جو بایدن در ۲۰ نوامبر سال ۱۹۴۲ در اسکرانتون در ایالت پنسیلوانیا به دنیا آمد. این تصویر بایدن را در سال ۱۹۵۲ و در حالی که او ده ساله است نشان می‌دهد.

بایدن تحصیل‌کرده‌ی حقوق است و فعالیت سیاسی خود را در شورای شهر ویلمینگتون (دلاویر) آغاز کرد. در سال ۱۹۷۲، در سن ۲۹ سالگی در سنای آمریکا انتخاب شد و تا سال ۲۰۰۹ دلاویر را نمایندگی کرد.

یک تصادف دردناک بر پیروزی بایدن در انتخابات سنا در سال ۱۹۷۲ سایه افکند. در این تصادف که کمی پس از اعلام نتایج انتخابات رخ داد، همسر نخست او به نام نیلیا (در میانه عکس) و دخترشان به نام ناومی (در این تصویر نیست) جان باختند. دو پسران آنها، بو و هانتر (در تصویر سمت راست) در این تصادف زخمی شدند.

در جنوری سال ۱۹۷۳ در کنار تخت پسرش که هنوز در بستر بیماری بود برای مجلس سنا سوگند خورد. بعدها بایدن گفته بود که پسرانش ناجی او برای ادامه زندگی بوده‌اند. بایدن تا زمانی که با همسر دوم خود آشنا شود، دست تنها بزرگ‌کردن و تربیت فرزندانش را به عهده گرفت.

بایدن در ماه جون سال ۱۹۸۷ برای نخستین بار آمادگی خود را برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۱۹۸۸ اعلام کرد. اما ۶ هفته بعد از آن در کنفرانسی مطبوعاتی اعلام کرد که از رقابت‌ کنار می‌کشد. پیش از اعلام این تصمیم از سوی بایدن، گفته شده بود که او برای سخنرانی‌های انتخاباتی‌اش، از بخش‌هایی از سخنرانی‌های دیگر سیاستمداران بهره گرفته است.

از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۵ بایدن ریاست کمیته قضایی را بر عهده داشت؛ جایی که نقشی در تصویب قوانین مربوط به مبارزه با جرم، کنترل سلاح گرم و حفاظت از زنان در برابر خشونت داشت. در دورانی که او در این کمیته بود چندین بحث‌ داغ در مورد تعیین قضات دیوان عالی آمریکا اتفاق افتاد.

پس از حملات ۱۱ سپتمبر در سال ۲۰۰۱ بایدن هم از عملیات نظامی بین‌المللی علیه طالبان در افغانستان حمایت کرد و هم از حمله به عراق تحت رهبری صدام حسین. با این وجود، در سال‌های پس از آن بایدن به یکی از منتقدان جدی مأموریت عراق تبدیل شد و در سال ۲۰۰۶ حامی طرح صلح شد.

سال ۲۰۰۱ ریاست کمیته روابط خارجی سنا را به عهده گرفت؛ ریاستی که البته پس از شکست دموکرات‌ها در انتخابات کنگره در سال ۲۰۰۳ مجبور به کناره‌گیری از آن شد. اما با انتخابات کنگره در سال ۲۰۰۶ موازنه قوا دوباره تغییر کرد و بایدن در سال ۲۰۰۷ دوباره به ریاست این کمیته بازگشت.

سال ۲۰۰۷ و دورخیزی جدید: بایدن دوباره به عنوان نامزد دموکرات‌ها برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری اعلام آمادگی کرد. بدون موفقیت! پس از اولین دور انتخابات مقدماتی در ژانویه ۲۰۰۸ با شکستی آشکار، بایدن تسلیم شد.

در مقابل این هم‌حزبی او باراک اوباما، سناتور جوان بود که در انتخابات مقدماتی پیروز شد و بایدن را در آگست سال ۲۰۰۸ به عنوان معاون خود برگزید. بایدن با تجربه‌ خود در دنیای سیاست و تماس‌ها و ارتباطات خوبی که با اتحادیه‌های صنفی و کارگری داشت، در کنار اوباما ایستاد.

نتیجه انتخابات ۴ نومبر سال ۲۰۰۸، نتیجه‌ای تاریخی بود: زوج سیاسی اوباما- بایدن بر رقیب خود یعنی جان مک‌کین-سارا پیلین غلبه کرد. برای نخستین بار یک سیاهپوست رئیس جمهور آمریکا شد.

تیم اوباما-بایدن در مجموع ۸ سال در رأس هرم سیاسی ایالات متحده آمریکا ایستاد. این ترکیب در نومبر ۲۰۱۲ در انتخاباتی دیگر دوباره تکرار شد و پس از دو دوره، طبق قانون اساسی آمریکا در جنوری ۲۰۱۷ پایان یافت.

بسیاری از دموکرات‌ها در سال ۲۰۱۶ امیدوار بودند که بایدن پس از اوباما به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری وارد میدان شود. او اما به دلایل خانوادگی از این رقابت‌ها صرف‌نظر کرد. سال ۲۰۱۹ اوضاع سیاسی درون آمریکا به وضوح تغییر کرد. بایدن تصمیم گرفت وارد میدان شود و این سومین بار بود که او چنین تصمیمی می‌گرفت. گفته بود، نمی‌خواست بنشیند و بی‌عمل نظاره کند که دوران ریاست جمهوری ترامپ تمدید می‌شود.

در آگست سال ۲۰۲۰ در نشست حزب دموکرات رسما به عنوان نامزد این حزب در انتخابات ۲۰۲۰ اعلام شد. دموکرات‌ها که با این چهره وارد کارزار انتخابات شده بودند تبلیغ می‌کردند: بایدن اطمینان را به جای غیرقابل پیش‌بینی بودن، تواضع و از خودگذشتگی را به جای خودخواهی، آرامش را به جای قیل و قال و متانت را به جای عدم صداقت به کاخ سفید بازمی‌گرداند.

بایدن، کامالا هریس را به عنوان معاون اول خود برگزید. هریس نخستین زن سیاهپوستی است که به عنوان نامزد این پست از سوی یکی از بزرگترین احزاب سیاسی آمریکا پیشنهاد می‌شود. هریس قول اصلاحات گسترده در بخش قضایی و پلیس را در صورت تغییر قدرت در آمریکا داده بود.

مبارزات انتخاباتی بایدن در سایه پاندمی کرونا پیش رفت. او ماه‌ها قادر به برپایی مراسم انتخاباتی نبود و به جای آن با پیام‌های ویدیویی از زیرزمین خانه‌اش سعی در جذب رأی دهندگان داشت. بایدن برخلاف دونالد ترامپ، در هر مراسمی شرکت کرد، ماسک بر دهان زد.

شب انتخابات: خبرها از رقابتی تنگاتنگ میان بایدن و ترامپ البته با برتری به نفع بایدن حکایت می‌کنند. صبح پس از رأی‌گیری بایدن خطاب به هوادارنش می‌گوید: «می‌رویم که پیروز این انتخابات باشیم.»

و بایدن بالاخره به هدف رسید: ۴۸ سال پس از آغاز فعالیت سیاسی در واشنگتن او حالا ۴۶‌ امین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکاست. آلبوم عکس از دویچه وله فارسی

رئيس جمهور ایالات متحده امریکا برای یک دوره چهار ساله انتخاب می‌شود و تنها دو دوره می‌تواند ریاست جمهوری کند. رئيس جمهور همزمان رئيس حکومت و دولت است و کنترول بخش اجرایی فدرال با چهار میلیون کارمند را در دست دارد. رئيس جمهور مسئول اجرای قوانینی است که توسط کانگرس به تصویب می‌رسند. رئيس جمهور به عنوان عالی‌ترین دیپلومات امریکا، می‌توانند سفرای کشورهای خارجی را بپذیرد.

قوای سه گانه دولت؛ حکومت، قضا و کانگرس، تصمیم‌گیرندگان مشترک اند که قدرت یک‌دیگر را متقابل محدود می‌کنند. رئیس جمهور صلاحیت عفو اشخاص و تعیین قاضیان فدرال را دارد، اما برای این کار نیاز به تایید مجلس سنا می‌رود. رئيس جمهور همچنین اعضای کابینه و سفرا را نامزد می‌کند و مجلس سنا باید آن‌ها را تایید کند. به این ترتیب، بخش مقننه بخش اجرایی دولت را کنترول می‌کند.

رئیس جمهور باید به صورت دوره‌ای راجع به «وضعیت کشور» به کانگرس معلومات بدهد. در حالی که رئیس جمهور نمی‌تواند لوایح قانونگذاری را معرفی کند، اما می‌تواند موضوعات و ابتکاراتی را که در نظر دارد بیان کند. این راهی است که رئیس جمهور می‌تواند کانگرس را زیر فشار عمومی قرار دهد تا در مورد موضوعات مورد نظرش اقدام کند.

رئیس جمهور می‌تواند پیش‌نویس قوانین را ویتو کرده و بدون امضا به کانگرس مسترد کند. اما هر دو اتاق کانگرس، مجلس سنا و مجلس نمایندگان، می‌توانند با اکثریت دو سوم، ویتوی رئیس جمهور را دور بزنند، یعنی بدون امضای رئيس جمهور، قوانین مطروحه را تصویب کنند. به گفته مجلس سنا، تا حالا تنها ۱۱۱ از ۱۵۱۶ مورد از ویتوهای رئیس جمهور با رای دو سوم اکثریت نمایندگان کانگرس باطل شده است، یعنی تنها حدود هفت درصد.

قانون اساسی و فیصله‌های دیوان عالی دقیقاً میزان قدرت رئیس جمهور را تعریف نکرده اند. یکی از موارد، «ویتوی جیبی» است که در آن رئيس جمهور پیشنویس قوانین را که از سوی کانگرس برای امضا فرستاده می‌شود، نه رد کرده و پس می‌فرستد و نه امضا می‌کند، بلکه به اصطلاح در جیب خود نگه می‌دارد و مانع اجرایی شدن آن می‌شود. کانگرس نمی‌تواند این نوع ویتو را دور بزند. تا حالا ۱۰۰۰ بار از این روش استفاده شده است.

رئیس جمهور می‌تواند به کارمندان حکومتی دستور دهد که وظایف شان را به روش مشخص یا تا زمان مشخص انجام بدهند. چنین «دستورهای اجرایی» قدرت قانونی دارد و نیاز به تایید کانگرس نیست. اما به این مفهوم نیست که رئيس جمهور هر کاری می‌تواند انجام دهد. محاکم می‌توانند این دساتیر را لغو کنند و یا کانگرس می‌تواند با تصویب قوانینی مانع چنین دستورهایی شود. رئیس جمهور بعدی می‌تواند فرامین قبلی را به سادگی لغو کند.

رئیس جمهور می‌تواند در مورد توافقنامه و پیمان‌ها با حکومت‌های دیگر مذاکره کند، این چنین توافقاتی سرانجام باید به تائید دو سوم اعضای مجلس سنا برسند. رئيس جمهور می‌تواند با «توافقنامه اجرایی» مجلس سنا را دور بزند و بدون تایید آن چنین توافقاتی را امضا کند. چنین توافقاتی تا زمانی معتبر اند که کانگرس اعتراض کند یا قانونی را تصویب کند که چنین توافقاتی را رد می‌کند.

رئیس جمهور سرقوماندان اعلی قوای مسلح است، اما اعلام جنگ از صلاحیت‌های کانگرس است. رئیس جمهور می‌تواند سربازان را بدون تایید کانگرس به جنگ مسلحانه اعزام کند، اما در این رابطه ابهام وجود دارد. به گونه مثال، کانگرس امریکا زمانی که دید شمولیت حکومت در جنگ ویتنام فراتر از بنیادهای قطعنامه است، با وضع قانون وارد اقدام شد.

اگر رئیس جمهور از صلاحیت‌هایش سوء استفاده کند یا مرتکب جرم شود، مجلس نمایندگان می‌تواند پروسه استیضاح رئیس جمهور را راه اندازی کند. این کار در تاریخ امریکا سه بار به وقوع پیوسته است، اما هیچ رئیس جمهور محکوم یا از قدرت کنار زده نشده است. کانگرس مسئولیت تایید بودجه را دارد.