H Süddeutsche Zeitung σχολιάζει την επιτακτική ανάγκη των πλημμυροπαθών στη Γερμανία να αποζημιωθούν και γράφει σχετικά με ανάλογες καταστάσεις που θα εμφανιστούν στο μέλλον: «Όπου έχουν καταστραφεί δρόμοι και ράγες θα πρέπει να επισκευαστούν. Όσοι έχουν χάσει το σπίτι τους συχνά θέλουν να το ξαναχτίσουν επί τόπου. Μετά από όλες αυτές τις θυσίες που έχουν κάνει οι άνθρωποι δεν θέλουν να χάσουν το οικείο περιβάλλον τους. Όμως καταρχάς σε περιοχές που έχουν πλημμυρίσει τίθεται το ερώτημα, σχετικά με το τι είδους ανοικοδόμηση χρειάζεται. Οι εποχές που χτίστηκαν, τα χωριά και οι δρόμοι δεν είναι πια οι ίδιες. Η κλιματική αλλαγή τους άλλαξε. Κάτι τέτοιο απαιτεί να επενδυθούν δισεκατομμύρια στις νέες κατασκευές (...) απαιτεί προγραμματισμό, που αποτρέπει τις ζημιές του αύριο, που λαμβάνει υπόψη τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Και ακόμη και εκείνα που δύσκολα κανείς θα πίστευε ότι είναι πιθανόν να συμβούν».

Το Αφγανιστάν πρέπει να πάρει την τύχη του στα χέρια του

Τα δυο καθιερωμένα πρωτοσέλιδα σχόλια της εβδομαδιαίας εφημερίδας Die Zeit είναι αφιερωμένα στην κρίση στο Αφγανιστάν, στο μέλλον της χώρας και τις ευθύνες της Δύσης. Διαβάζουμε: «Τώρα που κατέρρευσαν όλα όσα χτίστηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια κανείς δεν πρέπει να κατηγορήσει τους Αφγανούς και να πει πως μόνο αυτοί φταίνε. Όμως είναι στο χέρι των Αφγανών να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Ακόμα και μια παγκόσμια υπερδύναμη όπως αυτή των ΗΠΑ δεν μπορεί να υπερασπιστεί μια χώρα που δεν θέλει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Επίσης ολόκληρη η Δύση δεν μπορεί να δώσει σε μια κοινωνία μια ελευθερία που δεν θέλει η ίδια να έχει. Κανείς δεν το γνωρίζει καλύτερα από τους ανθρώπους που στη Γερμανία αποκαλούνται τοπικό προσωπικό. Αυτοί οι Αφγανοί εργάστηκαν στο πλευρό της Δύσης σε πολλές διαφορετικές θέσεις επειδή γνώριζαν ότι για τη χώρα τους το 2001 είχε έρθει μια μοναδική ευκαιρία. Ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν οπωσδήποτε. Για να το κάνουν αυτό, πήραν πολλά ρίσκα και διακινδύνευσαν τη ζωή τους. Πίστευαν στις καλές προθέσεις της Δύσης αλλά κυρίως πίστευαν στη δική τους χώρα και τις ικανότητες των συμπατριωτών τους να οικοδομήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Δεν θα έπρεπε να τους αποκαλούμε τοπικό προσωπικό, αλλά πατριώτες. Τώρα δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους στη χώρα που κυριάρχησαν οι Ταλιμπάν και αυτό θα είναι η τελευταία απόδειξη ότι η Δύση είχε πάρει σοβαρά το Αφγανιστάν».

Τι μπορεί και τι δεν μπορεί η Γερμανία

Η FAZ αναφέρεται στην ανεπάρκεια που καταλογίζεται στη γερμανική κυβέρνηση για την απομάκρυνση ανθρώπων από το Αφγανιστάν: «Είναι μια από τις στοιχειώδεις προσεγγίσεις της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας να προβλέπει τη «χειρότερη περίπτωση», ειδικά σε καταστάσεις κρίσης, στις οποίες διακυβεύεται η ανθρώπινη ζωή. Η χειρότερη περίπτωση σημειώθηκε δύο φορές το περασμένο Σαββατοκύριακο: στην Καμπούλ και το Βερολίνο. Οι Ταλιμπάν όχι μόνο αιφνιδίασαν το σάπιο καθεστώς στο Αφγανιστάν αλλά και το υπουργικό συμβούλιο της Μέρκελ, η οποία πιθανότατα σκεφτόταν περισσότερο την επικείμενη συνταξιοδότηση παρά τις αναταραχές στο Χιντουκούς. Η Καγκελαρία και το υπουργείο Εξωτερικών θα έπρεπε να ανησυχούν ακόμη περισσότερο από ό,τι η Ουάσινγκτον, γιατί χωρίς αμερικανική βοήθεια ακόμη και η εκκένωση της γερμανικής πρεσβείας δεν θα ήταν δυνατή. Η κατάσταση στην Καμπούλ έχει δείξει "τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε", είπε η Καγκελάριος. Πόσο αλήθεια είναι. Το ισοσύγιο είναι τραγικό, αλλά ο κυβερνητικός συνασπισμός προτιμά να μιλήσει ξανά για επιτυχίες».

Μαρία Ρηγούτσου