نوربرت لامرت، رئیس پارلمان فدرال آلمان در آغاز این مراسم یادبود در برلین گفت: «8 می در عین زمان هم آغاز و هم پایان بود». منظور او این است که هشتم می 1945 هم روز پایان جنگ جهانی دوم و هم روز آزادی برای قاره اروپا بوده است. او در عین زمان گفت که «اما برای آلمان این روز خود- آزادسازی نبود».

یادبود از قربانیان جنگ نابود کننده بی مانند

در 8 می جنگ جهانی دوم پایان یافت، جنگی که به گفته رئیس پارلمان آلمان، «در آلمان آن را یک حکومت با انرژی جنایتکارانه آغاز نموده و راه اندازی کرده بود و تا پایان آن به قیمت جان بیش از 50 میلیون انسان تمام شده بود که در جمله آن ها حدود 8 میلیون آلمانی بودند».

لامرت اشاره کرد که تلاش های ناکام آلمانی های شجاع در مقاومت علیه رژیم نازی نباید فراموش گردد. او گفت که یادبود و احترام قبل از همه شایسته کسانی است که «با قبول قربانی های تصورناپذیر، حاکمیت تروریستی ناسیونال سوسیالیسم را پایان دادند».

لامرت گفت: «ما امروز از میلیون ها قربانی یک جنگ نابودکننده بی مانند علیه ملت ها و مردمان، علیه سلاوها و یهودی های اروپایی یادبود می کنیم».

لامرت افزود که آنچه را آلمانی‌ها از نگاه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی تجربه کردند نمی توانست عمیق تر از این باشد. او علاوه نمود که برخورد کشورهای همسایه آلمان با وجود گناهی که رژیم نازی ها مرتکب شده بود، تعجب برانگیز بود: «آمادگی همسایه های ما برای آشتی از لحاظ تاریخی به اندازه فاجعه ای که بر آنها گذشته بود، بی مانند است.»

لامرت شرح داد که پرداختن به این تاریخ، بعدتر برای آلمانی ها یک پروسه دردناک خود آزادسازی گردید. رئیس پارلمان آلمان گفت که «تنها با برخورد آگاهانه با تجارب تلخ مان، متقاعد شدیم که می توانیم اکنون و در آینده از لحاظ سیاسی مسئولانه برخورد کنیم، به آزادی و صلح در جهان خدمت نماییم».

هشدار یک مورخ در مورد یهودستیزی

هنریش اوگوست وینکلر مورخ در سخنرانی یادبودش در برابر مجمع عمومی پارلمان در قبال دشمنی با خارجیان و یهودستیزی هشدار داد. وینکلر گفت که ظهور تحریکات و خشونت ها تذکاری است که «به درس های راستین تاریخ آلمان بین سال های 1933 تا 1945 اعتنا شود. یعنی مکلفیت احترام به کرامت انصراف ناپذیر هر انسان در همه شرایط رعایت گردد».

وینکلر همچنان در این مورد اشاره نمود که گمراهی تاریخی آلمان فقط با به قدرت رسیدن آدولف هیتلر در سال 1933 آغاز نگردید. بخش بزرگ جامعه پیش از آن سیستم پارلمانی جمهوری وایمار را به مثابه یک «نظام غیرآلمانی» رد کرده بود.