به گفته یک تن از مسئولان شفاخانه حوزوی هرات که به خاطر ملاحظات امنیتی نخواست اسمش در گزارش ذکر گردد، روزانه به صورت متوسط حدود ۱۰۰ تن به دلیل مبتلا شدن به مشکلات روحی و روانی به این شفاخانه مراجعه می‌کنند که حدود ۸۰ تن آن‌ها را زنان تشکیل می‌دهند.

به خاطر محدودیت‌هایی که طالبان بر اطلاع‌رسانی وضع کرده اند، بسیاری منابع و حتی مردم عادی تنها به شرط فاش نشدن هویت شان و یا با نام مستعار حاضر به گفتگو و ارائه معلومات می‌شوند.

این منبع در شفاخانه حوزوی هرات همچنان گفت: «تحولات سیاسی اخیر، مسدود شدن دانشگاه‌ها، مکاتب و از دست دادن وظایف شغلی، از عواملی است که بیشتر دختران را با بیماری‌های روانی مانند افسردگی مبتلا ساخته است؛ چنانچه دو سوم مراجعین ما را زنان و دختران جوان تشکیل می‌دهند.»

بنا به اظهارات وی تنها در جریان یک ماه اخیر ۴۰۰ تن از بیماران روانی در بخش روان درمانی شفاخانه حوزوی هرات بستری شدند و تحت مداوا قرار گرفتند.

مرتبط:افزایش اختلالات روحی و روانی مردم در جریان یک سال حاکمیت طالبان در افغانستان

در پی افزایش مراجعین به بخش صحت روانی شفاخانه حوزوی هرات، تعداد بسترهای موجود در بخش روان درمانی این شفاخانه افزایش یافته و متخصصین بیشتری برای مشاوره و درمان بیماران به کار گماشته شده اند.

به دنبال دو دهه پیشرفت در حقوق زنان، تصرف قدرت توسط طالبان در نیمه ماه آگست ۲۰۲۱ شوک غیرمنتظره‌ای بر زنان و دختران وارد کرد. طالبان به صورت پیوسته محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی را در برابر زنان اعلام کردند که آن‌ها حالا از زندگی اجتماعی حذف شده اند. 

لینا، یک تن از محصلین دانشکده حقوق دانشگاه هرات که حالا از تحصیل محروم شده، به دویچه وله گفت: «من سال اول دانشگاهم در حال ختم شدن بود. می‌خواستم در آینده برای کشورم مصدر خدمت واقع شوم اما با مسدود شدن دانشگاه‌ها امید و آرزویم نقش برآب شد و روح و روانم را صدمه زد. همیش با دیدن آینده تاریک، اشک از چشمانم سرازیر می‌گردد.»

لینا همچنان می‌گوید: «من خودم شخصاً به مریضی افسردگی مبتلا شدم. چرا با ما این گونه برخورد می‌شود؟ ما هم دوست داریم مانند مردان در جامعه نقش داشته باشیم، بتوانیم درس بخوانیم، کار کنیم، و از خدمات عامه استفاده کنیم، اما چرا؟»

فرزانه، دیگر باشنده هرات روایت مشابه و درد مشترک با لینا دارد. او می‌گوید چهار سال در بخش حقوقی یک موسسه خارجی کار کرده بود و حالا از ادامه کارش محروم شده است و این خود برایش «تیک عصبی» ایجاد کرده است.

فرزانه که خواست تنها با یک نام معرفی شود، گفت: «من با اخذ معاشم نان‌آور یک فامیل شش نفره بودم و مخارج زندگی مان را تامین می‌کردم، اما حالا با از دست دادن کارم ادامه زندگی برایم دشوار شده و من را با مشکل روحی دچار ساخته است، طوری که برایم پرش چشم ایجاد شده است و حالا تحت مداوای داکتر روان درمان قرار دارم. ما فقط زنده ایم، اما زندگی نداریم.»

در افغانستان فعلاً اداره‌های مستقلی که در عرصه حقوق زنان فعالیت کنند وجود ندارند و به این دلیل آماری نیز در مورد خشونت خانوادگی، ازدواج‌های اجباری و دیگر اشکال خشونت علیه زنان وجود ندارد.

مرتبط:ازدواج‌های اجباری در میان دختران محروم از مکتب و دانشگاه

با وجود این، گزارش رسانه‌های محلی حاکی است که واقعات خودکشی و ازدواج‌های اجباری در میان دختران بیشتر شده است که از نظر تحلیلگران، می‌تواند پیامد مستقیم محدودیت‌های وضع شده از سوی طالبان و محرومیت زنان از حقوق شان باشد.