دویچه وله: آقای آرنولد فشارهای سیاسی در قبال اخراج بیشتر پناهجویان رد شده بالای شما و شهر شوابیش گموند چه تاثیر گذاشته است؟

ریچارد آرنولد: ما متوجه هستیم که یک رقابت واقعی در میان ایالات مختلف حاکم گردیده است. به نظر من این امر بسیار به سرعت صورت می گیرد و خیلی عمومی است. ما در حال حاضر در آلمان ۲۳۱ هزار پناهجوی رد شده داریم که باید آلمان را ترک کنند. البته بسیاری از اینها کسانی اند که از چهار سال به این طرف در آلمان زندگی می کنند و در جامعه بسیار خوب ادغام یافته اند. حالا همین افرادی که در جامعه ادغام یافته اند، باید آلمان را ترک بگویند. بین این افراد تفاوتی قایل نمی شوند و این کار درست نبوده و غیر قابل قبول است.

دویچه وله: در حال حاضر به نظر شما آیا خیلی کم و یا خیلی زیاد پناهجویان باید از کشور اخراج شوند؟

آرنولد: مردم اشتباهی اخراج می شوند. درست همان پناهجویانی اخراج می گردند که در دسترس هستند و همین افراد اند که در جامعه یک زندگی منظم را پیش می برند. این امر متوجه افرادی است که در اینجا به مکتب رفته اند، کسانی که در اینجا آموزش های حرفه یی را آغاز کرده اند و یا به پایان رسانده اند.

در میان آنها برخی هم هستند که واقعا در جامعه ادغام یافته اند و طور مثال بیمه بازنشستگی و یا بیمه صحی پرداخته اند. در همین تازگی، یک رنگمال که یک پناهنده از نایجریا را استخدام کرده بود و این پناهجو در شرک رنگمالی اش بسیار خوب درخشیده است، نزد من آمد. اما دیروز این پناهجوی نایجریایی نامه ای بدست آورد که پناهندگی اش رد شده است. این شرکت یکی از بهترین کارمندان اش را از دست خواهد داد. او می توانست به کار در این شرکت ادامه بدهد و در آلمان زندگی کند.

دویچه وله: آیا قانون پناهندگی هیچ استثناء را در نظر ندارد، وقتی روند پناهندگی پناهجو زمانی طولانی را دربر بگیرد؟

آرنولد: نخیر. این قانون تنها افرادی را به عنوان پناهنده به رسمیت می شناسد که تحت تعقیب سیاسی قرار داشته باشند. این هم خوب است، اما باید در نظر گرفته شود که کدام افراد در جامعه به خوبی ادغام یافته اند. ما باید پلی را ایجاد کنیم، اگر کوتاه مدت هم باشد. از طرف دیگر از ما شهرداری ها و ایالت ها زمانی که موج پناهندگان به آلمان شدت گرفت، تقاضا گردید که باید همه تلاش های مان را برای ادغام پناهجویان به خرج دهیم. کسانی که پس از این کار وارد جامعه شده اند، نباید اخراج گردند. افراد مناسب و معقول نباید، افراد احمق به حساب بیایند.

دویچه وله: شهرداری ها و ایالات دیگر نیز از این دیدگاه شما حمایت می کنند؟

آرنولد: این کار را همه کسانی که در این بخش سهیم اند، حمایت می کنند. از بایرن تا شلسویگ-هولشتاین. اما مشکل این است که افرادی که در جامعه ادغام یافته اند وقتی پناهندگی شان رد می شود، نامه بدست می آورند که در ظرف اغلب سی روز یا یک هفته باید آلمان را ترک بگویند. این افراد می توانند علیه این فیصله درخواست تجدید نظر کنند، آنها می توانند به محکمه مراجعه کنند، اما معمولا رد می شوند.

دویچه وله: شما منحیث یک شهردار چه تاثیری می توانید داشته باشید؟

آرنولد: ما هیچ تاثیری نداریم. تنها امکانی که باقی می ماند این است که وقتی همه راه های قانونی دیگر بسته گردند به کمیسیون قضایای حاد و یا به کمیته دادخواهی پارلمان ایالتی مراجعه گردد. در همین حال، در سراسر کشور درخواستی ها به کمیسیون قضایای حاد رسیده است. این کار به عنوان استثناء در نظر گرفته شده بود، اما در حال حاضر از این راه پناهجویانی که در جامعه ادغام یافته اند، اغلب استفاده می کنند.

ما برای یک پناهجو از نایجریا تلاش های مان را انجام دادیم. این مرد در بخش امداد رسانی سالمندان و هم در بخش اطفائیه، آموزش های حرفه یی را به پایان رسانده بود. برای چنین افرادی که در جامعه کار می کنند، باید استثنایی وجود داشته باشد. در غیر آن چگونه می شود که در نزد افرادی که به کشور ما می آیند، یک نگرش مثبت نسبت به کشور ما وجود داشته باشد؟ نیاز به تغییر مسیر از پناهجو به مهاجر می رود. متاسفانه در اینجا نبود قانون مهاجرت محسوس است.

دویچه وله: شما

خواستار اجازه دادن برای تصمیم گیری بیشتر در محل یا شهرداری ها هستید، زیرا شما افراد مربوطه را از نزدیک می شناسید و خواستار به اصطلاح یک "چراغ مهاجرت" یا تصمیم انفرادی استثنایی هستید، چگونه باید این کار انجام پذیرد؟

آرنولد: مانند چراغ ترافیکی که به رنگ های سرخ، زرد و سبز است. یعنی با رنگ سبز، پناهجویانی که در جامعه ادغام یافته اند و یک بخشی از امرار معیشت شان را به دوش گرفته اند، باید در آلمان بمانند. در چنین حالاتی ما به حیث شهرداری ها باید در مورد افرادی که درخواست پناهندگی شان رد هم شده، تصمیم گرفته بتوانیم که این پناهجویان اجازه اقامت در آلمان را داشته باشند. این افراد نباید همواره در تهدید اخراج باشند. چنین افرادی که در جامعه برایشان یک چشم انداز ایجاد کرده اند و ادغام یافته اند، باید پاداش دریافت کنند.

بقیه افراد باید بروند. چنین یک سیستم توسط شهروندان ما پذیرفته شده است. این امر می تواند از لحاظ سیاسی نیز نسبتا آسان عملی گردد. این کار قانون ادغام را که ما در حال حاضر داریم کامل می سازد. ما نیاز به پیشبرد صحبت ها در داخل حزب (دموکرات مسیحی) داریم. من در حال حاضر با وزیر داخله ایالت بادن وورتمبرگ در تماس هستم و من در تلاشم که او را متقاعد گردانم که ما در شهرداری ها در تصمیم گیری ها در قبال پناهندگی سهیم شویم.

ریچارد آرنولد که ۵۸ سال دارد یکی از اعضای حزب دموکرات مسیحی (سی. دی. یو.) آلمان است و از سال ۲۰۰۹ شهردار شهر شوابیش گموند ایالت بادن وورتمبرگ با ۶۰ هزار باشنده است.

مصاحبه کننده: ولفگانگ دیک/ ن. ک. ا.

ترجمه: نبیله کریمی الکوزی