حزب اتحاد دموکرات مسحی (سی دی یو)/ اتحاد سوسیال مسیحی (سی اس یو)

رنگ: سیاه

رؤسا: انگلا مرکل (سی دی یو) و هورست زیهوفر (سی اس یو)

اعضا: ۴۳۰ هزار نفر

رای دهندگان: سالمندان بالاتر از ۶۰ ساله و روستانشینان به ویژه در جنوب آلمان هنوز هم رای دهندگان اصلی این دو حزب اند. این دو حزب خواهری همچنین طرفدارانی در میان صاحبان کسب و کار کوچک و مردمی با استندردهای تعلیم و تربیه پایین یا متوسط دارند.

نتایج آرای این حزب در انتخابات ۲۰۱۳: ۴۱،۵ درصد (۳۱۱ از ۶۳۰ کرسی)

تاریخ: حزب دموکرات مسیحی در سال ۱۹۵۰ در آلمان غرب بعد از جنگ جهانی دوم به مثابه مرکز تجمع همه رای دهندگان مسیحی محافظه کار آلمان تاسیس شد. این حزب در آلمان بعد از جنگ و بعداً در آلمان متحد مهم ترین نیروی سیاسی کشور گردیده و در طول این ۶۷ سال، برای ۴۷ سال همراه با حزب خواهری اش یعنی سوسیال مسیحی بایرن "سی اس یو" زمام حکومت را در دست داشته است.

کونراد ادناور صدراعظم از حزب "سی دی یو" که از ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۳ حکومت کرده بود، تقریباً پدر موسس جمهوری فدرالی آلمان است. این ادناور و لودویگ ایرهارد وزیر اقتصاد و جانشین اش به حیث صدراعظم بودند که "معجزه اقتصادی" آلمان غرب را رهبری و مدیریت کردند. حیثیت این حزب را به مثابه صخره ثبات هلموت کوهل صدراعظم دراز مدت  ادامه داده و تا وحدت مجدد  در سال ۱۹۹۰ پیش برد که یک لحظه بنیاد گذاری دوم در آلمان امروز به شمار می رود.

منشور انتخاباتی: انگلا مرکل همراه با ولفگنگ شویبله وزیر مالیه اش، هم نمایندگی از تداوم و هم نمایندگی از گسست از ارزش های سنتی "سی دی یو" می کنند. رای دهندگان آلمانی به وی اعتماد می نمایند که اقتصاد آلمان را به طور محفوظی مباشرت نموده است. همچنان او به مخالفت اش با ازدواج بین هم جنسگرایان ادامه می دهد. اما مواضع بالنسبه لبرال او در مورد مهاجران شمار زیاد طرفداران اصلی "سی دی یو" را مخالف وی گردانیده است.

احزابی که به حیث شریک ائتلافی ترجیح داده می شوند : "اف دی پی"، "اس پی دی"، احتمالاً سبزها.

حزب سوسیال دموکرات ( اس پی دی)

رنگ: (سرخ)

رئیس: مارتین شولتس

نامزد صدارت: مارتین شولتس

نتایج انتخابات ۲۰۱۳:  ۲۵،۷ درصد (۱۹۳ از ۶۳۰ کرسی)

شمار اعصا:۴۴۰ هزار نفر

رای دهندگان: حزب سوسیال دموکرات آلمان به طور عنعنه یی حزب طبقات کارگر و کارگران سازمانیافته در اتحادیه های کارگری است. مناطق بسیار پرجمعیت صنعتی در آلمان غربی، جاهایی اند که بیشتر به "اس پی دی" رای می دهند، به خصوص این در مورد منطقه روهر در ایالت نورد راین وستفالین و هسن و نیدر زاکسن صدق می کند.

تاریخ: "اس پی دی" قدیمی ترین حزب سیاسی آلمان است که در سال ۱۸۷۵ تاسیس شده است. در  دهه های پرآشوب آغاز قرن بیستم این حزب به مثابه یک چتر سازمانی برای یک تعداد جنبش های چپی، اتحادیه ها و کمونیست ها بوده است. اما با تاسیس حزب کمونیست آلمان (کی پی دی) در سال ۱۹۱۹، "اس پی دی" به جای آنکه مرکز انقلابیون باشد، طور دایمی کانون اصلاح طلبان شد. با اینهم  این امر مانع آن نگردید که سیاستمدارانش در رایش سوم به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شوند.

نخستین صدراعظم "اس پی دی" که با وجود مرگش هنوز رئیس افتخاری این حزب می باشد، ویلی برانت بود که پس از کسب شهرت و اعتبار به دلیل روش آشتی جویانه اش با اروپای شرق بعد از جنگ در هنگامی که در حکومت ائتلافی با "سی دی یو" وزیر خارجه بود، از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۴ بر آلمان حکومت کرد. به دنبال وی هلموت شمیت صدراعظم دیگر از حزب "اس پی دی" بود. هر دو چهره های بسیار محترم در سیاست آلمان باقی مانده اند. در کل این حزب در خلال ۶۷ سال جمهوری فدرالی آلمان ۳۴ سالش را بخشی از حکومت آلمان بوده است که برای ۲۱ سال حکومت های ائتلافی را رهبری کرده است.

منشور انتخاباتی: کارت برنده "اس پی دی" همواره سیاست اجتماعی اش بوده است که در آن از زیرساخت قوی اجتماعی دفاع می شود، هرچند در عین زمان این حزب در مواردی معتقد به قطع مزایا به کسانی می باشد که به دلیل بیکاری کمک های دولتی در یافت می دارند. "اس پی دی" بود که تعیین مزد حداقل را در سطح ملی المان مطرح نمود و در سال ۲۰۱۵ میلادی این مزد حداقل در یک ساعت هشت یورو و ۸۴ سنت در آلمان تعیین شد. با وجود این، اجندای سال ۲۰۱۰ که برای آوردن اصلاحات در بازار کار توسط صدراعظم شرودر معرفی شد، موجب آن گردید که این حزب در اوایل سال های ۲۰۰۰  میلادی برخی از حامیان عنعنه ئی اش را از دست بدهد و تصادفی نیست که نامزد شدن مارتین شولتس برای صدارت با "تصحیح" بسیار زیاد سیاست این حزب مشخص می گردد و تاکید تازه ای روی عدالت اجتماعی و توزیع مالیات صورت می گیرد.

احزابی  که به حیث شریک ائتلافی ترجیح داده می شوند: سبزها، "سی دی یو" و احتمالاً چپ ها.

حزب "چپ ها"

رنگ: سرخ (در مبارزات انتخاباتی از رنگ سرخ شاد استفاده می شود تا از "اس پی دی" تفکیک شود)

رؤسا: کتیه کیپینگ، برند ریگزینگر

نامزدها: سارا واگنکنخت، دیتمار بارچ

نتایج انتخابات: ۸،۶ درصد (۶۴ کرسی از ۶۳۰ کرسی)

شمار اعضا:۶۰ هزار نفر

رای دهندگان: پایگاه حزب چپ ها مسلماً "ایالات جدید آلمان" در آلمان شرقی پیشین باقی می ماند که در آنجا جز دایمی پارلمان های ایالتی است و رای دهندگان نیز کسانی پنداشته می شوند که قبلاً کمونیست بوده و از جمهوری دموکراتیک آلمان ( آلمان شرق پیشین) حمایت کرده اند و بیشتر سالمند می باشند. در غرب حامیان حزب چپ ها بیشتر جوانان می باشند که با روحیه اعتراض رای می دهند و می خواهند عدم توافق شان را با احزاب سنتی ابراز دارند. هرگاهی که در دو سال گذشته  رای گیری صورت گرفته است، بسیاری این ها به ناسیونالیست های عوامگرا از حزب "ای اف دی" یا بدیل برای آلمان رای داده اند.

تاریخ: اگرچه این حزب در سال ۲۰۰۷ تاسیس شده است، اما چپ ها تاریخ طولانی دارند و تا هنوز یکی از احفاد "حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان" (اس ای دی) شمرده می شود که تا زمان وحدت مجدد با آلمان غرب در سال ۱۹۹۰ بر آلمان شرقی حاکم بوده است. حزب چپ ها از ادغام خلف (اس ای دی) یا  "حزب اتحاد سوسیالیستی آلمان" یعنی "حزب سوسیالیسم دموکراتیک" یا (پی دی اس) و جنبش "کار و عدالت" یا "بدیل رای دهندگان" (دبیلو ای اس جی) تشکیل شده است که یک جنبش اتحادیه های کارگری آلمان غربی است و همچنان اعضای جدا شده از حزب سوسیال دموکرات آلمان ( اس پی دی) به دلیل مخالفت با کاهش کمک های رفاهی دولت توسط گرهارد شرودر صدراعظم وقت که راه شان را از آن حزب جدا کردند. مشهورترین شخصیت ها در بین آن ها اوسکار له فانتین، نخستین وزیر مالیه در حکومت گرهارد شرودر و رئیس اسبق حزب سوسیال دموکرات آلمان (اس پی دی) می باشد. اسکار له فانتین شخصیت بسیار مشهوری است که از حزب سوسیال دموکرات آلمان (اس پی دی) برگشت و بعداً حزب چپ ها را رهبری کرد و تاکنون از شخصیت های مشهور آن می باشد. این حزب به دلیل نزدیکی اش با دیکتاتوری در آلمان شرق برای سایر احزاب متعارف آلمان به حیث یک حزب مطرود باقی مانده است و هرگز بخشی از حکومتی ائتلافی در سطح ملی آلمان نبوده است، اگرچه در سطح حکومت های ایالتی از تجارب زیادی برخوردار است.

منشور انتخاباتی: حزب چپ ها که در حال حاضر بزرگترین حزب مخالف حکومت در پارلمان(اپوزسیون) می باشد، یگانه حزبی است که ماموریت نظامی در خارج را رد می کند. این حزب همچنان می خواهد ناتو منحل گردد و حداقل مزد به  ۱۰ یورو در ساعت بلند برده شود. برخی دانشمندان سیاسی هنوز حزب چپ ها را یک حزب تندرو می شناسند که در فرجام می خواهد نظام سرمایه داری را واژگون سازد، اما این حزب خودش در واقعیت تنها جانبدار تنظیم قوی تر بازار، رعایت قوی تر تعداد افرادی که در یک مکان رهایشی زندگی می کنند و سرمایه گذاری بیشتر در بخش سوسیال یا تضامن اجتماعی است.

احزابی که به حیث شریک ائتلافی ترجیح داده می شوند: "اس پی دی" و "سبزها"

حزب سبزها (اتحاد۹۰/ سبزها)

رنگ: سبز

رؤسا: جم اوزدمیر، کاترین گورینگ اکهارد

انتخابات ۲۰۱۳:  ۸،۴ درصد (۶۳ کرسی از ۶۳۰ کرسی)

شمار اعضا: ۶۰ هزار نفر

رای دهندگان: بیشتر رای دهندگان اصلی سبزها افراد خوب تحصیل کرده و از نگاه مردم نگاری اهالی شهر است. پایگاه آن ها شهر های بزرگ در آلمان غربی به ویژه جاهائی است که در آن دانشگاه ها قرار دارند. اما رای دهندگاهش همچنان سالمند بوده و کمتر از ۱۰ درصد رای دهندگان سبزها اکنون پائین تر از ۳۵ سال می باشند. در همین راستا رای دهندگان سبزها به مروز زمان افراد مرفه شده اند و سبزها می کوشند تا طبقات کارگر را جذب کنند.

تاریخ: احتمالاً حزب سبزها موفق ترین جنبش ضد نورم های حاکم در تاریخ سیاسی آلمان بعد از جنگ بوده است. این حزب که نام اصلی اش "اتحاد ۹۰/ سبزها" می باشد، از بدنه جنبش های  اجتماعی سال های ۱۹۸۰ رشد کرده است که برای هرچیز، از برق هسته یی گرفته تا حقوق همجنس گرایان مرد و  البته حفاظت از محیط زیست مبارزه می کردند. به دلیل این حقیقت که بعد از تشکیل رسمی این اتحاد در سال ۱۹۹۳ (حزب سبزها خودش در سال ۱۹۸۰ تشکیل شده است) همه این اهداف در یک خط  سیاسی تجسم یافت است، موفقیت بزرگ آن ها را نشان می دهد.

بزرگترین اهمیت این حزب در اوایل سال های ۲۰۰۰ هنگامی هویدا شد که در ائتلاف حکومتی به رهبری گرهارد شرودر از "اس پی دی" به حیث شریک کوچک شرکت نمود و چندین وزیر در کابینه فرستاد. یوشکا فیشر وزیر خارجه نیز مشمول آن ها بود. بزرگترین موفقیت انتخاباتی این حزب در سال ۲۰۰۹ هنگامی رونما گردید که برای اولین و تنها یک بار ۱۰ درصد آرای ملی را در پارلمان به خود اختصاص داد.

منشور انتخاباتی: آگاهان سیاسی مایل اند تا سبزها را به واقعبین ها (ریالوز) و بنیادگراها ( فوندوز) تفکیک کنند. واقعبین ها یا (ریالوز) کسانی اند که می خواهند در مورد اهداف این حزب از در سازش پیش ایند تا بتوانند در حکومت مواضع شان را مطرح کنند. و جناح چپ تر یا بنیادگرایان (فوندوز) کسانی اند که با ریشه های ضد فرهنگی این حزب نزدیک تر اند. واقعبین ها یا "ریالزو" به تدریج کنترول حزب را در دست گرفتند، تا بدانجا که اکنون در یک ائتلاف با حزب محافظه کار "سی دی یو" در ایالت جنوبی بادن وورتمبرگ می باشند. (برخی اوقات این ائتلاف به مثابه یک مثال بالقوه برای ائتلاف در سطح ملی یا فدرال تلفی می شود). در حالی که حفاظت از محیط زیست هدف مرکزی این حزب باقی مانده است (اصلاحات در زمینه زراعت در اوایل سال های ۲۰۰۰ دستاورد کلیدی این حزب بوده است). این حزب همچنان کوشیده است تا در بخش مالیات و سیاست سوسیال یا تضامن اجتماعی یک طرح چپگرا را ارائه نماید. با اینهم در انتخابات گذشته موفقیتی نداشت و این بار با چشم انداز تشکیل ائتلاف با حزب "سی دی یو" شاید راهیافت بسیار میانه روانه ای را برگزیند.

احزابی که به حیث شریک ائتلافی ترجیح داده می شوند: "اس پی دی"

حزب بدیل برای آلمان (آ اف دی)

رنگ: آبی روشن

رؤسا: فراوکه پتری، یورگ مویتهن

نامزد:

شمار اعضا: ۲۷ هزار

رای دهندگان: حزب (آ اف دی) یا بدیل برای آلمان رای دهندگان را از همه احزاب دیگر (به استثنای سبزها) شکار کرده است و همزمان موفق شده است تا  شمار زیادی را بسیج کند که معمولاَ رای نمی دهند و کسانی اند که به دلیل سطح آموزشی پایین شان در آمد کم دارند. با اینهم به هیچ صورت یک پایگاه خاص رای دهندگان ندارد. در عین زمان در عضویت این حزب یک خصوصیت چشمگیر است و آن اینکه صرف 15 درصد آن زنان می باشند.

نتایج انتخابات پارلمانی ۲۰۱۳: ۴،۷ درصد (هیچ کرسی ای در پارلمان فدرال ندارد)

تاریخ: حزب دست راستی ناسیونالیست بدیل برای آلمان ( آ اف دی) چهار سال پیش با عروجش کسب اهمیت نمود. "آ اف دی" که صرف پنج ماه پیش از انتخابات ۲۰۱۳ تاسیس شد، نزدیک بود به پارلمان آلمان (بوندستاگ) راه یابد. از آن به بعد این حزب کوشید در هر پارلمان ایالتی و انتخابات نواحی و پارلمان اروپایی از طریق افزایش آرایش راه یابد که اخیراً نزول کرده است.

حزب بدیل برای آلمان اساساً از یک گروه دانشگاهیان مخالف اتحادیه اروپا به خاطر اعتراض علیه به دوران افتادن یک واحد اسعاری برای همه کشورهای عضو اتحادیه اروپا تشکیل شد و به ویژه هنگامی سر بر آورد که انگلا مرکل تصمیم گرفت به دنبال بحران مالی اروپا در سال ۲۰۱۰ یونان را تضمین کند. اما مبارزه قدرت در سال ۲۰۱۵ به اخراج  برند لوکه رهبر این حزب منجر شد که جایش را فراوکه پتری گرفت. پتری همراه با سایر چهره های مشهور این حزب به طور علنی تر طرح های ناسیونالیستی، ضد مهاجرت و ضد اسلامی را مطرح ساختند. این سیاستی بود که در جریان بحران مهاجرت در سال ۲۰۱۵ تا اندازه ای برای این حزب موفقیت به دست آورد.

در سال ۲۰۱۶ حزب بدیل برای آلمان تنها حزب بزرگ آلمان بود که از انتخاب دونالد ترامپ به حیث رئیس جمهور ایالات متحد امریکا و خروج  بریتانیا از اتحادیه اروپا استقبال کرد.

منشور انتخاباتی: حزب بدیل برای آلمان می خواهد مرزهای اتحادیه اروپا مسدود گردد، در امتداد مرزهای ملی آلمان کنترول شدید هویت نافذ گردد، در خارج کمپ هائی برای جلو گیری از مهاجرانی برپا شود که می خواهند اصلاً به آلمان بیایند. این حزب می خواهد هرکسی که درخواست پناهندگی سیاسی اش رد شده است، باید فوراً از آلمان اخراج گردد و خارجیان از لحاظ مالی ترغیب گردند که واپس به کشورهای شان برگردند. این حزب بر تقدم فرهنگ سنتی آلمان تاکید می نماید و این دیدگاه را رد می کند که اسلام بخشی از جامعه آلمان است. این حزب همچنان دیدگاهی را رد می کند که می گوید تغییر اقلیم ساخته دست انسان است و می خواهد گذار آلمان را به استفاده از منابع انرژی قابل تجدید به عقب برگرداند.

احزابی که به حیث شریک ائتلاف ترجیح می دهد: احزاب دیگر رد می شوند، اما در سیاستش نزدیک به "سی دی یو" می باشد.   

حزب دموکرات آزاد (اف دی پی)

رنگ: زرد

رئیس: کریستیان لیندنر

نتایج انتخابات پارلمانی ۲۰۱۳: ۴،۸ درصد(۰/۶۳۰کرسی)

رای دهندگان: به مثابه یک حزب مربوط به تشبث آزاد، جای تعجب نیست که بیشترین اعضای "اف دی پی" در بین افرادی است که متکی به خود اند به ویژه صاحبان تجارت، داکتران دندان، وکلای مدافع و بسیار اندک کارگران.

تاریخ: حزب دموکرات آزاد پس از آن که جمهوی فدرالی آلمان در سال ۱۹۴۹ تاسیس شد، پیوسته در پارلمان نماینده داشته است. این حزب مربوط به تشبث ازاد در انتخابات سال ۲۰۱۳ پائین تر از مرز ۵ درصد قرار گرفت و از آن تاریخ به اینسو در این ارتباط مبارزه کرده است.

حزب "اف دی پی" که در سال ۱۹۴۸ تاسیس شده است چه در زمان قدرتمندی " سی دی یو" و یا "اس پی دی" پادشاه ساز بوده است. برای ۴۱ سال تمام در حکومت های فدرال شرکت داشته است که طولانی تر از دوره کار سائر احزاب می باشد. هرچند این حزب همیشه در حکومت های ائتلافی یک شریک کوچک بوده است، اما وزرای زیادی در کابینه های آن احزاب داشته است که برخی از آن ها مانند هنس دیتریش گنشر وزیر خارجه دراز مدت در کابینه هلموت کوهل از چهره های تاریخی المان بعد از جنگ گردیده اند.

منشور انتخاباتی: برنامه " اف دی پی" مبتنی بر اصل آزادی فرد و حقوق مدنی است، اگرچه همیشه این حزب برای کاهش مالیات کارزار به راه انداخته است و همچنان علیه آن بوده است که بازار های مالی بدون مهار رها گردند. همچنان این حزب قاطعانه طرفدار اتحادیه اروپا است و در تازه ترین بیانیه اش خواهان تعمیق روابط با اتحادیه اروپا شده است.

احزابی که به حیث شریک ائتلافی ترجیح می دهد: " سی دی یو".

بنیامن کنایت/ ر. ر.