενωμένης Αριστεράς, σε εντελώς διαφορετικό κλίμα:

«Για όσους υπάρχει ακόμη ένα νήμα ελπίδας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα πρέπει να προσέξουν ένα πράγμα: Να μην τεντωθεί, γιατί μπορεί να κοπεί. (...) Ολοένα και περισσότεροι δηλώνουν ότι οι απλές, κανονικές δημοκρατικές εκλογές είναι τα τελευταία οχυρά. Έτσι αντιπαραβάλλουν όμως τη διατήρηση της Δημοκρατίας με την ίδια τη βάση της Δημοκρατίας: την αλλαγή. Ουσιαστικά εκβιάζουν τον λαό λέγοντας: Ή ψηφίζετε σωστά, ή δεν θα ξαναψηφίσετε ποτέ. Αυτό δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί (...) Για αρχή θα πρέπει τα συνετά κόμματα και οι πολίτες που είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε συζήτηση να συμφωνήσουν ότι οι δύο μεγάλες σημερινές κρίσεις προαναγγέλλουν μια εντελώς νέα εποχή. Μόνο στη βάση μιας τέτοιας κατανόησης της πραγματικότητας μπορούν τα συντηρητικά, φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά και πράσινα κόμματα να αρχίσουν και πάλι να διαφέρουν και να προτείνουν πορείες που ταιριάζουν στις εκάστοτε ταυτότητές τους».