برهان وانی، جوان 22 ساله کشمیری روز 8 جولای سال روان توسط نیروهای امنیتی هند کشته شد. دولت هند این جوان را یک تروریست خوانده بود؛ اما جوانان هندی به برهان وانی به عنوان یک جوان مبارز و آزادیخواه احترام می گذارند.

پس از قتل برهان وانی جاده های شهر سرینگر، مرکز کشمیر شاهد تظاهرات خشونت آمیز بوده است. از آغاز این راهپیمایی ها تاکنون، 50 تن کشته و بیش از هزار تن دیگر زخم برداشته اند. کشمیر از جمله مناطقی است که در میان دو قدرت بزرگ اتمی یعنی پاکستان و هندوستان تقسیم شده است. در کشمیر تحت سایه هندوستان، بسیاری جوانان دولت آن کشور را به عنوان نیروی نظامی اشغالگر می پندارند.

یکی از دانش آموزان مظاهره کننده در خصوص خواست های این اجتماع مردم می گوید: «مردم در این جا به دنبال جدایی طلبی نیستند، این ها در پی حکومت محلی نیستند، مظاهره کنندگان قصد برخورد با نیروهای امنیتی را ندارند. این ها فقط در پی دسترسی به خواست های شان هستند. این ها می خواهند کسی بیاید و در مورد خواسته های آنان چیزی بگوید اما هیچ کس به این خواست گوش نمی دهد».

نیروهای پولیس مجهز به کلاه های محافظتی و سپر دفاعی، به خشم آمده و با استفاده از گاز اشک آور و نارنجک های صوتی در تلاش هستند به نحو ممکن این مظاهره را مهار کنند. در پی این خشونت، معترضان به محلات مختلف پراگنده می شوند و پس از مدتی دوباره به طرف نیروهای امنیتی سنگ پرتاب می کنند. نیروهای امنیتی در تلاش بازداشت افراد مظاهره کننده هستند و برای انجام این ماموریت هلی کوپترها نیز بر فضای سرینگر به گشتزنی خود ادامه می دهند.

این رویداد پس از هشتم ماه جولای سال جاری آغاز شد که در این روز، برهان وانی از سوی نیروهای امنیتی کشمیر تحت حمایت هند کشته شد. به دلیل آنچه که از سوی ادارات هند فعالیت های تروریستی این جوان 22 ساله بیان شده، برای کشتن او مبلغی به عنوان جایزه نیز از سوی مقامات هندی تعیین شده بود.

اما شجاع برهانی یکی از خبرنگاران کشمیری می گوید که او در میان مردم به عنوان تروریست شناخته نمی شد بلکه یک مبارز آزادیخواه تلقی می گردید: «برهان به عنوان یک نمونه درد و رنج نسل کنونی پنداشته می شد. او با ویدیوهای نشر شده در صفحه فیسبوک خود توجه جوانان را به خود جلب کرده بود. ما اینجا در کشمیر در آتشفشان قرار داریم. این آتشفشان فقط منتظر به یک جرقه است تا به صدا درآید که برهان به عنوان این جرقه پنداشته می شد».

خشونت هایی که پس از مرگ برهان وانی در کشمیر اتفاق افتاده، بار دیگر فصل خونین و تاریخ تراژیدی سرینگر مرکز این منطقه را رقم زد. در یکی از بزرگترین شفاخانه های سرینگر، مبشر برای دست یابی مجدد به حس بینایی خود، تحت درمان قرار دارد. بر چهره این مرد یک گلوله پولیس اصابت نموده است. احتمالا مانند ده ها مظاهره کننده دیگر مبشر نیز بینایی چشم خود را از دست خواهد داد.

یاسمین مادر مبشر از دولت می خواهد که به تنش های جاری نقطه پایان بگذارد: «اطفال بیگناه ما جان های خود را از دست می دهند. این روند باید خاتمه یابد. دولت باید هرچه زودتر به این وضعیت پایان بدهد».

از سویی هم سخنگوی واحدهای پولیس شبه نظامی می گوید که "چرا والدین اطفال شان را به انجام این کار می گذارند. پدر و مادران آن ها کجا هستند، جامعه مدنی کجاست. در تمام جهان تظاهرات مسالمت آمیز اتفاق می افتد. چرا تنها در کشمیر مظاهره کنندگان سنگ پرتاب می کنند؟ جوانان ما در صفوف حکومت مصروف خدمت هستند و زمانی که مورد حمله قرار می گیرند، این حق را دارند که از خود دفاع کنند».

یک دانشجوی انجنیری که در نتیجه ناآرامی های اخیر دانشگاه شان تعطیل شده، می گوید: «ما خود را در یک قفس بسته احساس می کنیم. هندوستان بدون این که ما را به مثابه مردم تلقی کنند، کشور ما را مورد استفاده قرار می دهد. هندوستان می خواهد که سرحدات خود را محافظت کند و جلو نفوذ افراد از پاکستان و حمله چین را بگیرد. من به دولت هند می خواهم بگویم که برای ما یک فرصت اندک بدهید که به آزادی در سرزمین خود قدم بزنیم. ما خود را تحت فشار احساس می کنیم».

پس از نزدیک به هفتاد سال، تقسیم کشمیر هنوز هم یک توافق سیاسی برای برونرفت از معضل کنونی به رسمیت شناخته نشده است. اصلا هیچ گفتگوی سیاسی میان هندوستان و پاکستان برای حل این نزاع کشمیر متصور نیست. از سویی هم هیچ راه حل سیاسی میان جدایی طلبان کشمیر تحت سایه هندوستان و دولت آن کشور مطرح نگردیده است. در برابر، بیشتر جوانان کشمیری همانند برهان وانی همواره خود را مجهز برای رویارویی با دولت هندوستان می کنند.