کاترین اشتون نماینده ویژه اتحادیه اروپا به روز یکشنبه در کنفرانس غزه در قاهره گفت: این اتحادیه برای بازسازی مناطق نوار غزه مجموعاً 450 میلیون یورو کمک می کند. همچنان بنا به گفته جان کری وزیر امور خارجه ایالات متحده، این کشور نیز حدود 168 میلیون یورو برای این منظور کمک می کند. افزون براین آلمان 50 میلیون یوروی دیگر را به عنوان کمک های دوجانبه به نوار غزه وعده داده است.

زندگی در ویرانه ها

درجریان جنگ اخیرنوار غزه در ماه های جولای و آگست، بیش از 5000 هدف از جانب اسراییل مورد حمله قرار گرفت، شبه نظامیان فلسطینی 4500 راکت بسوی اسراییل شلیک نمودند. بیش از 2100 فلسطینی و بیش از 70 اسراییلی جان شان را از دست دادند.

قربانیان جنگ سخن می گویند

سیرحم طانیرا 26 ساله، دخترش و احمد طانیرا 30 ساله همسرش یک خانواده جوان می باشند. آن ها در یکی از بلند منزل ها در مرکز غزه زندگی می کردند، ساختمانی که حین بمباران اسراییل کاملاً ویران شده است. این خانواده اکنون در یک خانه ی کرایی با اقارب خویش زندگی می کنند.

این خانم جوان می گوید: «ما قباله زمین های مان در اشکلون ( اسراییل امروزی) را یافتیم، زمین هایی که خانواده ما در سال 1948 اجباراً ترک کرده بودند. تاریخ این اسناد، به سال 1943 بر می گردد، مااین اوراق را بعد از بمباران اسراییل از زیر ویرانه ها پیدا کردیم». اما اسناد خانه ی خودما دراین ویرانه ها مفقود شده اند و ما هیچ مدرکی را پیدا نتوانسته ایم. همه چیز ما از بین رفته است و من کاملاً برباد شده ام».

وی می افزاید: «من هنوز هم نمی دانم که چه اتفاق افتاد؟ اما هر روز وقتی دنبال چیزی می گردم، به یاد می آورم که من هم خانه ای داشتم، حریم خصوصیی داشتم؛ اما اکنون همه برباد شده اند. باید منتظر بمانیم که وضعیت سیاسی چگونه تغیر می کند و آینده ما چه می شود، زیرا همه چیز مان منوط به این اوضاع است».

احمد شوهر این زن جوان نیز از واقعاتی که بر سرشان آمده چنین حکایت می کند: «ما در حال حاضر در یک وضعیت کاملاً نامعلومی قرار داریم، آیا بازسازی خواهد شد و یا خیر؟ روشن شدن این مورد برای ما خیلی مهم است، زیرا زندگی ما بدان گره خورده است. ما می خواهیم هر چه زودتر به خانه قدیمی خودمان برگردیم. من 30 ساله هستم و هرباری که گفته ایم آینده ما بهتر خواهد شد، متآسفانه بد تر می شود.من یک انسان صلحجو هستم، به هیچ جناحی وابستگی ندارم. هیچگاهی فکر نمی کردم که خانه ما به این سادگی بمباران شده و کاملاً از بین برود. حتی یک انسان صلحجو مثل من جایی برای ماندن ندارد».

بی کاری و اقتصاد ضعیف

محمد علی انجنیری 23 ساله و در حال حاضر بی کار از ناحیه شجاعیه در حومه شرق غزه است. حویلی خانواده محمد نیز در جنگ غزه کاملاً ویران شده است و اکنون او با خانواده اش همچنان در یک خانه کرایی در غزه زندگی می کند.

او می گوید: «از آنچه داشتم فقط پتلون و پیراهن تنم را دارم. تصاویر ویرانه های اطراف ما خود سخن می گویند، نیازی به گفتن نمی رود، همه جا ویران شده است. درون انسان هایی که اینجا زندگی می کنند، نیز به همینگونه ویرانه است. آنهایی که پول دارند و امکانات بهتری، در خانه های کرایی زندگی می کنند. دیگران در خانه های ویران خویش برگشته اند، کمی آن را دست زده اند تا بتوانند تا حدی در آنجا ها زندگی کنند».

او می افزاید: «من هم یک خانه کرایه گرفته ام و بدون مصارف جانبی، فقط برای آن خانه ماهانه 300 یورو کرایه می دهم. اضافه از این باید برای زندگی اثاث خانه را نیز خرید کنم، زیرا ما حین جنگ هیچ چیزی با خود گرفته نتوانستیم».

محمد حالا نگران تامین مخارج است و نمی داند از چه درکی باید خانواده اش را حمایت کند: «ما برای اینهمه، پولش را از کجا کنیم؟ تا حال فقط برای خرید یک یخچال، یک ماشین لباس شویی و لحاف 1400 یورو مصرف کرده ام. در مورد وضعیتم چه بگویم؟ مردم در اینجا کاملاً برباد شده اند، پیش از جنگ نیز وضعیت اقتصادی خیلی خراب بود، من انجنیر هستم و از دو سال به اینسو بی کار هستم».

رابعه 37 ساله است و از منطقه بیت حنون، او هم با کودکانش در یک خیمه بر ویرانه های خانه خودش در بیت حنون در شمال شرق نوار غزه زندگی می کند. دخترش چند روز بعد از جنگ به دنیا آمده است.

رابعه در مورد ویرانی های جنگ می گوید: «تنها چند تا توشک را از ویرانه های خانه ام بیرون کشیده ام، دیگر تمام چیزهایم را از دست داده ام. وضعیت در اینجا خیلی بد است. به ما گفته می شود که "کمکها می رسند" اما هنوز هم نرسیده اند. در این همه مدت تا حال باید امدادگران می رسیدند، اما من تا حال هیچ کسی را ندیده ام».

رابعه با ناامیدی اضافه می کند: «ما اینجا هیچ امکانی نداریم، حتی دست شستن خودش به یک مشکل تبدیل شده است. تا حال چهار ماه از جنگ گذشته و وضعیت هنوز هم بد است. چهار روز بعد از تولد دختر کوچکم باید از خانه فرار می کردیم. من نوزادم را در آغوش گرفته فرار کردم. نمی دانم آینده ما چه خواهد شد و پسرم چگونه در این خیمه درسهایش را بخواند؟»

موسی حالیس 50 ساله و از منطقه شجاعیه است. او با خانواده و شش فرزندش در خانه قدیمی خودش در اتاق هایی زندگی می کند که دیوارهایش در جنگ ویران نشده اند. او تا انتفاضه دوم در اسراییل به حیث کارگر ساختمانی زندگی مشغول بود. او پس از آن زمان تا حال برای یافتن کار منظمی مؤفق نشده است.

او هم از جنگ و پیامد های جنگ می گوید: «برای من زندگی کردن در خانه ام ناممکن شده است. برای هر انسانی مهم است که در خانه ای زندگی کند که خودرا در آن در امن احساس کند. من از فلسطین چه بیشتر از این می خواهم که خانه ای در آن داشته باشم که در آن با حرمت زندگی بتوانم. آیا ما هم مثل مردم پولند، روسیه و یا هم آلمان، فقط همین را نمی خواهیم؟ زمانی که کسی خانه اش را از دست بدهد، چه برایش باقی می ماند؟»

جمالت الکفرانه 37 ساله و مادرش ضلال از بیت حنون اند. این خانواده در طبقه پایینی حویلی ویران خویش در بیت حنون زندگی می کنند. جمالت در رشته ادبیات انگلیسی در دانشگاه اسلامی فلسطین تحصیل کرده است، اما بی کار است. او فقط چند جلد کتابش را بعد از جنگ یافته است. او می گوید: «من چند جلد کتابم را یافتم. کتاب هملت را به زبان عربی و انگلیسی. من از رشته ادبیات انگلیسی فارغ شده ام. وضعیت در اینجا خیلی خراب است. این زندگی نیست. ما وقتی بعد از جنگ برگشتیم، فقط ویرانه های خانه مان را دیدیم. خانه ما کاملاً ویران شده است، اما چون پول نداریم، قادر نیستیم جای دیگری برویم و خانه ای را به کرایه بگیریم».

ضلال مادرش بر گفته های فرزندش اضافه کرد: «وضعیت ما بسیار دشوار است، من سه دختر دارم و یک پسر. ما پنج نفر در اینجا زندگی می کنیم. من بیماری شکر و فشار خون بلند دارم. شوهرم کشته شده است و همه بی کار هستیم. این ها دلیل برگشتن ما در این خانه ویرانه است. ما مجبور هستیم در همین ویرانه ها زندگی کنیم، وقتی می خوابیم دعا می کنیم که اتفاقی نیفتد. اما ما روزهای بد تر از ای نرا تجربه کرده ایم، ما مرگ را دیدیم و مرگ در همه جا بود و از ماه جون تا حال ما در همین وضعیت قرار داریم».