این مهاجران تلاش می کنند خود را به سواحل ایتالیا برسانند، زیرا پاسداران ساحلی ایتالیا به آنها کمک می رسانند و آنها را به خشکه راه می دهند. در حالی که کشورهای دیگر جنوب اروپا از همچو برخوردی در برابر پناهجویان خودداری می کنند.

مالتا از پذیرفتن قایق های پناهجویان پیوسته امتناع می ورزد، در برابر سیگنال های کمک طلبی واکنش نشان نمی دهد و کاپیتان های کشتی های باربری را که کشتی شکستگان را با خود به خشکه بیاورند، به قاچاق انسان متهم و محکوم می کند. اسپانیا و یونان نیز یک سیاست بشردوستانه در قبال پناهجویان ندارند. به این ترتیب ایتالیا به عنوان یگانه امید پناهجویان، و کانال سیسلی به یک جادۀ مزدحم آبی درماندگان مبدل شده است.

زمانی که یک کشتی غرق می شود و رقم قربانیان به اندازۀ کافی بلند می باشد، آنگاه سراسر جهان به سیسلی نگاه می کنند. اما وقتی پناهجویان موفق می شوند به ایتالیا برسند، آنگاه در اردوگاه پناهندگان، به جای چند روز، چندین ماه محصور می گردند. مردم هیچ اطلاعی از وضعیت آنان ندارند، زیرا ورود به آن اردوگاه ها ممنوع است. زمانی که انریکو لیتا، نخست وزیر ایتالیا، یکجا با خوسه مانوئل باروسو رئیس کمیسیون اتحادیۀ اروپا، می خواست وضعیت پناهجویان در جزیرۀ لامپیدوسا را از نزدیک مشاهده کند، مجبور بود از مقررات آنجا تخطی کند. اتحادیۀ اروپا 30 میلیون یورو را به منظور بهبود بخشیدن شرایط برای پناهجویان، به ایتالیا وعده داد.

انجلینو الفانو وزیر خارجه ایتالیا این کمک را با رضایت پذیرفته و گفت: "اروپا باید این وضعیت را تحت کنترول درآورد. این زنان، کودکان و مردان به خاطری نمرده اند که خواسته باشند ایام تعطیلی خود را در سواحل ما بگذرانند. این جا مرز بیرونی اروپا است و این انسان ها آزادی و دموکراسی را در اروپا جستجو می کنند. از این رو اتحادیۀ اروپا باید وارد عمل شود، این تنها مشکل ایتالیا نیست."

با این همه برخورد انسانی، سیاست ایتالیا در قبال مهاجرت سختگیرانه است. تنها کسانی می توانند در ایتالیا باقی بمانند که قرارداد کار در دست داشته باشند. سازمان دهندگان کمک های بشری این مسأله را ریاکارانه و غیرعملی می خوانند، زیرا به گفتۀ آنها در ایتالیا تقریباً هیچ کارفرمایی وجود ندارد که کارگری را استخدام کند که هرگز او را ندیده است و یا این کارگر از کشور مالی و یا اریتره متقاضی کار بوده باشد.

فرانکو دی الیساندری، عضو یک اتحادیۀ صنفی در ایتالیا می گوید: "این کارگران مهاجر با کارگران ایتالیایی قابل مقایسه نیستند. آنها در اینجا نه خانه ای دارند و نه خانواده ای. آنها تنها هستند، آنها هیچ چیزی ندارند و بدون اسناد هیچ حقوقی هم ندارند. ما به آنها برده های هزارۀ سوم می گوییم. هرچند این کلمات بسیار تند اند، اما نمی دانم وضعیت را طور دیگری چگونه توضیح بدهم."

پناهجویان هم در این میان این را می دانند و برای یک زندگی غیرقانونی آمادگی می گیرند. آنهایی که به فرار از اردوگاه پناهندگان موفق می شوند، به شمال ایتالیا می روند و حتی از این کشور هم بیرون رفته و خود را به شمال اروپا می رسانند.

از این روست که صدها هزار نفر، بدون اسناد معتبر هویت، در ایتالیا، فرانسه، آلمان و دیگر کشورهای مرفه اروپایی زندگی می کنند.