کارشناسان نظامی و سیاستمداران اسراییل با دقت زیاد حوادثی را از نظر می گذرانند که در کشورهای سوریه و لبنان، همسایه های شمالی اش اتفاق می افتند. به صورت علنی از این سخن گفته می شود که اسراییل باید سیاست دفاعی اش را به صورت اساسی تغییر بدهد و طبعاً این کار را با سرعت انجام دهد.

معمول نیست که یک استراتژیست نظامی اسراییل مانند اوزی روبین، از رییس سازمان فلسطینی حزب الله نقل قول کند، اما روبین به حسن نصرالله حق می دهد که او از راه اندازی نوعی جنگ جدید سخن به میان می آورد که تقریباً بین جنگ منظم و جنگ چریکی قرار دارد. به نظر روبین هرگاه اوضاع دوباره در منطقه وخیم شود، قبل از همه اسراییل باید از راکت ها ترس داشته باشد.

روبین می گوید: «و طبعاً ما در مورد این تهدید تا امروز هنوز کدام پاسخ خوبی ارایه نکرده ایم. ما برای حملات هواپیماهای جنگی و نیروهای زمینی بسیار خوب آمادگی داریم. برضد راکت ها تا هنوز قدرت حفاظتی ما خراب است».

چنین راکت هایی در مناطق رهایشی پرجمعیت توسط حزب الله پنهان می شوند واز آنجا شلیک می گردند. برای اولین بار پس از دو سال نسبتاً آرام، در پایان ماه نوامبر باز هم دو راکت از لبنان به سوی اسراییل پرتاب شدند. نخستین راکت خسارات مالی چشمگیری به وجود آورد و به یک تانک گاز طبیعی اصابت کرد، اما تلفات انسانی در پی نداشت. مسیر دومین راکت منحرف شد و در یک منطقه لبنان به زمین فرود آمد.

اوزی روبین که کارشناس پیشین سیستم دفاع راکتی است، در وزارت دفاع اسراییل از افزایش خطر سخن به میان آورده است. به گفته او استفاده از سلاح راکتی در سال گذشته توسط حزب الله در لبنان چهار چند افزایش یافته است.

نگرانی روبین تنها از ناحیه حزب الله لبنان نیست که او آن را صاف و ساده "ارتش نیابتی ایران" می خواند. بلکه همچنان از ناحیه سوریه در منطقه دورتر شرقی نگران است. بنابراین اعتراض او علیه رژیم بشار اسد در سوریه صرفاً یک هوشدار نه، بلکه ناشی از یک احساس خطر است.

روبین می گوید: «خطر آن وجود دارد که با سقوط اسد، سلاح ارتش سوریه به دست حزب الله و سایر سازمان های افراط گرا بیفتد. سلاح زرداخانه های لیبیا قبلاً در غزه و سینا دیده شده است. امید آن وجود دارد که سوریه خود را از ساحه نفوذ ایران بیرون بکشد. از این رو ایران با تمام قوا می کوشد تا اسد را در مقامش نگهدارد. اسد برای ایران یک سرمایه استراتژیک است».

ایران از مدت ها پیش مالک راکت هایی است که با آنها می تواند اسراییل را آماج قرار دهد. رژیم احمدی نژاد نیز خود را روی همین مساله متمرکز کرده است. اما روبین بر این نظر است که با وجود درآمد سرشار ایران از ناحیه تجارت نفت، سلاح های نیروهای هوایی ایران، هواپیماها و تانک هایش کاملاً کهنه و تاریخ زده اند.

به جای این وسایل، فن آوری راکتی جدید که از کوریای شمالی خریداری شده است، به کار گماشته می شود. آنچه مایه ترس و نگرانی می باشد، برد یا قدرت انداخت این راکت ها است که به سه ونیم هزار کیلومتر می رسد. با این راکت ها ایران می تواند اروپای میانه را نیز تهدید کند. اسراییل در صدد یافتن پاسخی به این تهدیدهای جدید می باشد. از تابستان سال روان بدین سو یک پروژه مشترک اسراییلی - امریکایی به نام "فلاخن داود" تحت کار است تا راکت های میان برد را فوراً شناسایی کرده و خنثا گرداند. با این نام گذاری، اسراییل خود را همچون حضرت داوود پیغمبر می پندارد که با جالوت (پادشاه جبار هم عصر حضرت داوود پیغمبر) می جنگد. در عین زمان سیستم خنثا کننده موجود وهمچنان "تیرهای" اسراییلی - امریکایی، بیشتر توسعه داده شده اند. اما در واقعیت امر از یک سیستم بازدارنده علیه راکت های بالستیک (قاره پیما) چه انتظاری می توان داشت؟

روبین در این مورد می گوید: «من معتقدم که با چنین سیستمی اهداف منفرد را در اسراییل حفاظت کرده می توانم، با این هم همه کشور را با آن حفاظت نمی توانیم. بنابراین ما قبل از همه نیروهای نظامی مان را حفاظت می کنیم. این امر تلخی است زیرا در حقیقت باید حفاظت مردم مقدم می بود. اما ما این تهدید را در همین تازگی ها شناخته ایم و این تهدید دیگر تروریستی نیست، بلکه نظامی می باشد. از این جهت حفاظت از نیروهای نظامی اولویت می یابد».

روبین می گوید که او سیاستمدار نه، بلکه یک انجنیز می باشد. او کارش را انجام داده است. اکنون سیاستمداران باید پول فراهم سازند تا راکت های بازدارنده بیشتر تولید گردند.

کریستیان واگنر/ رسول رحیم

ویراستار: عارف فرهمند