سازشی که فوری ترین نتیجه ی آن، بی باوری عمومی به انتخابات و اعتبار دموکراسی ونهاد های برخاسته ازآن است . سازشی که مثل گذشته دولت را درسطح یک شرکت سهامی چند ضلعی تقلیل مقام داده و همه راه های مسالمت آمیز وقانونی را برای انتقال قدرت ازبین خواهد برد . متأسفانه نشانه هایی نیز وجود دارد که برخی از دولتهای قدرتمند خارجی، که معمولاً حرف اول وآخر را می زنند، دراین قضیه دخیل هستد ومایل اند همه دست آوردهای چندسال اخیر وقربانیانی را که برای تأمین صلح وامنیت وحاکمیت مردم و تحکیم دموکراسی وحقوق بشر وارزش های مدنی جان باختند، زیر پا گذارند .

این در واقع بدترین نا سپاسی وحق ناشناسی نسبت به مردمی ست که با تحمل انواع مصایب وبدبختی ها ودرفضای سرشار از ترس وتهدید وترور وانفجار پای صندوقهای رأی رفتند ، تا سرنوشت آینده شان را رقم زنند . آنچه دراین میان برای امریکا مهم است برگزاری شکلی و صوری انتخابات است ونه آنچه از این انتخابات برون می آید . برگزاری انتخابات مستمسکی ست که حضور او ومتحدینش رامشروعیت می بخشد.

از این رو کوشش می شود تقلبات وجعل کاری ها مصلحتاً کتمان گردد وعاملین آن معرفی نشوند ، تا حکومتی که محصول معامله و سازش است ، بعنوان حکومت منبعث از انتخاب مردم جازده شود . انتخابات افغانستا ن باوجود تمامی نواقص وکمبود ها ی غیر قابل دفاع وخطایای ناموجه و صد ها مورد تقلب وسو ء استفاده جویی وزور گویی ، تجربه ی افتخار آفرینی بود که آموزه های مهم وبزرگی را برجای گذاشت .آموزه هایی که روشنگر راه مردم بسوی فردای روشن بود .اگر جریان در همین جا خاتمه یابد اخلالی بزرگ درشعور تاریخی و آگاهی اجتماعی مردم بوجود می آید ومردم به این نتیجه می رسند که آرای آنان بی نتیجه و بی پی آمد است .

اینکه چه کسی از این انتخابات پیروز بدر می آید ( مشروط به اینکه ازهمین انتخابات بدر آید) مسئله ی اساسی نیست. زیرا اگر بدترین ونا مطلوب ترین نامزد ها مثلاً شهنواز تنی یا ملا سلام ر اکتی ازصندوق رأی بدرآید ، بهتر آز آنست که بهترین کس را در غیاب مردم و بدون درنظرداشت آرای آنان روی کار بیاورند . مهم ترین مسئله ایجاد باور وتقویه اعتماد مردم به رأی شان است . برای مردم افغانستان پیروزی روند دموکراسی مهم است، نه پیروزی آقای کرزی یا عبدالله. پیروزی مردم نیز با پیروز شدن این یا آن نامزد تجسم نمی یابد ، بلکه با پیروزی روندی که انتخابات یکی از مراحل آنست تجسم می یابد.

اکنون بسته به کمیسیون انتخابات است که چگونه میتواند پیروزی مردم و دموکراسی را ظا هر سازد ، یا با برخوردی جانبدارانه به نفع این یا آن نامزد بر آن خاک بپاشد . اگر کمیسیون انتخابات که در ذهنیت وباور مردم ، به عنوان نهاد گماشته شده ازسوی کرزی معرفی شده است از موضع غیر جانبدارانه ، آزاد وعادلانه به بررسی شکایات وتقلبها وتخطیها بپردازد وبصورت شفاف و عادلانه ، به اعلام نتایج انتخابات پردازد ، نتایج اعلام شده از طرف مردم مورد قبول قرار خواهد گرفت . اما اگر غیر از این شود ، عواقب شومی را به ار مغان خواهد آوردکه مهمترین آن رخت بر بستن اعتماد مردم خواهد بود .

دولت آقای کرزی که گرداننده اصلی انتخابات است فقط از یک چیز می ترسد وآن اینکه هواداران نامزد های شکست خورده به خیابان ها بریزند .ازهمین سبب با تهدید وتخویف ، اعلام میکند که «با آنانی که امنیت را مورد تهدید قرار بدهند برخورد قانونی صورت میگیرد» سخنگوی دولت در برابر این سوال که ممکن است اعتراضاتی رونما گردد، میگوید «هیچ افغان وطن دوستی که اعتقاد به آزادی وپایداری افغا نستان داشته باشد به فکر چنین اعتراضاتی نیست. ولی اگر انسانهای آشوبگرباشند که قانون شکنی کنند وبخواهند امنیت افغانستان را تهدید کنند با آنان برخورد قانونی صورت می گیرد .» پس اعتراض ممنوع .

اما برای حکومت آقای کرزی این مسئله که بجای استفاده از قوت وقهرمیتواند از طریق تأکید بر تأمین شفافیت وعادلانه بودن شمارش آرا وبررسی منصفانه شکایات وتقلب ها میتواند هر اعتراضی را ازبین ببرد ، هر گز مورد توجه نیست . دموکراسی چه میشود ؟ سرنوشت مردم چه می شود؟ آینده افغانستان چه می شود ؟ آنچه مهم ومطرح است پیروزی ست . پیروزی به هر قیمت ، حتی اگر دموکراسی ، قانون عدالت آزادی بخاطر آن قربانی شود.

قسیم اخگر