H Süddeutsche Zeitung σχολιάζει την επίθεση μιας γυναίκας μέλους του κόμματος της Αριστεράς με αφρό ξυρίσματος εναντίον του προέδρου του κόμματος των  Φιλελευθέρων  Κρίστιαν Λίντνερ. Η εφημερίδα σημειώνει: «Θα ήταν τόσο εύκολο να γελάσουμε με την τούρτα που πέταξαν στον Κρίστιαν Λίντνερ. Εξάλλου, ήταν μόνο αφρός ξυρίσματος και όχι καμιά πέτρα, κανείς δεν τραυματίστηκε. Ο ίδιος ο αρχηγός του FDP αστειεύτηκε εκφράζοντας μάλιστα τη λύπη του που δεν ήταν κρέμα. Το γεγονός όμως ότι ένας πολιτικός παραμένει ψύχραιμος σε μια τέτοια κατάσταση δεν θα πρέπει να αποσπάσει την προσοχή από αυτό που πραγματικά συνέβη την Πέμπτη σε μια προεκλογική εκδήλωση στο Γκράιφσβαλντ. Επρόκειτο για μια επίθεση εναντίον ενός εκλεγμένου εκπροσώπου. Το γεγονός ότι η επιτιθέμενη είναι και η ίδια ενεργή στην πολιτική, σε μια περιφερειακή ένωση του Κόμματος της Αριστεράς, δεν κάνει το περιστατικό λιγότερο καταδικαστέο».

Και η εφημερίδα συνεχίζει: «Αντιθέτως. Όποιος δεν είναι σε θέση να επιτρέπει στους άλλους να τελειώσουν την ομιλία τους, δεν πρέπει να αποκαλείται δημοκράτης. Μπορεί κανείς να επικρίνει την πολιτική του Κρίστιαν Λίντνερ, μπορεί ακόμη και να τον αντιπαθεί για τον ρόλο του στην κυβέρνηση, τη διχαστική ρητορική του και τις αναξιοπρεπείς προσπάθειές του να καλοπιάσει τον Έλον Μασκ αλλά θα πρέπει να τον αφήσει να τελειώσει αλώβητος την ομιλία του αλλιώς δεν μπορεί να αποκαλείται δημοκράτης».

Η Ουκρανία ολοένα και πιο μόνη …

Η Taz του Βερολίνου σχολιάζει την αυξανόμενη έλλειψη ενδιαφέροντος για τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία και γράφει: «Η στήριξη της  Ευρώπης  καταρρέει. Για ευνόητους λόγους. Στα ανατολικά, οι ουκρανικές δυνάμεις δεν έχουν ουσιαστικά τίποτα να αντιτάξουν στους Ρώσους. Δεν είναι καθόλου εξωπραγματικό ότι τα εδάφη που εξακολουθεί να κατέχει η  Ρωσία κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, θα ανήκουν στο μέλλον στη Μόσχα. Κατά πόσον νέες επιθέσεις στη ρωσική περιοχή μπορούν να επηρεάσουν τα γεγονότα υπέρ του Κιέβου είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο».

Η εφημερίδα συνεχίζει λίγο παρακάτω: «Ποια ήταν η επωδός των δυτικών συμμάχων; Η Ουκρανία δεν πρέπει να χάσει αυτόν τον πόλεμο. Αλήθεια; Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ως νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να είναι πιο απρόβλεπτος όσον αφορά την εξωτερική πολιτική. Η υποστήριξη για την Ουκρανία στην Ευρώπη καταρρέει επίσης. Στους φίλους του Πούτιν, όπως είναι ο  Βίκτορ Όρμπαν και ο Ρόμπερτ Φίκο, μπορεί σύντομα να προστεθεί και ο δεξιός «λαϊκός καγκελάριος» της Αυστρίας Χέρμπερτ Κικλ. Όσον αφορά τη Γερμανία, η βοήθεια προς την Ουκρανία θα μπορούσε να πέσει θύμα ενός «όχι» του  Καγκελάριου Όλαφ Σολτς. Η προεκλογική εκστρατεία του SPD είναι απλώς πιο σημαντική. Από όλα αυτά το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι εάν δεν συμβεί ένα θαύμα, η  Ουκρανία θα πρέπει μάλλον να υποταχθεί τελικά σε μια ειρήνη που θα της υπαγορεύσουν. Τι σημαίνει αυτό για τους ανθρώπους στα κατεχόμενα από τη Ρωσία εδάφη ούτε  η λέξη τραγωδία δεν μπορεί να το περιγράψει επαρκώς. Business as usual; Δυστυχώς, ναι».