«Οριστικό τέλος τέθηκε στο σκάνδαλο δωροδοκίας της Siemens στην Ελλάδα, για το ελληνικό μέρος του μεγαλύτερου ίσως σκανδάλου διαφθοράς στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας», γράφει η tageszeitung. «Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της δίκης αποφασίστηκε σε δεύτερο βαθμό ότι και οι 22 κατηγορούμενοι ανεξαιρέτως την γλιτώνουν. Οι επικριτές κάνουν λόγο για σκανδαλώδη ατιμωρησία – και δικαίως».

Εξαιτίας της βαρύτητας των κατηγοριών «η παραγραφή των αδικημάτων ήταν 20ετούς διάρκειας και έληγε το 2022. Τότε όμως εκκρεμούσε ακόμη η δευτεροβάθμια δίκη – και οι δικαστές άφησαν απλώς τις διαδικασίες να τρέχουν για την πλειοψηφία των κατηγορουμένων, συμπεριλαμβανομένων ανωτάτων Ελλήνων και Γερμανών στελεχών της Siemens, έως ότου τελικά να παραγραφούν. Μία κατηγορούμενη αθωώθηκε, ένας φυγόποινος κατηγορούμενος δεν άσκησε έφεση ποτέ, ενώ ένας άλλος πέθανε», επισημαίνει η εφημερίδα του Βερολίνου.

Ισχυρές διασυνδέσεις στην πολιτική ηγεσία

Ανάμεσα στους κατηγορουμένους ήταν και ο Μιχάλης Χριστοφοράκος, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Siemens Hellas, ο οποίος διώχθηκε για αδικήματα που διαπράχθηκαν έως το 2002 – και εν τέλει παρήλθε η προθεσμία παραγραφής τους. «Ο Χριστοφοράκος, διατηρώντας τότε ισχυρές διασυνδέσεις με κορυφαία στελέχη των κυβερνώντων κομμάτων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, κατάφερε ήδη από νωρίς να διαφύγει από την Ελλάδα», αναφέρει η taz.

Το Εφετείο Αθηνών αποφάσισε επιπλέον «να επιστρέψει τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία είχαν παγώσει ως προϊόντα νομιμοποίησης εσόδων από δωροδοκία και αυτό όχι μόνο για την κατηγορούμενη που αθωώθηκε αλλά και για τους υπόλοιπους 19 πρώην κατηγορούμενους, σε βάρος των οποίων διακόπηκε η δίκη λόγω παραγραφής. Τα ελληνικά μέσα αξιολογούν την κρίση αυτή ως “μία ακόμη ιδιαιτέρως εξευτελιστική απόφαση” στο απερίγραπτο σκάνδαλο διαφθοράς της Siemens».

Οι χρυσές δουλειές της Siemens στην Ελλάδα

Οι δραστηριότητες στην Ελλάδα κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 «ήταν για τη Siemens ένα πραγματικό χρυσωρυχείο. Με αμφίβολα μέσα η εταιρεία του Μονάχου έκλεισε άκρως προσοδοφόρα συμβόλαια με τον ελληνικό δημόσιο τομέα. Αυτά αφορούσαν μεταξύ άλλων την ψηφιοποίηση των τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ, που τότε ήταν κατά το ήμισυ υπό τον έλεγχο του κράτους, την εγκατάσταση του συστήματος ασφαλείας για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, την προμήθεια ντιζελοκίνητων αμαξοστοιχιών για τον τότε κρατικό ΟΣΕ, το τηλεπικοινωνιακό έργο “Hermes” για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αλλά και παραδόσεις προϊόντων της Siemens σε ελληνικά δημόσια νοσοκομεία στην Ελλάδα».

Όπως έχουν παραδεχθεί στελέχη της Siemens, «δόθηκαν συνολικά περίπου 130 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα ως δωροδοκίες σε διάφορους Έλληνες», όπως για παράδειγμα σε δεκάδες στελέχη του ΟΤΕ, ενώ «ακόμη και το δεξί χέρι του πρώην πρωθυπουργού με το ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, ο Θεόδωρος Τσουκάτος, παραδέχθηκε πως είχε λάβει ένα εκατομμύριο γερμανικά μάρκα το 1999. Ο δε πρώην υπουργός Μεταφορών Τάσος Μαντέλης ομολόγησε ότι είχε λάβει και αυτός συνολικά 450.000 μάρκα το 1998 και το 2000». Τη στιγμή όμως που αλλού επιβλήθηκαν χρηματικές και στερητικές της ελευθερίας ποινές για το σκάνδαλο της Siemens, «στην Αθήνα η δίκη δεν κατέληξε πουθενά» γράφει η taz.

Έχει σημασία η επίσκεψη Όρμπαν στη Μόσχα;

«Και λοιπόν;», τιτλοφορείται κείμενο της Süddeutsche Zeitung σχετικά με την αιφνίδια επίσκεψη Όρμπαν στη Μόσχα και τη συνάντηση του Ούγγρου πρωθυπουργού με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν.

«Υπάρχουν δύο τρόποι να αξιολογηθεί η επίσκεψη του Βίκτορ Όρμπαν στη Μόσχα. Πρώτον: με αγανάκτηση. Η Ουγγαρία μπορεί να προεδρεύει αυτό το διάστημα στο Συμβούλιο της ΕΕ, αυτό όμως δεν δίνει φυσικά στον Όρμπαν το δικαίωμα ή ακόμη και την εντολή να πετάξει για τη Ρωσία σε μία "ειρηνευτική αποστολή” στο όνομα της ΕΕ» παρατηρεί η εφημερίδα του Μονάχου.

Με την Ένωση να έχει ξεκαθαρίσει απολύτως τη θέση της στον πόλεμο στην Ουκρανία, «το σόλο ταξίδι του Όρμπαν είναι μία συνειδητή κλωτσιά στο καλάμι των Ευρωπαίων συναδέλφων του.

Και εδώ ερχόμαστε στον δεύτερο τρόπο με τον οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς αυτό το ταξίδι: με χλευασμό […] Το να αναστατωθούμε εξαιτίας όσων κάνει ο Όρμπαν και να ζητάμε μη ρεαλιστικές ποινές – όπως για παράδειγμα να του αφαιρέσουμε ξανά την προεδρία του Συμβουλίου! – χαροποιεί πρωτίστως τον ίδιο τον Πούτιν. Διότι τον ωφελεί ό,τι χτύπημα και αν καταφέρνει στην ΕΕ, η οποία εδώ και πάνω από δύο χρόνια αντιστέκεται με επιμονή στον πόλεμό του – και αυτό πολύ συχνά και με τη σύμφωνη γνώμη του Όρμπαν. Επομένως, ίσως να ήταν ταιριαστή μία τρίτη διαφορετική αντίδραση: Ο Όρμπαν στη Μόσχα; Ε και λοιπόν;» διερωτάται η εφημερίδα.

Αποκλεισμός με ψηλά το κεφάλι για τη Νατσιονάλμανσαφτ

Με μια κεφαλιά του Μικέλ Μερίνο στο 119ο λεπτό η Ισπανία επικράτησε με 2-1 της οικοδέσποινας Γερμανίας και έκλεισε εισιτήριο για τα ημιτελικά, όπου θα βρει απέναντί της τη Γαλλία του Κιλιάν Εμπαπέ.

«Ένα μεγάλο παιχνίδι. Μία μεγάλη μάχη. Μία μεγάλη τραγωδία, ένα μεγάλο δράμα», γράφει η Welt. Με το ματς αυτό η Νατσιονάλμανσαφτ «έχασε μία ιστορική ευκαιρία, μιας και δεν πρόκειται να γίνει άλλο τουρνουά στη Γερμανία για κάμποσο καιρό.

Και όμως ήταν ένα καλό EURO για το γερμανικό ποδόσφαιρο. Όχι τρομερά καλό, δεν ήταν ένα δεύτερο καλοκαιρινό παραμύθι […] Η ομάδα όμως κατάφερε ορισμένα πράγματα που έχουν μεγάλη αξία […] Μεταξύ αυτών, να παίξει εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, με έντονο ομαδικό πνεύμα και με έναν χαρακτήρα με τον οποίο μπορούν να ταυτιστούν πολλοί θεατές. Το να αποκλειστεί κανείς έτσι και δη από ένα από τα φαβορί του τουρνουά δεν είναι ντροπή.

[…] Αυτή η Νατσιονάλμανσαφτ δεν είναι τέλεια – όμως ήταν και πάλι διασκεδαστική και ξύπνησε πολλά συναισθήματα. Χάρη και στον προπονητή. Τα συναισθήματα του Νάγκελσμαν, ο οποίος ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα μετά το σφύριγμα της λήξης, δείχνουν ότι δίνει ακόμη και την ψυχή του για αυτήν τη δουλειά, η οποία για τον ίδιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή δουλειά. Κοουτσάρει με πάθος και το παιχνίδι ενάντια στην Ισπανία έδειξε πως κατάφερε και κάτι ιδιαίτερο: υπό τον Νάγκελσμαν η ομάδα έμαθε και πάλι να πιστεύει στον εαυτό της» καταλήγει η Welt.