اوباما با تبسم و فشردن دست از نواز شریف نخست وزیر پاکستان در کاخ سفید استقبال کرد و از «مناسبات دیرینه» بین ایالات متحده امریکا و پاکستان به نیکویی یاد نمود.

طبق اعلامیه مشترکی که انتشار یافته است، این دو رهبر بعداً « از رهبران طالبان تقاضا نمودند تا به گفت وگو های مستقیم با کابل داخل گردند و درجهت یک راه حل صلح آمیز دوامدار کار کنند».

ایالات متحده امریکا پاکستان را همچون اندک کشورهایی می شناسد که برافراط گرایان طالب نفوذ دارد. فکر می شود که اختر منصور، رهبر جدید طابان مناسبات نزدیکی با اسلام آباد دارد.

اما برخی در واشنگتن معتقد اند که پاکستان به قدر کافی تلاش نکرده است تا طوری از این نفوذش استفاده کند که این گروه را ترغیب به ترک خشونت کند.

در این مذاکرات، اوباما به شریف تاکید نمود که پاکستان نیاز دارد تا علیه گروه هایی دست به عمل زند که گفت و گوهای صلح آمیز را تضعیف می کنند و می خواهند منطقه را مشتعل گردانند.

مایکل کوگلمن از مرکز تحقیقاتی وودرو ویلسن می گوید که:«در اساس عدم توافقات عمیق زیادی بین این دو کشور وجود دارد».

روابط ایالات متحده امریکا با پاکستان چندش آور است و ناشی از وابستگی متقابلی است که آگنده از عدم اعتماد متقابل می باشد.

تقاضا های فزاینده ای از واشنگتن صورت می گیرد که ایالات متحده امریکا انتقال اسلحه و پول را به اسلام آباد محدود گرداند.

مارکو روبیو نامزد جمهوریخواه برای ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا، در اعلامیه ای که مصادف با این ملاقات است گفته است که :« پاکستان باید مکلفیت هایش را در قسمت ندادن پناهگاه های محفوظ به همه گروه های تروریستی به جا آورد و علیه کسانی دست به عمل بزند که به آن ها کمک و حمایت می نمایند و به اعمال بد بر می انگیزند».

« کمک های امنیتی دوامدار ایالات متحده امریکا باید مشروط به اقدامات پاکستان علیه پیکارجویانی گردد که می خواهند افغانستان را بی ثبات گردانند و ایالات متحده امریکا را تهدید نمایند».

پیش از دیدار شریف پیشنهاد هایی در مورد همکاری و احتمال رسیدن به توافقی در مورد کنترول موثر تر اسلحه اتومی پاکستان وجود داشت.

درجریان ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش چنین توافقی با هند صورت گرفت تا همکاری های هسته یی را با آن کشور در بدل مسائل تحفظی نورمال گرداند.

علامت اندکی از چنین توافق با پاکستان وجود داشت. اوباما و شریف روی « تهدید دوامدار تروریسم هسته یی» مذاکره کردند، اما توافقات شان محدود به یک تعهد در قسمت « ادامه پرداختن » به این مسأله بود.