نادیه که حالا عضو تیم ملی فوتبال زنان دنمارک است، در مورد اولین گولی که به ثمر رساند می گوید: «اولین گول من تصادفی نبود. بسیار زحمت کشیدم. توپ از بالای سر چندین بازیکن عبور کرد و به من رسید. من در مقابل گول قرار داشتم و مدافعان تیم حریف هم روبرویم بودند، اما باز هم گول را به ثمر رساندم.»

او در آخرین بازی اش نیز در مسابقات فوتبال زنان در جام ملت های اروپا 2013 در مقابل ناروی یک گل را به نفع تیم دنمارک به ثمر رساند. هر چند تیمش نتوانست بازی را ببرد اما تک گل وی اراده تیمش در بازی برای برد را به نمایش گذاشت. در آخرین بازی این مسابقات، آلمان و ناروی در برابر هم قرار خواهند گرفت.

همانند دیگر خانواده های مهاجر افغان، خانواده نادیه هم اوایل زندگی شان را در دنمارک در کمپ مهاجران گذراندند، جایی که نادیه به فوتبال علاقه پیدا کرد. نزدیک کمپی که خانواده نادیه زندگی می کرد یک باشگاه فوتبال بود. او در همین باشگاه مشغول تمرین شد و اساسات فوتبال را آنجا آموخت.

این فقط گام های ابتدایی نادیه تا رسیدن به فوتبال حرفه ای بود. او می گوید که تمرین های سختی را سپری کرده و هر روز به خاطر سبک بازی اش خیلی ها او را تشویق می کردند. نادیه می گوید: «در ابتدا مربیان از بازی من خوششان آمد، سپس یک تعداد باشگاه ها آمدند و از من خواستند تا در تیم شان بازی کنم.»

تا 17 سالگی همه چیز در زندگی نادیه به خوبی پیش می رفت. زمانی که می خواست در مسابقات نوجوانان دنمارک اشتراک کند، با وصف این که برای اشتراک در مسابقه آماده بود، اما به خاطر نداشتن تابعیت دنمارک به وی اجازه اشتراک در مسابقات داده نشد.

مطابق با قوانین دنمارک یک اشتراک کننده باید دست کم هفت سال را در این کشور زندگی کرده و تابعیت به دست آورده باشد تا بتواند در مسابقات جهانی سهم بگیرد. اداره فوتبال دنمارک می خواست که برای وی یک استثنا قائل شود اما موفق به این کار نشد. اما نادیه در سال 2008 پس از به دست آوردن پاسپورت دنمارکی اش شامل تیم ملی زنان این کشور شد. او برای اولین بار با این تیم در پرتگال به میدان رفت: «اولین بازی در کپ الگاو در کشور پرتگال بود. یک گپ دوستانه بود. اولین بازی ام در مقابل امریکا بود. در آن زمان من بسیار احساس افتخار می کردم چرا که چیزی را که می خواستم به دست آورده بودم. در آن روز همه چشم ها به من دوخته شده بود.»

همه چیز برای نادیه آسان نبود. او با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کرد اما نهایتا توانست که با کمک خانواده اش در هر امتحان پیش رویش کامیاب شود.

نادیه صنف ششم مکتب را در دنمارک تمام کرده بود و باید برای پیش برد درس هایش زحمت بیشتر می کشید. با همه این ها او باید زبان دنمارکی را هم می آموخت. اما بزرگترین مشکل نادیه این بود که بیشتر افغان های مقیم دنمارک از این که او به عنوان یک دختر جوان افغان فوتبال می کرد راضی نبودند. او می گوید: «در ابتدا خیلی ها به خصوص افغان های خودمان با این مشکل داشتند که چرا من فوتبال می کنم. اما مادرم به من گفت اگر می خواهی کاری را درست انجام بدهی دنبال گپ مردم نرو و کار خودت را انجام بده. به خاطر همین من به حرف مردم توجه نکردم و به تمرین ادامه دادم.»

اما حالا که نادیه در تیم ملی زنان دنمارک بازی می کند همه افغان ها او را تشویق کرده و به او افتخار می کنند.

نادیه در این سفر سخت از سوی مادر و چهار خواهر و برادرش بیشتر تشویق شد. او حالا نه تنها یک بازیکن موفق فوتبال است بلکه در رشتۀ طب هم تحصیل میکند. نادیه علاوه بر همه مصروفیت هایش کارهای دیگری را هم آموخته است که به گفته او یک دختر افغان باید در مورد آنها بداند. او حتی می تواند غذای افغانی هم بپزد: «اگر راستش را بگویم پختن غذای افغانی کار چندان سختی نیست. آدم نمی خواهد که راکت درست کند، بلکه مواد خوراکی را داخل دیگ می اندازد و سرش را می بندد، خودشان پخته می شوند.»

نادیه پس از ترک افغانستان دوباره به کشورش برنگشته است، اما می خواهد روزی این کار را بکند. او می گوید که می خواهد به افغان ها کمک کند و تجربه هایش از فوتبال را با زنان وطنش شریک بسازد.