این فاطمه احمد الحسن است. او در شهر حلب سوریه به دنیا آمد. اما وقتی که جنگ داخلی در سوریه ادامه داشت تنها دو سال اول زندگی خود را در حلب گذراند. بعد از کشته شدن پدرش در یک حمله هوایی، او به همراه مادر و برادرش به شمال غربی سوریه آواره شدند.

از آن زمان به بعد فاطمه احمد الحسن در کمپ مهاجران در ادلب زندگی می‌کند. زندگی در اینجا برای فاطمه الحسن همیشه آسان نیست. او نه تنها پدرش را در حمله هوایی در این کشور از دست داد بلکه به دلیل شدت جراحات یک پایش نیز قطع شد.

فاطمه چهار سال است که به مکتب می‌رود. او هر روز حدود یک کیلومتر راه را طی می‌کند تا خود را به مکتب که بیرون از اردوگاه مهاجران است برساند. مادرش در انجام کارخانگی ها به او کمک می‌کند.

بیش از ۹۰ درصد از ۴.۵ میلیون نفر در شمال غربی سوریه به دلیل جنگ و شرایط بد اقتصادی به کمک ها وابسته اند. دو میلیون تن در کمپ هایی زندگی می‌کنند که آب صحی و امکانات بهداشتی در آنجا کمبود است. خانواده فاطمه الحسن و ده ها تن دیگر از یک تانکر مشترک آب استفاده می‌کنند.

خانواده الحسن نیز مانند دیگر بیجاشدگان داخلی در سوریه به کمک های بشردوستانه نیاز دارد. در گذشته آنها بسته های غذایی از سوی برنامه جهانی غذای ملل متحد دریافت می‌کردند. اما احتمالا به دلیل کمبود بودجه، کمک های برنامه جهانی غذا در سال آینده میلادی متوقف شود. در این صورت خانواده هایی مانند خانواده الحسن با مشکلات بیشتری مواجه خواهند شد.

سرگ های سرد و گل آلود در فصل زمستان زندگی در اینجا را برای فاطمه دشوارتر می‌کند. اما تا به حال او موفق شده است. با این حال او نگران است که آیا در صورت نیاز به کمک باز هم خواهد توانست مراقبت های صحی دریافت کند.

فاطمه می‌خواهد در آینده داکتر شود و به افراد دارای معلولیت کمک کند. مادرش می‌گوید که او را برای رسیدن به خواسته اش مورد حمایت قرار می‌دهد. مادر فاطمه افزود «تا جایی که بتوانم از او حمایت می‌کنم حتی اگر شرایط زندگی ما چندان آسان نباشد.»