نه، دنمارکی نه، این غول های مهربان اصلا آلمانی هستند. در قرن ۱۷ میلادی شکارچیان سلطنتی در آلمان را حتی سگ هایی بزرگتر از این همراهی می کردند. دان های بزرگ، غول آساترین سگ های دنیا هستند. این تصویر بزرگترین سگ دنیا را در سال ۲۰۱۰ نشان می دهد. آلمانی ها امروز این سگ ها را "دویچه داگ" می نامند که مرجع زبانی اش به اجداد بریتانیایی این سگ ها در قرن ۱۶ بر می گردد.

این سگ پس از جنگ جهانی دوم، ناگهان "امریکایی" شد، − زمانی که امریکا تمامی منابع اصلیت آلمانی این سگ را حذف کرد. این سگ ملی آلمان دلقک مشهور سیرک های امریکا شد. کلوپ سگ ها در امریکا این نژاد را منحصر به فرد می دانند، اما فدراسیون بین المللی شناخت شناسی در بلجیم مخالف این نظر است. آنها می گویند این سگ همان چیزی می ماند که همیشه بوده است: یک «اشپیتز آلمانی».

در قرن ۱۸ سه مرد در شهر مونشن آلمان یک سگ بولداگ را با یک نژاد ناشناخته جفت گیری کرده و برای چند نسل آنها را پرورش دادند. نتیجه اش سگی شد که با چهره خاصش در دنیای سگ ها شناخته شده است. سگی که دستورالعمل نگهداری اش در سال ۱۹۰۲ توسط آلمانی ها نوشته شده است. ریشه نام این سگ که "بوکسر" می باشد، بازهم یک راز باقی می ماند.

"داچس" به معنی دوره گرد است. این سگ ها به عنوان شکارچی استفاده می شدند. حتی امروزه هم این سگ ها اغلب توسط انگلیسی زبان ها "سگ برنده" خوانده می شوند. در سال ۲۰۰۸ یک تحقیق نشان داد که ۲۰ درصد از داچسهوندهای اهلی بیگانه ها را گزیده اند. ویلهلم دوم امپراطور آلمان هم یکی از این سگ ها داشت و وقتی برای ملاقات با فرانتس فردیناند امپراطور اتریشی رفته بود، سگش حمله کرد و طاووس طلایی سلطنتی را کشت.

مونسترلندر کوچک (عکس). ادموند لوئنس آلمانی باعث شد که این نژاد سگ از سال ۱۹۰۲ به این سو بتواند ادامه حیات بدهد. وی نژاد این سگ را نادیده گرفت و به قابلیت دقیق شکار و پوست زیبایش توجه کرد. این سگ کوچکترین نوع سگ های پوینتر و سیتر هستند، اما به طور گیچ کننده ای ربطی به مونسترلندرهای بزرگ ندارند. نوع کوچک این سگ به دشواری تعلیم می یابد، چراکه استندردهای پرورش آن ها کمتر شناخته شده و در دسترس هستند.

با پوست نقره ای شان چشم را خیره می کنند و از نظر علمی بسیار به انسان محبت دارند. هیچ چیز این سگ ها نیست که دوست داشتنی نباشد. آنها اولین سگ های وایمار بودند، شهر شاعران و متفکران. این سگ های دفاعی بسیار خانواده دوست و کمیاب هستند. این سگ ها به امید اینکه برای امپراطوری آلمان منحصر بمانند، به طور گسترده ای عقیم ساخته شدند، اما چنین نشد و حتی به خارج از آلمان نیز منتقل گردیدند.

در فاصله نصف روز پیاده از شهر وایمار، در شهرک آپولدا یک کارمند سارنوالی به نام لوئیس دوبرمن یک مشکل داشت. در قرن ۱۸ او افسر جمع آوری مالیات بود و در جریان ماموریت شبانه به شدت نیاز به حفاظت داشت. خوشبختانه او از یک حیوان محلی سرپرستی کرد تا کمکش کند. او از طریق پیوند وایماران با سگ های پینشر و پوینتر، سگ گارد را ایجاد کرد که اکنون دوبرمن پینشر نامیده می شود.

این سگ ها در گذشته از گاوها و واگون هایی که گوشت منتقل می کردند، در برابر دزدان و حیوانات وحشی محافظت می نمودند. روتوایلرها همدم قهرمان تاجران قرون وسطی بودند. آنها درنده و خشمگین بودند. آنها از نژاد روتوایل در آلمان هستند، مرکز تجارتی سابق برای حفاظت از اموال و پول. الاشه های این سگ قوی ترین در میان سگ ها می باشد. وقتی این سگ دندان بگیرد، قدرت فشار میان دو الاشه اش ۱۴۹ کیلوگرام می باشد.

"هوراند فون گافرات" اولین سگی بود که در سال ۱۸۹۹ در فهرست "ثبت نژاد سگ چوپان آلمانی" درج گردید. پس از جنگ جهانی دوم انگلیسی ها این سگ را "آلساتیانس" نامیدند و امریکایی ها کلمه "جرمن" را از نامش حذف کردند. استرالیا نیز پرورش این سگ را ممنوع کرد و آن ها را به شکل ترسناکی از بین می برد. شهرت این سگ با نازی های آلمانی گره خورده: هیتلر در طول عمرش شش قلاده از این نژاد سگ داشت.

فدراسیون بین المللی شناخت شناسی سگ های اشناوتسر و پینشرز را در یک رده مطرح کرده است. این سگ ها در جنوب آلمان برای نگهبانی، شکار موش و موش خرما استفاده می شوند. از آنجایی که جوندگان کوچک دندان تیز دارند، گوش و دم این سگ ها برای محافظت از جویده شدن بریده می شد؛ اما حالا در بسیاری از کشورهای عضو اتحادیه اروپا و استرالیا "کوتاه کردن" و "قطع عضو" حیوانات ممنوع است. نویسنده: کونور دیلون