هنوز هم روزانه صدها کودک در نایجریا در جستجوی طلا مشغول حفاری در معادن هستند. تنها در ماه می 28 طفل زیر سن شش سالگی جان خود را پس از آن از دست دادند که خواهران و برادران آنها سنگ های مملو از مواد زهری را از معدن با خود به خانه آورده بودند. برای جدا سازی و حل این فلز گرانبها از سنگ، مواد شیمیایی زهری مانند سرب استفاده می شود. حتی مقدار کمی از این ماده برای کودکان زیر 6 سال مرگبار و کشنده است.

برای نوزادان کافی است که حتی با لباس سمی تماس پیدا کنند. اینکار می تواند جریان خون آنها را برهم بزند و منجر به مرگ آنها شود. سه ماه پس از فاجعه مرگ 28 طفل، وضعیت در این مکان هنوز هم تکان دهنده است. بسیاری از کودکانی که در معادن طلا کار می کنند تنها شش سال عمر دارند. در تمام روز از صبح زود تا اواخر شب در معادن به جستجوی طلا می گردند. در اینجا بزرگسالان دیده نمی شوند.

برای حفاظت هر چه بهتر کودکان یک سازمان امداد رسانی در روستا ها خطرات ناشی از سرب را توضیح می دهد که اطفال کارگر اجازه ندارند کالای کار خود را با خود به خانه بیاورند، نباید از مواد کیمیایی استفاده شود و مخصوصا از معادنی که خطرناک هستند باید اجتناب شود. امداد رسانان نمی توانند با اینکار کاملا مانع کار اطفال شوند.

درست مانند این دخترک به نام هابی. او می گوید: "خانواده من به پول ضرورت دارد." اینکه او چند ساله است خودش نمی داند. اما از دوسال به این سو تا کنون در معدن کار می کند. در هرحال بر خلاف بسیاری از دوستانش که از مکتب باز مانده اند حداقل او به گهگاهی به مکتب می رود.

بسیاری از معادن طلا در کشور نیجر می باشد. درطول موسم بارندگی راه ارتباطی این مناطق با سایر مناطق این کشور قطع می باشد. تنها راهی که وجود دارد در موسم بارندگی به رودخانه مبدل می شود. موتر نمی تواند از این راه عبور کند و موترسایکل ها باید روی شانه ها نقل داده شوند. چهار ساعت از نزدیکترین جاده آسفالت به روستاها طول می کشد. هرج و مرج و بی نظمی واضحا بیانگر ناکامی وناتوانی دولت در این مناطق است.

بعد از مرگ 28 طفل یک نیروی کار برای مسمومیت با سرب تاسیس شد. اما در منطقه کاگارا حکومت محلی کار اطفال را انکار می کند. الحاجی عبداللهی عثمان کاتاکو رئیس گروه کاری می گوید: "کار کودکان چه معنی میدهد؟" او تاکید می کند که اقدامات بیشتر در طول موسم بارندگی به دلیل وضعیت بد راهها غیر ممکن است.

مقدار سرب در خون 80 درصد کودکان در مناطق معدنی افزایش یافته است. اما در اینجا کمبود داکتر وجود دارد که بتواند کودکان را تداوی کند. در مجاورت معدن در نزدیکی آن تنها یک معاینه خانه موقت وجود دارد. داکتر معالج هرگز در رشته طب تحصیل نکرده بلکه فقط یک دوره کوتاه مدت را در مرکز شهر به پایان رسانده است. بنا براین دهها طفل برای تداوی به شهرهای بزرگ انتقال داده شده اند.

در مکتب روستایی در شکیرا تنها یک معلم 143 دانش آموز را در تمام بخش ها درس میدهد. عبداللهی می گوید: "اغلبا دانش آموزان غیر حاضر هستند وبه جستجوی طلا می روند." بسیاری از والدین نمی توانند کالای مکتب تهیه کنند بنابراین فرزندان خود را برای کار به معادن می فرستند. او ادامه می دهد: "ما به حمایت های بیشتری نیاز داریم تا در برابر اینکار بتوانیم کاری انجام دهیم."