سید یاسین موسوی، کارگر روزمرد که در این تصویر با خانواده‌اش دیده می‌شود، می‌گوید: «معمولاً ما در زمستان‌ها از دکان‌ها به قرض جنس می‌گیریم و دو، سه ماه بعد زمانی که وضعیت کار و بار خوب شد، قرض آن‌ها را پس می‌دهیم.» این مرد فقیر ادامه می‌دهد: «اما بسیاری چیزها تغییر کرده است. از وقتی که طالبان قدرت را به دست گرفته اند، کار وجود ندارد و قیمت‌ها افزایش یافته است. ما هیچ چیزی نداریم.»

ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان در مورد فقر به خبرگزاری رویترز گفته است: «ما در نظر داریم که وضعیت را بهبود ببخشیم.» اما بحران بشری در افغانستان به میزانی رسیده است که در ۲۰ سال اخیر در این کشور سابقه نداشته است. براساس تخمین ملل متحد، ۲۳ میلیون نفر از گرسنگی حاد رنج می‌برند و نه میلیون نفر را قحطی تهدید می‌کند.

خانواده کبرا به زودی در جمع ۲۳ میلیونی خواهد بود که از گرسنگی شدید رنج می‌برند. این خانم به رویترز گفته است: «ما در اوایل سال دو بوجی آرد خریدیم که هنوز از آن استفاده می‌کنیم. بعد از آن چیزی نداریم و به خداوند پناه می‌بریم. پسرم در گذشته آهن‌های کهنه جمع‌آوری می‌کرد، اما حالا بیکار است.»

برعلاوه فقر، سرمای سوزان زمستان مشکل دیگری است که به مشقت‌های مردم افزوده شده است. دمای هوا در بامیان در فصل زمستان‌ معمولاً زیر صفر است و بسیاری مردم به مواد سوخت برای گرمایش دسترسی ندارند. به این خاطر، برای بسیاری مردم جمع‌آوری هیزم به اندازه مواد غذایی اهمیت دارد.

بامیان در خارج از افغانستان به دلیل داشتن تندیس‌های بودا مشهور است. این تندیس‌ها در سال ۲۰۰۱ توسط طالبان انفجار داده و تخریب شدند. پیش از تصرف قدرت در افغانستان، بامیان یکی از معدود شهرهای امن افغانستان بود و به تکرار رویدادهای ورزشی و تفریحی در آن برگزار می‌شد.

برای فقیرترین افغان‌ها، نان خشک تنها غذای اصلی است. زنان در بیرون نانوایی‌های شهر صف می‌کشند، پسران خردسال قبل از طلوع آفتاب برای گرفتن نان می‌آیند. بسیاری‌ها برای یافتن نان و مواد سوخت تقلا می‌کنند. آماری که توسط ملل متحد تهیه شده، ترسناک است: حدود ۲۴ میلیون نفر در افغانستان یعنی ۶۰ درصد جمعیت این کشور از گرسنگی شدید رنج می‌برند. ۸.۷ میلیون افغان با قحطی دست و پنجه نرم می‌کنند.

از زمان تصرف کابل توسط طالبان در پانزدهم اگست، اقتصاد صدمه دیده از جنگ که زمانی با کمک‌های بین المللی فعال نگهداشته می‌شد، اکنون در آستانه سقوط قرار دارد و پول کافی برای شفاخانه‌ها وجود ندارد. در هنگام توزیع کمک، صف‌های طولانی ایجاد می‌شود.

سازمان جهانی صحت هشدار داده که میلیون‌ها کودک با سوءتغذیه مواجه اند و ملل متحد گفته است که ۹۷ درصد افغان‌ها به زودی زیر خط فقر زندگی خواهند کرد.

برعلاوه فقر و بیکاری، زنان از محدودیت‌های وضع شده توسط طالبان نیز به ستوه آمده اند. آن‌ها با وجود تلاش طالبان به جلوگیری از برگزاری تظاهرات، در کابل تظاهرات کردند.

برای میلیون‌ها نفری که در کمپ‌های بیجاشدگان زندگی می‌کنند، کمک‌های بین‌المللی یگانه امید شان است. شمار گداهای روی جاده افزایش یافته است.

مکاتب دخترانه تحت حاکمیت طالبان نامنظم است و در بسیاری ولایت‌ها به دختران بالاتر از صنف ششم اجازه مکتب رفتن داده نشده؛ اما در بیشتر از ۱۰ ولایت مکتب‌ها باز هستند. جامعه جهانی تلاش دارد تا راه‌هایی را بیابد که به مکتب‌های فعال کمک کند، از طرف دیگر طالبان را تشویق می کند تا تمام مکاتب را باز کنند.