Η εφημερίδα DIE ZEIT φιλοξενεί άρθρο με τον τίτλο «Γιατί τα ελληνικά οχηματαγωγά απαγορεύουν τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα» και γράφει: «Ένας νέος νόμος του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής απαιτεί από τις εταιρείες να μην επιτρέπουν την είσοδο στα  ηλεκτρικά αυτοκίνητα  των οποίων οι μπαταρίες είναι φορτισμένες περισσότερο από 40% (...) Ο λόγος όπως εξηγεί το υπουργείο στην ιστοσελίδα του, είναι η ‘ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα’»

Έχει δίκιο η Ελλάδα αλλά …

Και το άρθρο συνεχίζει: «Ο Ούβε Πέτερ Σίντερ ασχολείται με τις πυρκαγιές σε πλοία εδώ και δεκαετίες στην Ομοσπονδία Γερμανών Ασφαλιστών. Αν του μιλήσεις για ηλεκτρικά αυτοκίνητα που καίγονται αντιδρά μάλλον αλλεργικά. Είναι μια λανθασμένη αντίληψη, λέει, ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα παίρνουν φωτιά πολύ πιο συχνά και πιο εύκολα από τους κλασικούς κινητήρες εσωτερικής καύσης. Οι στατιστικές δείχνουν το αντίθετο. Ωστόσο, λέει ο ειδικός, η εξέλιξη των πυρκαγιών στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι διαφορετική: από τη στιγμή που έχουν πάρει φωτιά, είναι δύσκολο ή αδύνατο να σβήσουν. Γι' αυτό η ελληνική απαίτηση είναι απολύτως λογική. Έτσι το βλέπει και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Ασφάλειας στη Θάλασσα (Emsa), βάσει των συστάσεων του οποίου συντάχθηκαν οι νέοι κανονισμοί στην Ελλάδα»

Στο τέλος όμως το δημοσίευμα καταλήγει στο συμπέρασμα, αφού έχει παραθέσει γνώμες ειδικών, ότι «είναι πολύ πιο σημαντικό να εξοπλιστούν τα φορτηγά-πλοία και τα λιμάνια με σύγχρονα συστήματα πυρόσβεσης που μπορούν να ψύχουν αποτελεσματικά τα φλεγόμενα αυτοκίνητα, ακόμη και αυτά με πλήρως φορτισμένες μπαταρίες. Σε σχετική ερώτηση, η ελληνική κυβέρνηση δεν απάντησε εάν υπήρξαν φλεγόμενα ηλεκτρικά αυτοκίνητα σε ελληνικά πλοία. Δεν αποκλείεται λοιπόν η συζήτηση να έχει πάρει φωτιά χωρίς λόγο».

Πώς να απαλλαγείτε ….

Ο υπερτουρισμός δεν είναι ένα φαινόμενο που απασχολεί μόνο την Ελλάδα αλλά πολλές χώρες. Στην Ισπανία  για παράδειγμα ο κόσμος στρέφεται πλέον σε πολλές περιπτώσεις κατά των τουριστών, όπως γίνεται στη Μαγιόρκα. Δημοσίευμα στο Spiegel αναφέρει πως μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα τα ταξίδια ήταν για τους εύπορους. Με το πέρασμα του χρόνου οι κάτοικοι ολοένα και περισσοτέρων χωρών που δεν ήταν προνομιούχες, όπως για παράδειγμα οι κάτοικοι του πρώην ανατολικού μπλοκ ή επίσης της Κίνας και της Ινδίας, μπορούν και αυτοί να ταξιδεύουν. Το άρθρο σημειώνει πως το πρόβλημα του υπερτουρισμού θα μπορούσε να είχε λυθεί πολύ εύκολα. Εάν «μια ημερήσια θέση στάθμευσης στο κέντρο της Φλωρεντίας που κοστίζει 70 ευρώ δεν μειώνει το πρόβλημα, τότε θα πρέπει να κοστίζει 100 ευρώ. Αν μια μικρή μπύρα 6,50 ευρώ στο Μπάλερμαν δεν είναι ικανή να εμποδίσει κάποιον να μεθύσει, τότε θα πρέπει να κοστίζει 15 ευρώ. Ανά ποτήρι, όχι ανά λίτρο».

...ή όχι από τον υπερτουρισμό

Και το δημοσίευμα καταλήγει: «Προσθέστε σε αυτά τα τέλη προσγείωσης των αεροσκαφών, τα διόδια, τις εισφορές διανυκτέρευσης. Οι υπερπλήρεις περιοχές έχουν την ευκαιρία να περιορίσουν την εισροή επισκεπτών αυξάνοντας τις τιμές εισόδου. Η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και η Ζυρίχη δείχνουν τον δρόμο. Γιατί δεν το κάνουν αυτό και άλλες πόλεις, οι κάτοικοί τους και οι ξενοδόχοι; Γιατί μπορεί τελικά να μην το εννοούν σοβαρά και επειδή φοβούνται. Δεν εμπιστεύονται τις τιμές ως εργαλεία ελέγχου. (...) Τι θα γινόταν αν δεν ερχόταν κανείς; Σίγουρα οι ντόπιοι θα θρηνούσαν γοερά. Η πίεση θα μειωνόταν, θέσεις εργασίας θα εξαφανίζονταν, οι επιχειρήσεις θα πήγαιναν αλλού. Στη Σικελία τα άδεια σπίτια εξακολουθούν να χαρίζονται, στο Χαρτς ακόμη και το καλοκαίρι δεν χρειάζεται να περιμένεις πολύ για ένα παγωτό. (...) Οι άνθρωποι θα εξακολουθούσαν λοιπόν να ταξιδεύουν. Απλά θα πήγαιναν κάπου αλλού. Και οι κάτοικοι της Μαγιόρκα, του Βερολίνου ή του Τιρόλου σίγουρα δεν το θέλουν αυτό».