وزارت داخله روز پنجشنبه گفت که عملیات پاکسازی درکندز همچنان ادامه دارد و رییس جمهور غنی خواهان بیرون راندن طالبان از این شهر به زودترین فرصت ممکن شده است.

سخنگوی وزارت داخله گفت که راه‌های منتهی به کندز باز شده است. باشندگان کندزنیز تایید می‌کنند که مردم حالا می‌توانند ازکندز به تخار و یا کابل فرار کنند. باشندگان کندز می‌گویند تقریبا نیمی از باشندگان کندز این شهر را ترک کرده‌اند.

تعدادی از آوارگان کندز روزها را در پشت دروازه‌های الحاقیه پارلمان می‌گذرانند تا نمایندگان این ولایت بتوانند کاری برای پیدا کردن سرپناه و مواد اولیه انجام دهند.

با آغاز جنگ کندز، هزاران باشنده این ولایت به ولایات تخار و بلخ فرار کردند و با گذشت هر روز به تعداد آوارگان کندز درشهر کابل نیز بیشتر می‌شود. این آوارگان می‌گویند جای مشخصی برای بود و باش ندارند و به دلیل فرار از جنگ پول و امکانات شان در کندز باقی مانده است.

صابره زنی که در مدرسه خیابان شهر کندز خانه داشته و ازآن شهر فرار کرده می‌گوید در شهر کابل سرگردان است و کسی به او سرپناه نداده است: «دولت به ما جای نداده است. این‌جا درمیدان مانده‌ایم. شب درروی سرک بودیم اما یک مسلمان ما را جای داد. حالا آمدیم در پیاده رو سرک نشسته‌ایم و حیرانیم که به کجا برویم.» این زن با کودکانش در پیاده رو سرک دارالامان در شهر کابل منتظر است تا حکومت کاری کند و برای او و فرزندانش سرپناه فراهم نماید.

هرچند وزارت مهاجرین گفته است که برخی از ساختمان‌ها را برای آوارگان کندز در نظر گرفته است ولی بسیاری این آوارگان نشانی این مکان‌ها را نمی‌دانند. مهمان خانه وزارت قبایل و سرحدات یکی از مکان‌های بیجاشدگان کندز است.

نویده زنی که با شش دخترش از کندز فرار کرده می‌گوید از نابلدی در شهر کابل رنج می‌بردو افزود: «نمی‌دانم کجا بروم. با هفت اولادم دربدر هستم. هرجایی که می‌رویم ما را به جای دیگری رهنمایی می‌کنند.»

این آواره کندزی از رسانه‌ها می‌خواهد تا واقعیت را انعکاس دهند. او تاکید می‌کند که طالبان در بین خانه‌های مردم جابجا شده و شکست آن‌ها کار آسانی نیست.

اخیرا برخی از رسانه‌ها گزارش داده‌اند که طالبان از شهر بیرون شده و این شهر آرام است ولی نویده گفت: «اگر طالب نمی‌کشت ما این جا چی می کردیم. دیگران کندز را ندیده‌اند آتشی که بر خانه ما روشن شده کسی نمی‌داند. باور کنید ما دو نفر زیر یک چادری فرار کردیم. خیلی مسافت را پای پیاده آمدیم.»

باشندگان کندز می‌گویند کسی نمی‌تواند از خانه برآید زیرا طالبان مردم را هدف قرار می‌دهند و می‌کشند. به گفته آوارگان کندز، مردم آب ندارند و کسی نمی‌توانند برای خرید مواد غذایی به بازار برود.

اسدالله باشنده دیگر کندز که در زیر دوره خانه داشته و از ترس طالبان و بمباران هوایی به کابل فرار کرده می‌گوید جنگ هنوز در شهرکندز تمام نشده است: «جنگ بسیار دوامدار بود. کودکان از طیاره می‌ترسیدند. این جا آمده‌ایم اما کسی به ما نان و آب نمی‌دهد. هیچ کسی به ما کمک نمی‌کند اگر درکندز می‌ماندیم و می‌مردیم خوبتر بود.»

مهمترین خواست آوارگان کندز برگشت به خانواده است. آن‌ها می‌گویند سرپناه دو روزه، نان و آبی که دولت برای آوارگان فراهم می‌کند دوای درد کندزی‌ها نیست بلکه حکومت باید برای تامین امنیت کندز و خارج کردن طالبان از داخل شهر به صورت فوری اقدام کند.

صابره زنی که در کابل بی‌سرنوشت است می‌گوید کمک‌های مقطعی درد ساکنان کندز را دوا نمی‌کند: «از دولت می‌خواهیم که کندز را آرام کند. یک والی درست برای ما بفرستد. والی ایکه هر روز چکر نزند. سرمایه داران رفتند و ما ماندیم. من با پای پیاده ام. این ها حقیقت است و کسی دروغ نمی‌گوید.»

باشندگان کندز که هنوز در آن شهر زندگی می‌کنند روز پنجشنبه گفتند که وضعیت کمی بهبود یافته و نیروهای دولتی بر مناطق بیشتر شهر تسلط دارند. اما طالبان هنوز در خانه‌ها جابجا هستند و هرازگاهی نیروهای دولتی را هدف قرار می‌دهند.

در حال حاضر اما مردم می‌توانند از شهر کندز به تخار و کابل بروند زیرا نیروهای امنیتی درکوچه‌ها مستقر هستند و مانع بیرون شدن طالبان از خانه‌ها می‌شوند.