انتخابات پارلمانی لبنان در واقع باید در سال ۲۰۱۳ برگزار می شد اما چهار سال بعد از انتخابات در جون سال ۲۰۰۹، اکثریت نمایندگان پارلمان در آن زمان به این نظر بودند که وضعیت امنیتی در کشور برای برگزاری انتخابات جدید مساعد نیست.

نمایندگان پارلمان برای تعویق انتخابات از جمله  جنگ داخلی در کشور همسایه را دلیل می آوردند. آنها زمان برگزاری انتخابات را ابتدا با ۱۷ ماه تاخیر، در ماه سپمتبر ۲۰۱۴ تعیین کردند. اما برای دومین بار زمان برگزاری انتخابات تمدید شد، زیرا نمایندگان نتوانستند در مورد انتخاب یک رئیس جمهور جدید به توافق برسند و در نتیجه نمایندگی شان را در پارلمان برای هشت سال دیگر تمدید کردند. با آن هم، این تمدید نیز برای آنها کافی نبود: در اپریل سال ۲۰۱۷، زمان برگزاری انتخابات برای سومین بار تعویق افتاد. آنها دلیل آوردند که پارلمان باید زمان کافی برای تصویب یک قانون جدید انتخابات داشته باشد. در آغاز سال حتی این شایعه پخش شد که انتخابات برای چهارمین بار نیز به تعویق می افتد.

اما برای آمنه قموریه، خبرنگاری لبنانی همه این ها بهانه ای بیش نبوده است. او توضیح می دهد: «برگزاری  انتخابات در زمان تعیین شده نخستین آن، در سال ۲۰۱۳ نیز ممکن بود، اما طبقه سیاسی به آن عقلامندی نداشتند».

در آغاز دو بلوک بزرگ رقیب، یعنی جنبش"هشتم  مارچ" طرفدار بشارالاسد با حزب الله طرفدار ایران، و "جنبش میهن پرستان آزاد" به رهبری میشال عون از یک جانب، و جنبش "چهاردهم مارچ" طرفدار عربستان سعودی از جانب دیگر به رهبری سعد حریری می خواستند وقت کافی بیایند.

آمنه قموریه می افزاید: «هر یک انتظار داشتند که متحدین شان در سوریه، به زودی جنگ را به سودشان خاتمه دهد و در نتیجه تغییرات روابط قدرت در منطقه، به معنای افزایش قدرت برای آنها در لبنان نیز خواهد بود. اما این شرط بندی را هر دو جانب باختند».

سال ها رکود سیاسی

این تاخیرات در برگزاری انتخابات، مانعی برای انتخاب یک جانشین برای رئیس جمهور میشل سلیمان نیز ایجاد کرد که در سال ۲۰۱۴، زمان مقام ریاست جمهوری او نیز پایان یافت. این مقام تا پایان مدت دومین سال، تا ۲۰۱۶ خالی باقی ماند.

بحران دیگری که دولت لبنان با آن مواجه شد، تراکم نفوس و کاهش خدمات اجتماعی بود. کشور لبنان زیر بار زباله ها فرو رفت. در همه جا در شهرها، کوه های چندین متری از زباله ها سربلند کرد که بوی تعفن آنها غیر قابل تحمل بود. هزاران لبنانی با اشاره به آن، در اعتراض های چندین هفته ای علیه حکومت شعار می دادند: "شما بوی می دهید".

این بحران توسط یک و نیم میلیون مهاجر سوریایی نیز تقویت شد که جمعیت این کشور کوچک را در مدت کوتاهی به میزان پنج برابر افزایش داد.

حالا مردم لبنان به کلی از طبقه سیاسی شان ناراضی شده اند. بسیاری از آنها خواهان پایان یک نظام مذهبی هستند که بر اساس آن قدرت سیاسی میان نمایندگن مذاهب تقسیم می شود: رئیس جمهور و فرمانده کل اردو، باید یک مسیحی، نخست وزیر یک مسلمان سنی و رئیس پارلمان باید یک شیعه باشد. نظام انتخاباتی اکثریتی در انتخاب نخست وزیر که از دهها سال همواره یک گروه خانوادگی را سر قدرت می آورد، باید جایش را به یک سیستم نمایندگی تناسبی عوض کند تا به این وسیله خواست و اراده جمعیت کشور به صورت بهتر بازتاب یابد.

باوجود این همه، نشانه های بیرون رفت از تشنج ها در لبنان نمایان است.

عنصر بزرگتر بی اطمینانی برای نخبه های حاکم، سیستم نمایندگی تناسبی است که در سال گذشته زیر فشار پارلمان تصویب شد. پیش از آن در لبنان از زمان تاسیس آن، نظام انتخاباتی اکثریتی حاکم بود که باعث رسیدن یک اکثریت ساده بر قدرت در تمام حوزه انتخاباتی می شد.

بسیاری ها امیدوار هستند که این سیستم جدید، باعث نوسازی قشر نخبگان سیاسی و ایجاد یک سیستم نمایندگی تکثرگرای مستقل از وابستگی ها به مذاهب در این کشور خواهد شد..

 Amroune, Bachir