To Spiegel με αφορμή τη μετάφραση του νέου βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη στα γερμανικά «Το άλλο τώρα» αφιερώνει εκτενές δημοσίευμα και ανάμεσα σε άλλα γράφει: «Ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, ο Βαρουφάκης ήταν ένα μείγμα μιας μοναδικής επιτυχίας και μιας ιστορικής προσωπικότητας. Κατά τη διάρκεια των πέντε μηνών της θητείας του απέκτησε ένθερμους θαυμαστές και μεγάλους εχθρούς. Κράτησε τις χρηματοπιστωτικές αγορές σε αγωνία, άφησε το ευρώ και τη γηραιά ήπειρο να ταρακουνηθούν. Εκ των υστέρων, η ευφορία εκείνης της εποχής φαίνεται σχεδόν ακατανόητη. Ο Βαρουφάκης ήταν από την αρχή σε λάθος θέσεις, υπερεκτίμησε τον εαυτό του και την επιρροή του με τρόπο καταστροφικό και πολιτικά δεν έμεινε σχεδόν τίποτα από αυτόν. Αλλά η εικόνα του Έλληνα Δαβίδ που μάχεται ενάντια στον Γερμανό Γολιάθ, που ενσαρκώθηκε τότε από τον σκληρό ομοσπονδιακό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, χαράχθηκε βαθιά στην ευρωπαϊκή μνήμη. Για μερικές εβδομάδες, ο ασκητικός οικονομολόγος Βαρουφάκης υπερασπίστηκε την ελπίδα ότι μια μοναδική, θαρραλέα ελληνική καρδιά θα μπορούσε να είναι ισχυρότερη από όλες τις τράπεζες στην Ευρώπη μαζί. Και έτσι ακριβώς από τότε υπερασπίζεται την απογοήτευση αυτής της ελπίδας».

Λίγο παρακάτω το δημοσίευμα αναφέρεται στο βιβλίο και γράφει: «Το πρώτο του μυθιστόρημα 'Το άλλο τώρα' που δημοσιεύεται στα γερμανικά αυτές τις μέρες, περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα: Τι θα γινόταν αν ο κόσμος είχε αλλάξει ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης το 2008; Αν είχε γίνει καλύτερος; Πώς θα ήταν σήμερα; Στο μυθιστόρημα του Γιάνη Βαρουφακη δεν υπάρχουν εμπορικές τράπεζες ή χρηματιστήρια. Οι εταιρείες ανήκουν στους εργαζόμενους, δεν είναι το αφεντικό που καθορίζει τους μισθούς, αλλά οι εργαζόμενοι. Υπάρχει ένα είδος βασικού εισοδήματος. Και ένα θεμελιώδες δικαίωμα στη στέγαση. Ο Βαρουφάκης κάνει πραγματικότητα αυτό που ονειρεύονται οι σοσιαλιστές τόσο καιρό. Θα ευχόταν κανείς το βιβλίο να τραβήξει τους αναγνώστες του, να τους παρασύρει, να τους αφήσει να ονειρευτούν. Αλλά στην πραγματικότητα ο κόσμος που δημιούργησε παραμένει περιέργα ξένος. Διαρκώς παραπέμπει σε κάποιον ή κάτι: τον Πλάτωνα, τον Οδυσσέα, τους φουτουριστές ή τη Γιουροβίζιον. Δεν είναι σαφές προς τα πού θέλει να πάει».

Μπορούν οι Ταλιμπάν να ελέγξουν το Αφγανιστάν;

To θέμα βέβαια που κυριαρχεί είναι η κρίση στο Αφγανιστάν και η Süddeutsche Zeitung δίνει μια άλλη διάσταση σχετικά με την εξουσία των Ταλιμπάν. Η εφημερίδα γράφει: «Λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά την κατάληψη της χώρας από τους Ταλιμπάν, εμφανίζεται το χάος της εξουσίας που θα διαμορφώσει τις συνθήκες στο Αφγανιστάν στο άμεσο μέλλον. Η κατάρρευση της κρατικής εξουσίας και η αποχώρηση των ξένων δημιούργησαν ένα κενό που οι Ταλιμπάν δεν μπορούν να καλύψουν. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο αεροδρόμιο δεν απευθύνονταν μόνο στις ΗΠΑ και στις χώρες που αποσύρθηκαν. Οι Ταλιμπάν δεν ελέγχουν το Αφγανιστάν. Δεν ελέγχουν την πρωτεύουσα, την Καμπούλ, ούτε καν τους δικούς τους μαχητές. Ο εκπρόσωπός τους προειδοποιεί τις γυναίκες να μην βγουν στους δρόμους γιατί οι ένοπλοι ενδέχεται να μην είναι εξοικειωμένοι με τους νέους κανόνες. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες. Η ερμηνεία της ισλαμικής ζωής, η προσέγγιση της σύγχρονης κοινωνίας, η απόφαση ανάμεσα στην κρατική εξουσία ή στην τρομοκρατική οργάνωση, όλα αυτά οι Ταλιμπάν δεν μπορούν να τα διαχειριστούν. Οι Ταλιμπάν δεν υπάρχουν».

Η αναγνώριση του γερμανικού στρατού

Τέλος η FAZ αναφέρεται στη δράση του γερμανικού στρατού στο Αφγανιστάν τα τελευταία είκοσι χρόνια και σημειώνει: «Τουλάχιστον στο πικρό τέλος της εκστρατείας στο Αφγανιστάν, τα στρατεύματα αποκτούν την αναγνώριση που δικαιούνται τα είκοσι χρόνια αυτής της αποστολής. Συχνά δεν εκτιμήθηκε η συμβολή τους σωστά επειδή η γερμανική πολιτική δεν ήθελε να δει κατάματα την πραγματικότητα στο Χιντουκούς. Εκεί μαινόταν ένας πόλεμος, για τον οποίο το Βερολίνο δεν ήθελε να μιλήσει όπως ούτε για τους πεσόντες. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, επομένως, ήταν απρόθυμο να εξοπλίσει τους στρατιώτες με βαρύ οπλισμό».

Μαρία Ρηγούτσου