Η πυραυλική επίθεση σε γήπεδο ποδοσφαίρου στο Ματζντάλ Σαμς, βόρεια των Υψιπέδων του Γκολάν, άφησε πίσω 12 νεκρούς ανήλικους και περίπου 30 τραυματίες, ενώ ένα 13χρονο παιδί αγνοείται. Το Ισραήλ κατηγορεί τη Χεζμπολάχ, ισχυριζόμενο πως μονάχα αυτή διαθέτει τον τύπο πυραύλων της επίθεσης, με την οργάνωση να αρνείται κάθε ευθύνη.

Τα θύματα της επίθεσης «προστίθενται στον λογαριασμό της Τεχεράνης», γράφει η tageszeitung. «Και αυτό ασχέτως του εάν πίσω από την επίθεση βρίσκεται η Χεζμπολάχ, ασχέτως του εάν η επίθεση ήταν εσκεμμένη ή όχι: το Ιράν ελέγχει τους τρομοκράτες στον Λίβανο και την Υεμένη, η ιρανική αεροπορία απειλεί το Ισραήλ από τη Συρία, το Ιράν είναι αυτό που υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους ισλαμιστές στη Λωρίδα της Γάζας. Και όλα αυτά από μία απόσταση άνω των 2.000 χιλιομέτρων, για έναν και μόνο λόγο: μίσος για τους Σιωνιστές».

Το Ιράν και το Ισραήλ «δεν έχουν καμία συνοριακή διαμάχη, κανένας εκ των δύο δεν κρατά τον λαό του άλλου υπό κατοχή. […] Σήμερα εξακολουθούν να ζουν στο Ιράν περίπου 20.000 Εβραίοι και Εβραίες, απολαμβάνοντας μάλιστα και πλήρη θρησκευτική ελευθερία». Εξ ου και κατά την εφημερίδα του Βερολίνου «ο ιρανικός πόλεμος εναντίον του Ισραήλ είναι τόσο ακατανόητος όσο η επίθεση στο χωριό Ματζντάλ Σαμς, μία κοινότητα Δρούζων, […] η πλειοψηφία των οποίων πρόσκειται στον Σύριο τύραννο Μπασάρ αλ-Άσαντ και αρνείται να λάβει την ισραηλινή υπηκοότητα, αν και τη δικαιούται. Οι μαχητές της Χεζμπολάχ είχαν πολεμήσει και αυτοί στο πλευρό του αλ-Άσαντ κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Ως εκ τούτου η επίθεση στο Ματζντάλ Σαμς ήταν εμμέσως μία επίθεση εναντίον συμμάχων και επομένως δεν είχε κανένα νόημα. Τώρα ο κίνδυνος για μία νέα κλιμάκωση του πολέμου μεγαλώνει».

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung σχολιάζει από την πλευρά της πως «οι ισχυρισμοί της Χεζμπολάχ πως δεν είχε καμία σχέση με την επίθεση δεν πείθουν και πολύ. Αποτελούν όμως ένδειξη πως η σιϊτική οργάνωση δεν παραβίασε εσκεμμένα τους άγραφους ισχύοντες κανόνες».

Η εφημερίδα της Φρανκφούρτης συμφωνεί με την taz ως προς το ότι «πράγματι είναι αμφίβολο πως η Χεζμπολάχ επιτέθηκε σκόπιμα στους Δρούζους, δηλαδή σε μία αραβική μειονότητα, της οποίας ο σημαντικότερος ηγέτης στον Λίβανο τάσσεται σταθερά στο πλευρό της». Ταυτοχρόνως όμως «αυτός ο πόλεμος δεν θα ήταν ο πρώτος που ξέφυγε εξαιτίας ενός ακούσιου λάθους ή ενός μοιραίου υπολογισμού».

Όσον αφορά την τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσει το Ισραήλ, η FAZ εκτιμά πως «σε περίπτωση ενός εκτεταμένου πολέμου το Ισραήλ απειλείται με τέτοιες καταστροφές που θα επισκιάσουν όλα όσα έχουν συμβεί τις προηγούμενες δεκαετίες. […] Επομένως, το έξυπνο θα ήταν να υπολογιστεί με τέτοιο τρόπο η αντεπίθεση, ώστε ο "μεγάλος πόλεμος” να μετατεθεί για μία περίοδο κατά την οποία οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις δεν θα είναι υποχρεωμένες να βρίσκονται στη Λωρίδα της Γάζας, ούτε και θα έχουν ήδη εξαντληθεί από έναν πόλεμο που κρατά μήνες.

Ούτως ή άλλως όμως η καλύτερη άμυνα απέναντι στο Ιράν και τις σκιώδεις στρατιές του θα ήταν μία συμμαχία ασφαλείας με αραβικές δυνάμεις. Και ένας νέος πόλεμος με τον Λίβανο δεν εξυπηρετεί με κανέναν τρόπο αυτόν τον στόχο».

Κόμπος: Δεν θέλουμε να ζούμε άλλο υπό καθεστώς διαίρεσης

Συνέντευξη του Κωνσταντίνου Κόμπου, υπουργού Εξωτερικών της Κύπρου, φιλοξενεί η tageszeitung, με αφορμή την πρόσφατη 50η επέτειο από τη διαίρεση του νησιού.

Στο ερώτημα γιατί δεν έχει επιλυθεί μέχρι σήμερα το Κυπριακό, ο Κόμπος τονίζει πως «αυτό έχει να κάνει πρωτίστως με την ισχυρογνωμωσύνη της Τουρκίας. Με κάθε σεβασμό προς τους ηγέτες των Τουρκοκύπριων όλα τα προηγούμενα χρόνια, η στάση τους στο ζήτημα καθορίζεται από την Άγκυρα. Δεύτερον, το Κυπριακό περιπλέκεται ολοένα και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου, ο οποίος τρέχει εναντίον μας. Η διαίρεση της Γερμανίας που κράτησε 40 χρόνια μας δείχνει πάντως σαφώς πως δεν πρέπει να τα παρατήσουμε».

Αυτό που θέλει ο Κύπριος πολιτικός είναι το «να ξεπεράσουμε τη διαίρεση. Δεν θέλουμε να ζούμε υπό καθεστώς διαίρεσης. Και χρειαζόμαστε τη βοήθεια της ΕΕ, όπως και φίλα προσκείμενων κρατών όπως η Γερμανία, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την πεισματική στάση της άλλης πλευράς. Είμαστε πρόθυμοι να συνεχίσουμε τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες το 2017 στο Κραν Μοντανά είχαν φτάσει σε ένα πολύ προχωρημένο στάδιο, από το σημείο στο οποίο τις αφήσαμε, προκειμένου να διασφαλίσουμε την προσέγγιση που είχε επιτευχθεί. Οι διαπραγματεύσεις όμως μπορούν να είναι επιτυχείς μονάχα στο πλαίσιο που έχει θέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όσο η άλλη πλευρά θέλει να κινείται εκτός του πλαισίου αυτού, υπονομεύει αυτομάτως και τις προσπάθειες για την επίλυση του ζητήματος».

Η θέση του Κυπρίου πολιτικού ως προς το ενδεδειγμένο κρατικό μοντέλο της Κύπρου είναι σαφής: να δημιουργηθεί ένα «διζωνικό, δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος με πολιτική ισότητα σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. […] Αυτή είναι η μοναδική επιλογή για εμάς – και αυτό το μοντέλο αποτελεί ήδη μία επώδυνη υποχώρηση για τους Ελληνοκύπριους».

Όσον αφορά τον ρόλο της Κύπρου στις εντάσεις και τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, ο Κόμπος επισημαίνει πως «βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μία χρήσιμη γέφυρα. Στις κρίσεις, αλλά όχι μόνο εκεί». Και όπως αποδείχθηκε προσφάτως με τον θαλάσσιο διάδρομο για την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, η Κύπρος εργάζεται «και για την ενίσχυση του ρόλου της ΕΕ στην περιοχή. Για εμάς το Κυπριακό είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα. Όμως δεν θεωρούμε πως αυτό αποτελεί ένα μονοθεματικό πρόβλημα, αλλά μέρος της λύσης των προβλημάτων στην περιοχή. Η Κύπρος είναι προκεχωρημένο φυλάκιο της ΕΕ και ως τέτοιο αποτελούμε μία άγκυρα σταθερότητας».