هر کسی که تا حال سعی کرده است سگرت را ترک کند، می‌داند که این کار چقدر دشوار است. همیشه این وسوسه وجود دارد که یک نخ را روشن کنید، خواه هنگام نوشیدن آبجو با دوستان، بعد از غذا، در خلال استراحت در محل کار یا بخاطر رفع کسالت.

بر اساس مطالعات مختلف، ۶۰ تا ۷۰ درصد از افرادی که سعی در ترک سگرت دارند، در شش ماه اول دوباره به آن رجوع می‌کنند.

مانند سایر اشکال اعتیاد، ترک سگرت یک فرآیند دشوار و یک مبارزه روانی روزانه است. موقعیت‌های زیادی وجود دارد که در آن افراد هوس سگرت می‌کنند. اما کسانی که موفق به ترک آن می‌شوند، متوجه خواهند شد که مزایای سلامتی ارزش آن را دارد.

بیشتر بخوانید: تحقیق: خطر حمله قلبی حتا با کشیدن یک سگرت در روز بالا است

با ترک سگرت، خطر سکته مغزی، بیماری‌های قلبی و سرطان کاهش می‌یابد و سلامت عمومی طی هفته‌ها یا ماه‌ها پس از ترک آن، به‌ طور چشمگیری بهبود می‌یابد.

سگرت یکی از علل اصلی مرگ و میر است

طبق گزارش سازمان جهانی صحت، (WHO) حدود ۱۴ درصد از کل مرگ و میرها در سراسر جهان مربوط به سگرت است. میزان مرگ و میر به ویژه در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​رو به افزایش است.

هازل چیسمن، معاون سازمان خیریه "ASH" که در زمینه تاثیرات منفی سگرت تحقیق می‌کند، گفت: "سگرت یک بار سلامت جهانی است. اگر تعداد استفاده کنندگان را کاهش ندهیم، در این قرن یک میلیارد مرگ و میر ناشی از سگرت در سراسر جهان رخ خواهد داد."

چرا سگرت اعتیاد آور است؟

وقتی سگرت می‌کشید، نیکوتین آزاد و از طریق ریه‌ها یا شش‌ها وارد خون گردیده و سپس به مغز پمپ می‌شود. در آنجا بر آزادسازی انتقال دهنده‌های عصبی مختلف در سیستم پاداش مغز، به ویژه دوپامین، تأثیر می‌گذارد.

این به نوبه خود می‌تواند منجر به احساسات خوشایند، مانند خلق و خوی بهتر شود. سپس مغز این سیگنال‌های مثبت را با کشیدن سگرت مرتبط می‌کند، که منجر به وسوسه برای یک سگرت دیگر و در نهایت معتاد شدن  می‌شود.

روش‌های ترک سگرت

دو روش مهم برای ترک اعتیاد روانی سگرت، اراده و انضباط شخصی است. ابزار‌های مختلفی نیز وجود دارند که می‌تواند به شما در ترک سگرت کمک کند.

درمان‌های جایگزین نیکوتین یکی از این گزینه‌ها هستند. به عنوان مثال، این موارد شامل چسب نیکوتین و ساجق یا استنشاق‌هایی است که به آرامی نیکوتین را آزاد می‌کنند و تمایل به سگرت کشیدن را متوقف می‌کنند.

نیکوتین خود مضر نیست، این دودی است که استنشاق می‌کنید، در بدترین حالت می‌تواند به ریه یا شش‌ فرد مصرف کننده، آسیب وارد کند.

اینستاگرام دویچه وله دری

داروهای مختلف نیز می‌توانند کمک کنند. اینها عبارتند از وارنیکلین و بوپروپیون. وارنیکلین ترشح دوپامین را تحریک می‌کند. این کار تاثیر سگرت بر بدن را تقلید می‌کند.

بوپروپیون به روشی مشابه، اما از طریق یک سیستم انتقال دهنده عصبی متفاوت به نام (GABA) عمل می‌کند و فعالیت مغز را کاهش می‌دهد.

هازل چیسمن، معاون سازمان خیریه "ASH" گفت: "داروها گران‌تر (از روش‌های دیگر) هستند، اما با آنهم با در نظر داشت تأثیر سگرت بر سلامت و سیستم مراقبت‌های صحی، ارزش آن را دارند."

سگرت‌های الکترونیکی چقدر خوب یا بد هستند؟

سگرت‌های الکترونیکی تا حدودی ابزاری نامطمئن برای ترک سگرت به شمار می‌روند. هازل چیسمن می‌گوید: "شواهد خوبی وجود دارد که سگرت‌های الکترونیکی می‌توانند به افراد در ترک سگرت کمک کنند، اما آنها یک محصول تایید شده طبی نیستند، بنابراین به عنوان یک دارو تجویز نمی‌شوند."

سگرت‌های الکترونیکی در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت بی‌خطر هستند یا حداقل مضرات کمتری نسبت به سگرت‌های معمولی دارند. چیسمن گفت، با این حال، بعید است که سگرت‌های الکترونیکی در دراز مدت بدون خطر باشند.

نگرانی دیگر این است که سگرت‌های الکترونیکی می‌توانند اعتیادهای جدیدی ایجاد کنند. این امر به ویژه برای جوانان نگران کننده است. تحقیقاتی وجود دارد که نشان می‌دهد نوجوانانی که از این نوع سگرت‌ها استفاده می‌کنند بیشتر به مصرف دخانیات روی می‌آورند.

همه روش‌ها را همزمان امتحان کنید

علم موافق است که بهترین راه حل ترکیب چندین اقدام است. هر کدام می‌تواند تاثیر خود را بگذارد و ترکیبی از روش‌ ثابت شده که ایده آل است.

سفر به سمت ترک سگرت برای هر کسی متفاوت است. برخی می‌توانند آن را در زمان کوتاهی ترک کنند و برای برخی دیگر مدت‌ها طول می‌کشد. اما سوال مهم این است که ترک سگرت برایتان چقدر مهم است؟