فلسطینی ها باید قناعت کنند که با پایان دادن به مبارزه مسلحانه شان از نگاه اقتصادی نیز سود می برند. محاسبه چنین است که هرگاه وضع اقتصادی خوب گردد، علاقه ای به جنگ باقی نمی ماند. مارگرت یوهانسن، کارشناس خاور نزدیک، اصول اساسی کمک اتحادیه اروپا به فلسطینی ها را «صلح از طریق رفاه» می خواند.

در سال 1993، یتساک رابین، نخست وزیر اسراییل و یاسرعرفات رهبر فلسطینی ها در اسلو قرارداد صلح امضا کردند. این توافق می بایست سنگ بنای یک دولت فلسطینی می گردید. اکنون هم رابین و هم عرفات هر دو مرده اند. هنوز فلسطین از رسیدن به این هدف بسیار دور است. با وجود میلیاردها کمک اتحادیه اروپا، مردم فلسطینی کمتر آثار این پاداش صلح را می بینند.

کمک های اقتصادی پایدار نیستند

مارگرت یوهانسن از بنیاد تحقیقات صلح و سیاست امنیتی دانشگاه هامبورگ آلمان به این نظر است که «با پروسه صلح یک افت اقتصادی در مناطق فلسطینی به وجود آمد». به این مفهوم که روابط اقتصادی بین اسراییل و مناطق فلسطینی بهتر نگردید، بلکه خرابتر شد.

به طور خاص وضع در نوار غزه دشوار است که در محاصره اسراییل قرار دارد. در نوار غزه حکومت به دست سازمان حماس است. بسیاری امتعه مورد ضرورت از طریق یک تونل زیرزمینی از مصر وارد می گردد. صادرات صرفاً به دشواری ممکن است. صنعت به خاک نشسته است. بسیاری مردم بیکار اند.

البته منطقه ساحل غربی که زیر حاکمیت سازمان فتح قرار دارد، در سال های اخیر رونق اقتصادی داشته است. اما یوهانسن می گوید: «این رشد پایدار نیست». یوهانسن علاوه می کند: «پول از خارج می آید. بدون این پول ساحل غربی نیز در وضعیتی نیست که به باشندگان اش چشم انداز اقتصادی بدهد». به گفته او، انتقال کالا و افراد در بسیاری پسته های بازرسی اسراییلی متوقف ساخته می شود: «در منطقه ای که معلوم نیست چه اتفاقی خواهد افتاد، چه کسی سرمایه گذاری می کند؟».

همچنان تسفریر کوهن، مدیر بخش خاور نزدیک در سازمان امدادی "مدیکو انترنشنل" تمایل چندگانه در اتحادیه اروپا به این منطقه را می بیند. افزایش به تمایل چندگانه در اتحادیه اروپا را برای این منطقه می بیند. او می گوید: «اداره خودگردان فلسطین تا زمانی که این کمک ها موثر باشد، از هم نمی پاشد. این که آیا این کمک ها منطقه را به صلح نزدیکتر کرده است، هنگامی که دیده شود چه مقدار پول به آنجا داده شده است و امروز در کجا قرار داریم، می توان ابراز تردید کرد».

«اتحادیه اروپا باید با حماس همکاری کند»

با وجود این یوهانسن تصریح می کند که کمک های اتحادیه اروپا، تاثیر مثبت هم داشته است. به طور مثال اروپایی ها از انتخابات حمایت کرده اند، ساختارهایی برای فاضلاب به وجود آورده اند و یا به تشکیل پولیس در اردن غربی کمک نموده اند. این کارشناس خاور نزدیک می گوید این ها همه «کارهای مفید» اند.

یوهانسن و کوهن مشکل اساسی را در این می بینند که اتحادیه اروپا به قدر کافی برای تاسیس یک دولت فلسطینی اقدام نکرده است. یوهانسن مدعی است که «من از جانب اتحادیه اروپا ابتکاری را نمی بینم». کوهن توضیح می دهد که «اتحادیه اروپا نه این قصد را دارد و نه در موقعیتی است که به پایان اشغال اسراییل کمک کند».

به نظر یوهانسن، هدف اصلی اتحادیه اروپا عبارت است از منزوی ساختن سازمان اسلامی حماس. «همین ترس مانع می شود که اروپایی ها یک سیاست عملی ناظر بر آینده را روی دست گیرند. من این را یک اشتباه می دانم. تعیین کننده این است که هردو بخش فلسطین دوباره یکجا ساخته شود. از این جهت اتحادیه اروپا باید با حماس همکاری کند».

پس از به قدرت رسیدن حماس در نوار غزه، اتحادیه اروپا کمک اش را به این منطقه متوقف ساخته است. تنها سازمان ملل متحد برای مهاجران فلسطینی هنوز هم از اروپایی ها پول به دست می آورد.

غیر از این هم، اتحادیه اروپا در مقایسه با ایالات متحده امریکا تاثیر اندکی بر اسراییل و فلسطین دارد. این گناه خود اروپایی ها نیز است. مارگرت یوهانسن می گوید: «اتحادیه اروپا پول بسیار زیاد دارد». به نظر او «آنها امیدوار اند، آنچه آنها در آنجا انجام می دهند، یک وقت ثمری به بار می آورد. من فکر می کنم تمرکز روی کمک های توسعه یی و خویشتنداری ای که مقام های سیاسی اتحادیه اروپا تا حال نشان داده اند، بسیار مخدوش می باشد».