"اسکیتستان" یک نهاد غیردولتی در کابل است که از سوی چهار سفارتخانه در کابل تمویل می‌شود. این مرکز جایی برای اجرای پروژه یی با همین نام است که یکی از موفق ترین برنامه‌ها در بخش ورزش و جوانان بوده است. موفقیت این پروژه‌ سبب شد که در سال 2009 میلادی این موسسه جایزۀ «صلح و ورزش» را بگیرد. این جایزه همه ساله برای برترین برنامۀ انکشافی سال در کشورهای روبه رشد اهدا می‌شود.

برای تماشای آلبوم عکس اینجا کلیک کنید.

اسکیتستان برنامه‌یی در ادامۀ راه «اولیور» در افغانستان است. اولیور پرسوویچ، بنیانگذار اسکیتستان در افغانستان، اهل آسترالیا است. او سه ‌و نیم سال پیش، اسکیت بورد را با شماری از کودکان در مکروریان کابل آغاز کرد. مدیران اسکیتستان می‌گویند که این نهاد در سال 2007 میلادی پایه‌ گذاری شد. دو سال پس از بنیانگذاری اسکیتستان، دفتر و جای تمرینی این نهاد در محوطۀ کمیتۀ ملی المپیک افغانستان، از سوی سفارتخانه‌های آلمان، ناروی، دنمارک و کانادا ساخته‌ شد. این مرکز حالا دارای، دو صنف درسی، یک زال اسکیت‌بورد، دیوار ویژۀ دیوارنوردی و کتاب‌خانه می‌باشد. مدیریت اسکیتستان می‌گوید این زمین را کمیتۀ المپیک برای ده سال (تا سال 2019) در اختیار اسکیتستان گذاشته است.

کار، ورزش و تفریح

کار، ورزش و تفریح سه‌هدف اساسی میرزا محمدی از آمدن هر روزه به اسکیتسان است. او دانش‌آموز مکتب عبدالحق بیتاب در کابل و استاد اسکیت‌بورد در این ‌مرکز است. او سه ‌و ‌نیم سال پیش همراه با اولیور مدیر اسکیتستان در مکروریان کابل اسکیت‌ بورد را آغاز کرد. او می‌گوید که نخستین استادهایش در اسکیت ‌بورد، اولیور و شمس ‌رازی بوده اند؛ اما او حالا خودش توانایی یاد دادن اسکیت به شاگردان اسکیتستان را یافته است.

میرزا محمدی می‌گوید: "پیش از فراگیری اسکیت در مکروریان کهنه، موترشویی می‌کردم. وقتی دیدم این‌ها اسکیت را یاد می‌دهند، علاقمند شدم و آن را آموختم. من در این‌جا درس خواندم؛ حالا آن ‌چه را که آموخته‌ام، به نزدیک به دوصد و پنجاه شاگرد می‌آموزم. زندگی من با اسکیتستان بهتر شده است".

میرزا حالا هر روز با شش نفر دیگر از گروهی که نخستین بار اسکیت‌بورد را در افغانستان آغاز کردند، به این‌جا می‌آید و شاگردانی را در رده‌های مختلف سنی اسکیت‌بورد یاد می‌دهد.

میرزا می‌گوید: "این‌جا هم ورزش می‌کنم تا سلامتی ‌ام بهتر باشد. در بدل درسی که می‌دهم معاش می‌گیرم و در کنارش مکتب می‌خوانم. این‌جا امکانات خوبی برای من فراهم شده است و زندگی من به مراتب بهتر از زمانی شده که موترشویی می‌کردم".

بازگشت به مکتب

یکی از بخش‌های کاری اسکیتستان صنف‌های "بازگشت به مکتب" است. در این بخش، کودکانی که مکتب نرفته اند، جذب می‌شوند و در یک سال، درس دو صنف درسی مکتب را می‌آموزند. آن‌ها وقتی درس عقب‌افتاده را جبران کردند، دوباره شامل مکتب می‌شوند.

این‌جا به شاگردانی که همزمان در مکتب درس می‌خوانند نیز، زمینۀ درس‌ و ورزش‌ فراهم شده است.

هدایت‌الله امانی، پانزده‌ساله و دانش‌آموز صنف پنجم مکتب، در کنار درس به اسکیتستان می‌آید و سواد، هنر و اسکیت‌بورد را همزمان می‌آموزد. هدایت‌الله از این ‌که تمامی خدمات اسکیتستان رایگان است، خرسند است: "این‌جا همۀ امکانات است و ما بدون این ‌که پولی بپردازیم، درس می‌خوانیم و اسکیت‌بورد بازی می‌کنیم. اگر در اسکیت‌بورد موفق باشیم، جایزه می‌گیریم. آمدن به این‌ جا ما را از بیهوده گشتن در کوچه‌ها باز می‌دارد".

اسکیت‌؛ فعالیت سالم

هر چند در برابر فعالیت‌های اجتماعی زنان و دختران در افغانستان همواره مشکلاتی وجود داشته است، اما مدینه می‌گوید خانواده‌اش اسکیت‌ را به‌عنوان یک ورزش، کاری خوب می‌داند. او می‌گوید:"خانواده‌ام می‌داند که اسکیت‌ورزش است و ورزش یک فعالیت سالم؛ آن‌ها هیچ ممانعتی نمی‌کنند. من این‌جا هیچ مشکلی ندارم و خوشحالم که در کنار دیگر امکانات، اسکیتستان برای بانوان خدمات ترانسپورتی نیز دارد".

مدینه سعیدی چهارده ساله است و در صنف نهم لیسه درس می خواند. او که استاد اسکیت‌بورد کودکان است، می‌گوید: "نزدیک به دو سال پیش، وقتی دیدم پسرها اسکیت‌بورد بازی می‌کنند، علاقمند شدم. از آن‌ها نشانی پرسیدم و آن‌ها مرا با اسکیتستان آشنا ساختند. حالا خودم این‌ جا استاد شده‌ام".

به ‌گفتۀ مدینه، در روزهای نخست، به دلیل جنسیتش مشکلاتی داشته است، اما حالا با همه‌ چیز کنار آمده و روزهای خوبی را تجربه می‌کند. او می‌گوید اسکیتستان برای او به‌ عنوان یک تجربه جدید در زندگی برایش اهمیت زیادی دارد و این‌که می‌تواند درس بخواند و در کنارش درآمد داشته باشد، مایۀ خوشبختی اوست.

مصدق پارسا / دویچه‌وله

ویراستار: عاصف حسینی