کمک کننده گان داوطلب بر اساس این هشتک در یوتیوب وفیس بک برای کمک به پناهجویان فرا خوان دادند. عکس های از کسانی که کمک می کنند ارسال شد. حتی از سارا وینر ستاره آشپزی تقاضای کمک شده بود. او در یک کمپ عاجل برای پناهجویان در برلین 150 بسته سوپ همراه با نان آورد وآن را با لبخند وخوشی به پناهجویان توزیع کرد.

هینینگ آیش فون لوک پوتسدام ازبازیکنان تیم "یونایتد -03" در خوش آمد گفتن و استقبال شرکت کرد. این اولین تیم آلمانی است که تمام اعضای آن از پناهجویان هستند. این بازیکنان در پوتسدام در بازی لیگ اول در برابرتیم لوک پوتسدام با نتیجه 3 بر 2 برنده شدند. اینکه آنان در بازی های مقدماتی اجازه شرکت دارند در این رابطه لیگ منطقه یی "اس وی بابلسبرگ" تلاش می کند

کارل لندهیر برای پناهجویان داوطلب در منطقه "تان هوزن" ایالت بایرن درس آلمانی می دهد. این مدیر بازنشسته مکتب باز هم با کمک همکارانش یک کتاب آلمانی برای مهاجرین ترتیب کرده است. این کتاب مبتنی بر یک نوع " استراتژی تجربی" برای تازه واردان است. دراین کتابچه آنچه در زندگی روزمره نیاز است تشخیص وگرد آوری شده وحاوی مشاوره در زندگی عملی است. این کتاب اکنون در سراسر آلمان بسیار محبوب است.

پناهجویان وحمایت کننده گان آنها با یکدیگر در جشن خوش آمدید برای پناهجویان رقص می کنند. 600 پناهجو درهایدناو در یک فروشگاه سابق مواد ساختمانی جای داده شده اند. قبل از این، آنها از سرپناه شان چندان اطمینان نداشتند. این از ترس از ناحیه دست راستی های افراطی بود که برای چندین روز نا آرامی و سر وصدا را در آنجا برانگیخته بودند. این جشن را "انجمن دریسدن بی نازی" برگزار کرده بود.

توبیاز فلایتر تیوپ بایسکل یک پناهجو از توگو را باد می کند. پروژه "بایسکل بدون مرز" را دو کمک کننده داوطلب همراه با پنج بایسکل آغاز کردند. حالا شمار تیم کاری آنها به پانزده تن می رسد. آنها تا کنون بیش از200 بایسکل را ترمیم کرده و در اختیار مهاجرین قرارداده اند. آنها بایسکل ها را در منطقه کالسروهه برای پناهجویان به امانت می دهند.

مراکز پناهجویان در برلین کاملا پر شده اند. اخیرا سه اقامتگاه اضطراری باز شده اند. یکی از آنها مکتب خالی در تیسکه در شوننبرگ برلین می باشد. تا 200 پناهجو را می توان در این مکان سرپناه داد. آنها توسط کارمندان شرکت خدمات اجتماعی "تامایا" مراقبت می شوند. همچنان بسیاری از کمک کننده گان داوطلب نیز در اینجا فعالیت می کنند به طور مثال در اتاق لباس پوشی.

یواخیم لیبر" نفر وسطی" مراقبت ازاین خانواده سوریایی رابه عهده گرفته است.او عضو اتحادیه کمک به ادغام در زیلت است. در این جزیره در حدود120 پناهجو مراقبت می شوند که اکثراً از افغانستان، سومالیا وسوریه استند. کمک کننده گان به آنها زبان آلمانی می آموزند، انگیزه می دهند و جایگزین خانواده شان شده اند. یواخیم لیبر می گوید:« به آلمان نیز بعد از جنگ جهانی دوم کمک شده بود.»

سربازان آلمانی در قایق های تندرو پناهجویان نجات داده شده ازدریای مدیترانه را انتقال می دهند. از آغاز ماه می 2015 به اینسو، خدمه کشتی های آلمانی حدود7500 انسان را از حوادث دریایی وازغرق شدن نجات داده اند. در میان آنها همچنان رهمار علی، زن31 ساله حامله نفر وسطی با لباس سوسنی رنگ شامل بود . این زن جوان از مودگادیشو پایتخت سومالیا آمده ومدت پنج ماه به تنهایی آواره بوده است.

این دختر کوچک با 49 سانتی متر قد و 3 هزارگرام وزن سوفیا نام دارد. او اولین نوزاد مهاجر است که در یک کشتی آلمانی در شیلزویگ هولشتاین به دنیا آمده است. برای رهمار علی مراقبت های ولادی در آخرین دقایق یک خوش بختی بود. یک سرباز آلمانی که هنگام ولادت حاضر بوده است، می گوید که «درست در چنین لحظاتی است که انسان پی می برد یک کار مفید انجام می دهد».

چگونه می توان همراه با قطار از یک جا به جای دیگر رفت؟ علائم ونشانه ها درایستگاهها چه معنی دارند؟ از کجا یک تکت برای سوار شدن به قطار یا بس را خریداری می کنید؟ پناهجویان سوریایی در ایستگاه زاکسن انهالت به طور مستقیم در این رابطه آموزش می بینند. یک پولیس زن نشان می دهد که تا رسیدن قطار باید در پشت خط سفید انتظار کشید زیرا در غیر اینصورت خطرناک است.

در شوبیش گموند پناهجویان می توانند آبیازی یاد بگیرند. لودویگ مایور که کلاه دارد، شنا یا آببازی آموزش می دهد. باشگاه آببازی تازه تاسیس شده چنانچه او می گوید می بایست در درجه اول برای ادغام اجتماعی پناهجویان کار کند.

این کفش که در رقص باله مورد استفاده قرار می‌گیرد، 4600 کیلومتر راه را طی کرده است. زینب با این کفش از زادگاه‌اش در عراق خود را به کمپ پناهجویان در میدان هوایی کُلن – بن رسانده است، اکثر قسمت‌های راه را با پای پیاده و جاهایی را در قایق قاچاقبران. قریب بود که خانواده او در میان ترکیه و یونان در آب غرق شوند.

زینب (سمت چپ تصویر) با ننو یا خواهر شوهرش. مشقت و سختی‌های حدود سه هفته پیاده روی در چهره‌های شان نمایان است. هر دو خانم خاموش اند، اما شوهر زینب شکایت می‌کند که آن‌ها در مرز میان آلمان و اتریش لت و کوب شده اند.

در جریان فرار از جنگ و ترور آدم فرصتی برای انتخاب لباس و کفش ندارد. شاید به همین دلیل این پسر از ولایت هلمند افغانستان کفش‌های دخترانه پوشیده است. او این کفش‌ها را در جایی در مسیر راه به دست آورده است. مرتضی 6500 کیلومتر را در 21 روز طی کرده است که از جمله 12 روز را در برف قدم زده است.

وقتی از مرتضی سوالی می‌پرسیم، به مشکل کلمه‌ای را بر زبان می‌آورد. کسی نمی‌داند او در این مسیر چه دیده و تجربه کرده است، اما با نگاهی به چشمان‌اش می‌توان به اندوه و به ویژه خستگی او پی برد. او با یک خواهر خود به آلمان رسیده است. پدرش توسط طالبان به قتل رسیده و مادرش به اندازه کافی سالخورده بوده است که نتوانسته راه اروپا را در پیش بگیرد.

کسی که این کفش سیاه رنگ چرمی را می‌بیند، تصور می‌کند مال مردی باشد که دریشی و نکتایی پوشیده است. اما حسن یوسف از ایزدی‌های عراق یک کرتی و پتلون بسیار فرسوده به تن دارد. او بیش از 4300 کیلومتر را از سنجار در شمال عراق تا به ایالت نوردراین ویستفالن آلمان طی کرده است.

حسن یوسف هنگام وارد شدن به کمپ پناهجویان در میدان هوایی کُلن- بن هیجانی است. او تیلفون موبایل یکی از کمک کنندگان به پناهجویان را قرض می‌گیرد تا به خواهرزاده خود که قبلاً به آلمان رسیده است زنگ بزند. او فوراً بوت‌های خود را با کفش سپورتی تبدیل می‌کند. او و خانم‌اش 15 روز تمام در راه بوده اند.

این مادر جوان، خجالتی است. نمی‌خواهد زیاد چیزی بگوید، فقط شرح می‌دهد که متعلق به گروه قومی هزاره است که در مناطق مرکزی افغانستان زندگی می‌کنند. او برای این که در این سفر حدود 6800 کیلومتری پاهایش آسیب نبینند، کفش سپورتی را با جوراب‌های زخیم پوشیده است. او لباس‌های متعددی را یکی بالای دیگر به تن کرده است.

وقتی می‌خواهیم از سحرناز، دختر زیور، عکس بگیریم، نمی‌گذارد یک لحظه مادر از پیش چشمان‌اش دور شود. این مادر دختر یک و نیم ساله خود را از افغانستان با خود به آلمان آورده است. این ریکشای طفل را او در اینجا به دست آورده است. او دختر خود را در سراسر راه در بغل گرفته بود. این دختر کوچک خسته است و نمی‌داند چگونه وطن‌اش را ترک کرده است.

دیگر چیزی از این کفش‌ پارچه‌ای بنددار باقی نمانده است. نور احمد، جوان هلمندی 26 روز با این کفش قدم زده است، در کوه، جنگل و جاده‌های شهر.

نور احمد با یک دوست خود یکجا راه مهاجرت را در پیش گرفته است. هر دو خوب انگلیسی صحبت می‌کنند، مصمم به نظر می‌رسند و خوشحال اند که به آلمان رسیده اند. نور احمد می‌گوید زبان آلمانی را دوست دارد و می‌خواهد به زودی آن را یاد بگیرد.

تانیا به تاریخ 21 سپتمبر برای نخستین بار به کمک رسانی به مهاجرین در بخش تهیه لباس در کمپ میدان هوایی کُلن- بن شروع کرد، اما حالا تبدیل به مدیر این بخش شده است. پیش از این که قطاری با 200 مهاجر به اینجا برسد، او باید بسیاری مسایل را مرتب کند. گاهی حتی قطاری با 700 پناهجو به این کمپ می‌رسد. او می‌خواهد همیشه به مهاجران کمک کند.

هرچند مردم زیادی کمک خیریه می‌کنند، اما در الماری‌های بخش لباس‌های کمپ میدان هوایی کُلن – بن چیزهای زیادی هنوز کمبود است. به ویژه کفش‌های مردانه شماره 40 تا 44 و زنانه شماره 37 تا 39 ضرورت است. برعلاوه به کرتی‌های زمستانی مردانه به اندازه‌های کوچک و متوسط نیاز است. کسانی که می‌خواهند کمک کنند، به صفحه فیس بوک (cityofhope cologne - Drehscheibe) مراجعه کنند.