«Ακόμη και αν οι επίσκοποι αφρίζουν από θυμό,η νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριώνείναι ευλογία για την Ελλάδα»: Με αυτήν την καυστική διαπίστωση τιτλοφορείται σχόλιο της Neue Zürcher Zeitung για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, οι οποίες αποτελούν «σημαντικό ορόσημο για τη χειραφέτηση της πολιτικής από την Εκκλησία». Η δε πλειοψηφία που υπερψήφισε τον νόμο ήταν υπερκομματική, «γεγονός σπάνιο στην ελληνική Βουλή».

Η ελβετική εφημερίδα προβαίνει σε μία αναδρομή των προσπαθειών της Εκκλησίας να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις: «Στις αρχές της χιλιετίας, όταν η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να αφαιρέσει την αναγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, η Εκκλησία μάζεψε τρία εκατομμύρια υπογραφές και κατέβασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στον δρόμο, επιδιώκοντας – τελικά ανεπιτυχώς – να εξαναγκάσει την κυβέρνηση να προβεί δημοψήφισμα. Συντηρητικοί επίσκοποι συνέχισαν να ξεσηκώνουν τις μάζες και στα χρόνια που ακολούθησαν, όπως στην πρόσφατη διαμάχη μεταξύ Αθήνας και Βόρειας Μακεδονίας.

Κατ’ επανάληψη η Εκκλησία επεδείκνυε την επιρροή της, ώστε να εξασφαλίσει ορισμένες παραχωρήσεις από το κράτος […] Εν προκειμένω, για παράδειγμα, ζήτησε τη διεξαγωγή ονομαστικής ψηφοφορίας, αίτημα που αποσκοπούσε στην άσκηση πίεσης προς τους βουλευτές. Ορισμένοι επίσκοποι κατέστησαν επίσης σαφές στους βουλευτές των περιφερειών τους πως θα έπρεπε "να αναλογιστούν πολύ καλά” τι θα ψήφιζαν».

Παρά την πίεση της Εκκλησίας, ωστόσο, ο νόμος υπερψηφίστηκε. Αυτή η εξέλιξη πρόκειται να επηρεάσει και τα υπόλοιπα ορθόδοξα κράτη; «Αυτό μένει να φανεί – εξαιρουμένης βέβαια της Ρωσίας, όπου κάθε δράση υπέρ των δικαιωμάτων των σεξουαλικών μειονοτήτων ποινικοποιείται» γράφει η NZZ.

«Τόσο η Σερβία όσο και τα κράτη της ΕΕ, η Ρουμανία και η Βουλγαρία, όπου οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου δεν αναγνωρίζονται νομικά, φαίνονται επίσης λιγότερο ανοιχτές σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η Κύπρος και το Μαυροβούνιο πάλι αναγνωρίζουν τις σχέσεις συμβίωσης μεταξύ ομοφυλόφιλων, παρ' ότι και εκεί δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στον γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Σε κάθε περίπτωση για την ελληνική κοινωνία η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα σημαντικό βήμα. Και ίσως κάποια μέρα να δώσει την ευλογία της και η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Ο Ναβάλνι ήταν ένας ήρωας»

Ο Αλεξέι Ναβάλνι υπήρξε ο κύριος πολιτικός αντίπαλος του Πούτιν. Σήμερα, τρία χρόνια μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, ανακοινώθηκε πως πέθανε στη φυλακή.

«Οτιδήποτε και αν αναφέρουν οι ρωσικές αρχές ως αιτία πίσω από τον θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι, επρόκειτο για μία πολιτική δολοφονία» σχολιάζει η Frankfurter Allgemeine Zeitung. «Οι συνθήκες υπό τις οποίες κρατούνταν ο Ναβάλνι για τρία χρόνια ήταν τέτοιες ώστε να τον τσακίσουν σωματικά και πνευματικά. Καθώς ο Ναβάλνι δεν λύγισε, οι συνθήκες κράτησης ολοένα και χειροτέρευαν, έως ότου τελικά ξεψύχησε. Τον Ναβάλνι σκότωσαν ο Πούτιν και τα πρωτοπαλίκαρά του. Όπως φαίνεται όμως από τα τελευταία στοιχεία, δεν κατάφεραν να κερδίσουν το αντιστασιακό του πνεύμα».

Στη Handelsblatt διαβάζουμε: «Υπάρχουν ακόμη αυτοί, οι ήρωες. Εκείνοι που αντιλαμβάνονται την προσωπική τους μοίρα ως κάτι δευτερεύον μπροστά στο πολύ πιο σημαντικό διακύβευμα. Ο Αλεξέι Ναβάλνι ήταν ένας τέτοιος ήρωας». Όσο για το εάν τον σκότωσε το σύστημα του Πούτιν, «μία άμεση σύνδεση δεν μπορεί φυσικά να αποδειχθεί. Ωστόσο ο καθένας μπορεί ή ίσως πρέπει να θεωρήσει πως πίσω από αυτό το γεγονός βρίσκεται ο συγκεκριμένος μηχανισμός εξουσίας. Εξάλλου, η τρομοκρατία και η αποτροπή είναι τα πιο αποτελεσματικά μέσα για την εξασφάλιση της εξουσίας».

Από την πλευρά της η Süddeutsche Zeitung παρατηρεί πως «ήταν σαν να ήθελε ο Πούτιν να δείξει ότι είναι παντοδύναμος. Και σαν ο Ναβάλνι να ήθελε να αποδείξει πως ακόμη και μπροστά στον θάνατο τίποτα δεν τον φοβίζει». Η εφημερίδα του Μονάχου ωστόσο επισημαίνει και κάτι ακόμη:

«Ο κόσμος χρειάζεται ήρωες, τους οποίους και δημιουργεί  […] Ο Ναβάλνι έγινε μία φιγούρα υπέρτερη και από την ίδια τη ζωή – και αυτό όχι μονάχα στα μάτια της Δύσης. Ωστόσο ο άνθρωπος από το Μπουτίν κοντά στη Μόσχα ήταν και ένας παίκτης, ένας οπορτουνιστής, ένας εθνικιστής, ένας προβοκάτορας. Δεν ήταν ένας τέλειος δημοκράτης υπό τη δυτική έννοια, παρ' ότι επεδίωκε τη διεξαγωγή "τακτικών εκλογών” και παρουσίαζε εναλλακτικές στην ψευτοδημοκρατία του Πούτιν. Προσαρμοζόταν στις πολιτικές τάσεις και τις αξιοποιούσε με τρόπο έξυπνο, προκειμένου να κινητοποιήσει τους αντιπάλους του Πούτιν», καταλήγει η SZ.