آخرین سربازان امریکایی که کابل را ترک کردند. سربازان واحد ۸۲ هوابرد در شب ۳۱ آگست در هواپیمای ترانسپورتی اردوی ایالات متحده امریکا بالا شدند. به این ترتیب تقریباً ۲۰ سال ماموریت ماموریت در افغانستان که طولانی‌ترین عملیات نظامی در تاریخ ایالات متحده امریکا است، به پایان رسید.

روز بعد از آن، خبرنگاران از یک گروه جنگجویان طالبان در ترمنیال میدان هوایی تصویر گرفتند. میدان هوایی کابل تا پایان عملیات تخلیه، یگانه دروازه افغانستان به سوی جهان بود. ده‌ها هزار تن از افغان‌ها نیز از این راه در هفته‌های آخر کشور را ترک کردند. اما بسیاری از افغان‌ها از پرواز بازماندند و به آینده مبهم شان نگاه می‌کنند.

در یک هنگر میدان هوایی کابل، یک هواپیمای تخریب شده نوع «ای ۲۹» مربوط به اردوی ملی قرار دارد. اردوی ملی افغانستان که حدود ۱۸۰ هزار سرباز داشت، با هزینه میلیاردها دالر و آموزش توسط نظامیان خارجی تشکیل شده بود، اما با خروج نیروهای نظامی بین المللی، به سرعت فرو پاشید.

دو عضو گروه طالبان در کابین پیلوت یک هواپیمای جنگی اردوی پیشین افغان نشسته‌اند. هواپیماهای زیادی به شمول هلیکوپترها، بعد از خروج سربازان امریکایی در اینجا به جا مانده اند. گفته شده که این هواپیماها دیگر قابل استفاده نیستند. اما نه تنها خرابی‌ها و آهن‌پاره‌ها باقی نمانده مانده اند، بلکه مردم این کشور نیز با ترس به آینده می‌نگرند و تحت حاکمیت جدید افراطگرایان طالبان تنها مانده اند.

همان‌گونه که از شیشه شکسته این هلیکوپتر تخریب شده نیروی هوایی افغانستان به زحمت می‌توان بیرون را نگاه کرد، آینده این کشور نیز همین‌گونه مبهم است. تا هنوز معلوم نیست که طالبان چگونه حکومتی تشکیل می‌دهند. این که حکومت طالبان تا چه حدی سختگیر و بنیادگرا خواهد بود، مهم‌ترین پرسشی است که جواب آن در هفته‌ها و ماه‌های آینده روشن خواهد شد.

چنین صحنه‌هایی حالا در همه جای کابل قابل دید اند. در یکی از وسایط نقلیه نظامی به جا مانده نیروهای امریکایی، جنگجویان مسلح طالبان در سرک‌های پایتخت گزمه می‌کنند. با وجود آنکه رهبری طالبان پس از تصرف کابل به مردم نسبت به حفظ جان و مال شان خاطرجمعی دادند، اما بسیاری افغان‌ها از آینده و انتقام‌گیری‌ها در هراس اند.

یک فروشنده با پوقانه های رنگارنگ‌اش در سرک‌های کابل در گشت و گذار است. آینده کودکان نیز تحت حاکمیت طالبان نامعلوم است. براساس گزارش سازمان کمک به کودکان «دیدگاه جهان»، بیش از هشت میلیون کودک در افغانستان به صورت عاجل به حفاظت و کمک‌های بشری نیاز دارند. براساس گزارش این سازمان، آن‌ها «به میزان زیادی در معرض خطر» قرار دارند.

در نتیجه تلاش‌های بین‌المللی، زنان افغان به موفقیت‌های زیادی دست یافتند؛ حقوق و آزادی‌های آنها تقویت شد. اما حالا حضور زنان در جاده‌ها کمرنگ شده و تعداد محدودی هم که بیرون می‌روند، باید چادری بپوشند. روشن نیست که در زیر حاکمیت طالبان کدام دست‌آوردهای ۲۰ سال اخیر، در قدم اول حقوق زنان، حفظ خواهد شد.

دست کم در بعضی بخش‌ها به نظر می‌رسد که وضعیت در حال عادی شدن است، مثلاً در اینجا در شفاخانه وزیر اکبرخان، پرستاران و داکتران زن از بیماران پرستاری می‌کنند. بسیاری از مردم، به لحن معتدلانه مقام‌های طالبان اعتماد نمی‌کنند.

مردم در برابر بانک‌ها صف بسته اند. افغان‌ها حالا از بی‌ارزش شدن پول نیز هراس دارند. در غیر آن نیز افغانستان در جمله فقیرترین کشورهای جهان است. انتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل اخیراً از بروز یک فاجعه بشری در این کشور هشدار داد و گفت که تقریباً نیمی از جمعیت به کمک‌های بین‌المللی وابسته اند و یک سوم مردم حالا نمی‌دانند که وعده غذایی بعدی شان را چگونه به دست آورند.

مورخان ممکن است زمانی در این مورد مشاجره کنند که از دید سیاسی چه چیزی از عملیات ایالات متحده امریکا در افغانستان به جا مانده است. اما آنچه که از همین حالا روشن است، این که زباله‌های زیادی از این ماموریت به جا مانده است.

بگرام تقریباً مدت ۲۰ سال مرکز فرماندهی نیروهای نظامی ایالات متحده امریکا در افغانستان بود. روند خروج سربازان امریکایی و ناتو در ۱۱ سپتمبر پایان می یابد. اردوی امریکا بسیاری از تجهیزاتش را با خود می‌برد و بخشی از آن‌ها را به نیروهای امنیتی افغانستان واگذار می کند. اما بسیاری از زباله های برقی و ضایعات دیگر به جا می مانند.

در دو دهه اخیر بیش از ۱۰۰ هزار سرباز ایالات متحده امریکا در پایگاه بگرام مستقر بوده و خدمت کردند. این پایگاه در فاصله ۷۰ کیلومتری شمال کابل، به مرور زمان به صورت یک شهر کوچک امریکایی گسترش یافت، با سرک ها، دکان ها و رستورانت ها.

بعضی افغان‌ها و کهنه‌فروشان این کشور در پیش روی دروازه‌های پایگاه نظامی بگرام در میان این زباله‌ها به دنبال اشیایی هستند تا بتوانند آن‌ها را مورد استفاده قرار بدهند یا بفروشند؛ مانند این مرد که یک جوره بوت سربازان امریکایی را یافته است. او مانند دیگر جستجوکنندگان امیدوار است که از فروش بعضی از این اشیاء پول به دست آورد. 

زباله‌های کمپیوتری و فن‌آوری نیز در نزدیکی پایگاه بگرام انبار شده اند. در چنین آلات پلاتینی ممکن است چیزهای وجود داشته باشد که بار دیگر مورد استفاده قرار بگیرد. افزون بر آن، این ضایعات الکترونیکی حاوی فلزات قیمتی مانند مس و حتی خورده‌های طلا نیز اند. این اشیاء برای سربازان امریکایی فقط زباله اند، اما برای شماری از افغان ها ممکن است بسیار با‌ارزش باشند.

بگرام به عنوان پایگاه نظامی در افغانستان تاریخ طولانی دارد. در زمان اشغال نظامی این کشور توسط شوروی سابق بعد از سال ۱۹۷۹ از بگرام به عنوان پایگاه ارتش سرخ استفاده می شد. حالا با خروج سربازان امریکایی، این هراس وجود دارد که این پایگاه به دست طالبان بیفتد.

از اول ماه می به این سو روند خروج سربازان بین المللی از افغانستان جریان دارد. برای پاک سازی زباله ها فرصت کافی وجود ندارد. در جریان خروج نیروهای بین المللی به دلیل حملات احتمالی طالبان، سلاح های ثقیله و نیروهای اضافی به حالت آماده باش در آمده اند. ۳۶ کشور عضو و متحد ناتو در ماموریت افغانستان سهیم بودند.

همه می‌خواهند از میان زباله ها چیزی به دست آورند. این دختر یک جعبه سنگین فلزی را از محل زباله ها گرفته و بر سرش انتقال می دهد. باوجود فقر زیاد، دختران و زنان جوان افغانستان از ماموریت نظامی به رهبری امریکا بیشتر سود بردند. برای شمار زیادی ازآنها امکان رفتن به مکتب فراهم شد وزنان دربالاترین مقام های دولتی ودیگر نهادها حضور یافتند. اما آینده زنان کشور یک بار دیگر در هاله ای از ابهام قرار گرفته است. 

بعضی اشیاء که ارزش مادی ندارند، نیز در میان این زباله‌ها طرفدارانی دارند. در چهار اطراف بگرام، خانه‌های رهایشی بسیاری توسط نیروهای محلی افغان ایجاد شدند که از کار در این پایگاه نیروهای امریکایی امرار معاش می کردند. بسیاری از آن‌ها حالا از آینده و سرنوشت خود و خانواده‌های شان بعد از خروج سربازان خارجی نگران هستند.

از حضور ۲۰ ساله نیروهای نظامی ایالات متحده امریکا در افغانستان به جز چکمه‌های پاره پاره و فلزهای زنگ‌زده چه چیزی باقی می‌ماند؟ جو بایدن در ۲۵ جولای در کاخ سفید در دیدار با اشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان اطمینان داد که با خروج سربازان کشورش، «مشارکت میان ایالات متحده امریکا و افغانستان پایان نمی‌یابد.» میلیون‌ها افغان امیدوار اند که رئیس جمهور ایالات متحده امریکا، به وعده‌اش پابند بماند.