صابر حسینی اخیراً با بایسکل و بکس کتاب‌هایش در افغانستان مشهور شده است. او زندگی خود را وقف تعلیم و تربیه کودکان کرده است.

صابر حسینی یک بنیاد کودک را در بامیان راه اندازی کرده است که همه صنف‌های آموزشی برای کودکان برگزار می‌کند و هم برای آن‌ها کتاب می‌رساند.

صابر حسینی خودش در صنف‌های درسی حضور می‌یابد و برعلاوه توزیع کتاب، کودکان را به تعلیم و کتاب خوانی تشویق می‌کند.

حسینی برای کودکان فقیری کتاب می‌رساند که خود شان توانایی خریداری کتاب و قرطایسه را ندارند.

حسینی امکانات زیادی برای این کار خود ندارد. او با بایسکل بکس کتاب‌ها را از یک جا به جای دیگر انتقال می‌دهد.

حسینی دشواری‌های زیادی را برای رساندن این کتاب‌ها به کودکان متحمل می‌شود.

در مناطق دورتر و صعب العبور، بایسکل صابر حسینی کارایی ندارد. او توسط مکتب خود را به کودکان می‌رساند.

این برنامه صابر حسینی با استقبال گسترده مردم و کودکان مواجه شده است.

قصه گفتن و گوش کردن به قصه‌های کودکان بخشی دیگر از فعالیت‌های صابر حسینی است. او قصه‌های کودکان را گوش کرده و آن را به تحریر در می آورد.

حسینی خودش با پول شخصی خود این کتاب‌ها را خریداری کرده یا خودش نوشته کرده و به کودکان می‌رساند.

صابر حسینی در نظر دارد در آینده برنامه کتابخانه خود را گسترش داده و برای جوانان نیز کتاب توزیع کند.

حسینی می‌گوید وعده‌های کمک زیاد دریافت کرده است، اما تا هنوز هیچ کسی برای او کتاب و یا کمک دیگری نفرستاده است.

در کشوری که توجه به کودکان و آینده آن‌ها بسیار اندک است، فرشته کریم یک ملی بس را به کتاب‌خانه سیار کودکان تبدیل کرده و نامش را چهارمغز گذاشته است.

فرشته کریم می‌گوید هدفش از این کار ایجاد فکر انتقادی در بین کودکان است تا آن‌ها بیشتر بخوانند و موضوعاتی را بیاموزند که آموزش آن‌ در مکتب‌ها میسر نیست.

صیام برکتی از مسئولان چهارمغز می‌گوید هدف این است که کودکان با کتاب و کتابخواندن آشنا شوند: «مدت سه ماه می‌شود که ما این بس را از شکل بس کشیده و به شکل کتابخانه آماده کنیم.»

داخل چهارمغز مملو از کتاب‌های کودکانه‌ است که در قفس‌چه‌ها به صورت منظم چیده شده‌اند. کودکان پس از وارد شدن به داخل بس، کتاب‌های مورد علاقه شان را می‌گیرند و به مطالعه آغاز می‌کنند.

در بس چهار مغز کتاب‌هایی نیز گذاشته شده که متعلق به ملت‌ها و کشورهای دیگر است. کودکان با خواندن این کتاب‌ها با تاریخ و فرهنگ ملت‌های دیگر نیز آشنا می‌شوند.

پریسا کودک ۹ ساله ایست که برای اولین‌بار کتاب‌های قصه را در این بس یافته است. او همه روزه برای خواندن داستان‌های مورد علاقه‌اش به بس می‌آید. پریسا آرزو می‌کند که کاش این بس همیشه به کوچه بیاید و او بتواند قصه بخواند.

کودکان در این بس قصه می‌خوانند، ترانه‌های معارف زمزمه کنند و به معلومات شان می‌افزایند. در اینجا کودکان دختر و پسر باهم کتاب می‌خوانند و آنچه را یاد می‌گیرند با همدیگر شریک می‌سازند. مسئولان کتابخانه گاهی نیمی از یک داستان را برای کودکان می‌خوانند.

ملی بس آبی رنگی که با نقاشی‌های کودکانه مزین شده در یکی از کوچه‌های کارته سخی در کابل توقف کرده‌ است. کودکان با شور و شوق تمام وارد بس می‌شوند تا داستان‌های مورد نظر شان را بخوانند و به قصه‌ها گوش دهند.

چوکی‌های اصلی بس برداشته شده و بجای آن میز‌ها و چوکی‌ها طوری ساخته شده‌اند که چهار کودک دور هر میز می‌نشینند و کتاب می‌خوانند. مدیران این کتاب‌خانه با اعلان وقف‌های تفریح و نواختن سرود‌ها و ترانه‌ها، کودکان را به آموزش و فراگرفتن سواد تشویق می‌کنند.