بازرسان ملل متحد: "نسل کشی" روهینگیایی ها ادامه دارد
۱۳۹۷ آبان ۳, پنجشنبه
بنا بر یافته های کمیسیون حقیقت یاب سازمان ملل متحد سرکوب و خشونت علیه روهینگیاها در میانمار همچنان ادامه دارد. بارزسان ملل متحد خواستار تحقیقات توسط محکمه بین المللی جزا شدند.
اعلانات بازرگانی
از زمان شروع فرار صدها هزار عضو اقلیت مسلمان روهینگیا از میانمار به دلیل خشونت و سرکوب دولتی بیش از یک سال می گذرد، اما طبق گزارش ملل متحد، این خشونت ها هنوز هم ادامه دارد. مرزوکی داروسمن، رئیس این کمیسیون روز چهارشنبه در نیویارک گفت که در میانمار "نسل کشی هنوز هم ادامه دارد."
او گفت که خشونت جاری در میانمار همه مشخصه های یک نسل کشی را دارد. این مشخصه ها شامل وارد کردن صدمات شدید جسمانی، اقداماتی برای جلوگیری از تولد نوزادان و همچنان ایجاد شرایطی است که زمینه را برای نابودی و نسل کشی روهینگیاها فراهم می کند.
داروسمن گفت که هنوز هم هزاران روهینگیایی از این کشور در حال فرار اند. به گفته او، تخمین می شود که بین ۲۵۰ هزار تا ۴۰۰ هزار تن از روهینگیایی ها در میانمار باقی مانده اند و آنها نیز از محدودیت ها و سرکوب شدید رنج می برند. پیش از این در ماه سپتمبر این کمیسیون یک گزارش جامع را منتشر کرده بود. در این گزارش بازرسان اقدامات اردوی میانمار در برابر این اقلیت قومی را "شدیدا نامتناسب" خوانده و محکوم کرده بودند.
داروسمن در شورای امنیت سازمان ملل متحد خواستار آن شد که این دوسیه به محکمه بین المللی جزا در دنهاگ ارجاع شود یا یک محکمه ویژه برای بررسی آن دایر شود. از آنجایی که ممکن است این موضوع با ویتوی روسیه و چین مواجه شود، بعید به نظر می رسد که شورای امنیت این دوسیه را به محکمه بین المللی ارجاع دهد.
میانمار اتهامات را رد می کند
هاو دو سوان، سفیر میانمار در سازمان ملل متحد این بررسی را "نادرست، مغرضانه و با انگیزه های سیاسی" خوانده و گفته است که حکومت اتهامات نسل کشی عمدی را قاطعانه رد می کند. چین متحد میانمار نیز این تحقیقات را "ناموثق" خوانده است. این کشور گفته است که جامعه بین المللی بهتر است روی بازگشت مهاجران تمرکز کند. نگرش روسیه نیز چنین است. اما یانگهی لی، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برای میانمار بازگشت این آوارگان را فعلاَ غیرممکن می داند. او گفته است که برگشت مهاجران تا زمانی که سرکوب روهینگیاها وجود داشته باشد، ممکن نیست. لی در ادامه افزود که آونگ سان سوچی، دارنده جایزه صلح نوبل و رئیس حکومت میانمار هیچ علاقه یی به ایجاد یک دموکراسی کارآمد و تامین حقوق برابر برای همه نشان نمی دهد.
تصویر: مهاجران روهینگیا دورنمایی برای بازگشت به میانمار ندارند
از یک سال به این سو صدها هزار روهینگیایی بعد از فرار دسته جمعی از میانمار به کشور همسایه بنگله دیش روزگارشان را با سختی می گذرانند. این اقلیت مسلمان در منطقه مرزی به اصطلاح «ناکجا آباد» با یک آینده نامعلوم مواجه اند.
عکس: Reuters/M. Djurica
ترس از شکنجه
یک سال پس از آغاز فرار توده وار روهینگیایی ها از کشور زادگاه شان میانمار، هزاران نفر از این مهاجران در ساحه موسوم به "منطقه حایل" در مرز بنگله دیش به سر می برند. سال گذشته هر دو کشور بنگله دیش و میانمار توافق کردند که این اقلیت مسلمان می تواند به کشورشان باز گردد. اما ترس از شکنجه بیشتر از احساس درد غربت وبی خانمانی آنها را رنج می دهد.
عکس: AFP/Getty Images/Phyo Hein Kyaw
نه راهی به پیش، نه راهی به پس
هرچند ساحه زیست آنها در مرز میان میانمار وبنگله دیش در قلمرو کشور زادگاهشان قرار دارد، با آنهم روهینگیایی ها نمی توانند باز گردند. "منطقه حایل" توسط سیم خاردار و ماین از بخش های دیگر میانمار جدا ساخته شده است. بنگله دیش به آنها تنها همینقدر اجازه ورود در خاک خود را می دهد که آنها بتوانند مواد اولیه مورد نیاز خود را از سازمان های امداد رسانی دریافت کنند.
عکس: AFP/Getty Images/Phyo Hein Kyaw
"نسل از دست رفته"
این وضعیت به خصوص برای اطفال دشوار و رنج آور است که کمبود مواد غذایی و ابتلا به بیماری جزء زندگی روزمره آنها شده است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد قبلاً از یک "نسل از دست رفته" هشدار داده و سازمان مدافع حقوق کودکان "سیف د چلدرین" از بهره کشی از کودکان از جمله ازدواج کودکان و قاچاق انسان ابراز نگرانی کرده است.
عکس: AFP/Getty Images/Phyo Hein Kyaw
انبوهی از خیمه ها
در کوتاپالونگ بنگله دیش که بزرگترین کمپ پناهجویان در جهان خوانده می شود صدها هزار از مهاجران روهینگیایی درخیمه های موقتی و کوچک با یکدیگر زندگی می کنند. آنها اجازه ندارند که این کمپ را ترک کنند. همچنان آنها نمی دانند که آیا می توانند در این کمپ بمانند یا خیر. با وجود آنهم روهینگیایی ها در آنجا خانه هایی با مساجد ودوکان ها ساخته اند.
عکس: picture-alliance/AP Photo/A. Qadri
دعا برای آینده بهتر
روهینگیایی ها در کوتاپالونگ می توانند با وجود تمام مشکلات و کاستی ها حداقل باورها و مراسم اسلامی شان را آزادنه انجام دهند. در اینجا در کوتاپالونگ مردان عید قربان را جشن گرفته اند. اما نگرانی وسایه غم واندوه آوارگی در چهره هایشان دیده می شود.
عکس: Reuters/M.P. Hossain
نظم زندگی در فضای بدبختی
چنانچه شفیقه بیگم در خیمه موقتی اش یک وعده غذایی را آماده می کند، روهینگیایی ها تلاش می کنند راهی برای بازگشت به زندگی عادی بیابند. این بانوی ۱۸ ساله در کمپ کوتاپالونگ با صدام حسین ۲۳ ساله از کشورش ازدواج کرده است. روهینگیایی ها در این میان یک زندگی دور از بنگله دیش را در نظر ندارند. علاوه بر مراسم عروسی، تولد کودکان نوزاد نیز در اینجا جشن گرفته می شود.
عکس: Reuters/M. Djurica
نبود چشم اندازی برای بازگشت به وطن ویران شده؟
در حالی که بنگله دیش، که خودش یکی از فقیرترین کشورهای جهان است، می خواهد از بار مشکلات این پناهجویان رهایی یابد، مهاجران روهینگیایی خودشان نمی خواهند که به کشورشان باز گردند. ارتش میانمار اقلیت مسلمان روهینگیا را به طور سیستماتیک بیرون راند و بسیاری از روستاها وخانه ها یشان را به آتش کشید و ویران کرد. به این ترتیب روهینگیایی ها وطنی ندارند که در آن خود را بیگانه احساس نکنند.
عکس: Reuters/S. Z. Tun
7 عکس1 | 7
سازمان ملل: ده هزار تن توسط اردوی میانمار کشته شدند
روهینگیاها در میانمار یا برمای سابق از دهه ها به این سو تحت فشار و تبعیض قرار داشته اند. این وضعیت در سال گذشته بعد از آن تشدید شد که شورشیان روهینگیایی با حملاتی چندین پولیس مرزی میانمار را کشتند. اردوی این کشور با اکثریت بودایی با خشونت های خونین به این رویداد واکنش نشان داد. بنا بر "ارزیابی محتاطانه" سازمان ملل متحد حداقل ده هزار نفر کشته شده اند.
با وجود این که بسیاری از روهینگیاها چندین نسل در میانمار زندگی کرده اند اما با آنهم بخش بزرگی از اکثریت بودایی میانمار روهینگیاها را مهاجران غیرقانونی و شهروندان بی وطن بنگله دیشی می دانند. حدود یک میلیون از مجموع جمعیت ۵۲ میلیونی این کشور چند ملیتی را روهینگیاها تشکیل می دهند. این مسلمانان که در فقر مطلق زندگی می کنند، یکی از محرومترین اقلیت ها با بیشترین تعقیب و مصیبت در سطح جهان اند.