قرار است در "انکر سنتر" یا «مرکز پذیرش و ارزیابی کلیه دوسیه های پناهندگی» روند پناهندگی تسریع گردد و از آغاز این روند تا پایان، پناهجویان در همین مراکز باقی بمانند. تا ۱۵۰۰ پناهجو در هر یک از این مراکز اسکان داده می شوند. پناهجویان در همین مراکز می مانند تا در مورد شان تصمیم نهایی گرفته شود. ورود، درخواست پناهندگی، تصمیم گیری و در نهایت تقسیمات به دیگر مناطق و یا اخراج همه باید در داخل همین مراکز صورت بگیرد.

اگر تصمیم در مورد درخواست پناهندگی مثبت باشد، مهاجر مورد نظر به یک ناحیه یا شهر معرفی می گردد. اگر درخواست پناهندگی اش رد شود، متقاضی به طور مستقیم از این مراکز به کشورش بازگشت داده می شود.

یواخیم هرمان، وزیر داخله ایالت بایرن چند روز قبل به خبرنگاران گفت که در هر یک از هفت مرکز در ایالت بایرن که به طور رسمی از اول آگست فعالیت شان را آغاز می کنند، اداره فدرال مهاجرت و پناهندگی (بامف)، اداره فدرال کاریابی و محکمه اداری شعبه های شان را فعال می کنند.

حدود شش ماه قرار است دوره آزمایشی برای این مراکز ادامه پیدا کند. پس از آن اولین ارزیابی در مورد این مراکز برنامه ریزی شده است. تنها پس از این مرحله حکومت فدرال می تواند به این مراکز مبنای قانونی بدهد و برای این کار به حمایت حکومات ایالتی نیاز دارد. با این حال، برای تایید ایجاد چنین مراکزی محدودیت های در ایالات مختلف وجود دارد. علاوه بر ایالت زاکسن که قرار است در دریسدن چنین مرکزی ایجاد کند، تاکنون ایالت هسن و نوردراین وستفالن به ایجاد  چنین مراکزی ابراز علاقه مندی کرده اند.

آیا "انکر سنتر" موثریت خواهد داشت؟

یک هدف اعلام شده این مراکز این است که سرعت تصمیم گیری روی تقاضاهای پناهندگی را افزایش دهد. اما ورنر شیفاور، رئیس شورای مهاجرین شک دارد که در عمل این کار ممکن باشد. او می گوید که برای اطمینان حاصل کردن، در بعضی موارد لازم است همه مقامات درگیر روند پناهندگی در محل حضور داشته باشند تا همکاری بهتر را تضمین کند.

اما شیفاور به این باور نیست که همه چیز را می توان سریع تر انجام داد: «در موارد روشن، به ویژه سوریایی ها که به طور مستقیم از مناطق جنگی می آیند، روند پناهندگی شان می تواند سریع تر گردد. اما هستند مواردی که به سختی تغییر می کنند، مواردی سخت اند، مانند پناهجویان افغان که بعضی از آنها برای دومین بار فرار کرده اند.»

او به این نظر است که رسیدگی به چنین مواردی مانند گذشته وقت گیر خواهد بود. شیفاور در ادامه می گوید: «این تجربه در مانشینگ و بامبرگ روشن گردیده است.» در این دو شهر بیش از ۱۰۰۰ نفر در حال حاضر در دو مرکز پذیرش انتظار می کشند. این پناهجویان بدون شغل و چشم اندازی برای آینده منتظر پاسخ اداره مهاجرت اند و عمدتا از دنیای خارج از کمپ جدا شده اند. دقیقا همین نوع شرایط را سازمان های حامی پناهجویان انتقاد می کنند.

تا ۱۸ ماه در اقامتگاه های جمعی

شورای پناهجویان در یک کنفرانس مطبوعاتی انتقاد کرده است که ۱۰ درصد از مهاجران کمپ مانشینگ بیش از ۱۸ ماه است که در این اقامتگاه زندگی می کنند. این افراد می گویند در این اردوگاه های بزرگ گروهی، از جمله "ممنوعیت کار، محدودیت خارج شدن از اردوگاه، عدم پرداخت پول نقد، عدم موجودیت دوره های آموزشی زبان آلمانی و مکتب رنج می برند.

به طور رسمی، بر اساس گفته های هورست زیهوفر، وزیر داخله آلمان، هیچ کس نباید بیش از یک و نیم سال در یک انکر سنتر بماند. زیهوفر در سخنرانی اش در پارلمان آلمان یا بوندستاگ در ماه می سال روان گفت: «زمان اقامت پناهجویان تنظیم شده است: برای خانواده ها شش ماه و برای دیگران ۱۸ ماه در نظر گرفته شده است.»

مانعی در برابر ادغام؟

از دید سازمان های امدادی زمان اقامت در این کمپ ها بسیار طولانی است. اداره امور ادغام، کار و سوسیال برلین از این طرح به صورت کلی انتقاد کرده است. رگینا کرائیدینگ، سخنگوی این اداره در گفتگو با دویچه وله می گوید: «واضح است که الزامات حقوقی رعایت می شود، اما از لحاظ سیاسی، ما فکر می کنیم که وقتی شمار زیادی از انسان ها در یک مکان برای مدت طولانی نگهداری می شوند، برای ادغام غیر موثر است و تشویق کننده نیست.»

شیفاور، پژوهشگر مسایل مهاجرت نیز نظر مشابه دارد. او می گوید: "کاملا روشن است که انکر سنتر به مثابه یک عامل بازدارنده عمل می کند. به گفته او، هدف این کار فرستادن علامتی به پناهجویان است که آنها در اینجا به سادگی پذیرفته نمی شوند. او می گوید که این مراکز ممکن است به این هدف نائل آیند، اما به بهای ادغام تمام می شود. طور مثال حضور اجباری در اردوگاه برای پناهجویان می تواند آسیب های روانی بیشتری را به بار بیاورد.

به طور رسمی این مراکز در منشینگ، بامبرگ و پنج منطقه دیگر ایالت بایرن آغاز به کار می کنند.

nka, af (Esther)