در عوض، این جوان ۲۶ ساله افغان در جنوب غربی سویس مسابقه خواهد داد و با ده ها بایسکل سوار افغان که اکنون در کشورهای مختلف زندگی می کنند، گردهم خواهند آمد.

علی زاده با اشاره به بازگشت طالبان تندرو در سال به قدرت و محدود شدن هرچه بیشتر آزادی زنان در افغانستان می گوید: «ورزش برای زنان افغان مرده است.»

طالبان زنان را از ورزش کردن منع کرده و همچنین زنان از بسیاری مشاغل دولتی و آموزش در مکتب بالاتر از صنف ششم محروم شده اند.

مرتبط: دخترانی که آرزو دارند بایسکل ران حرفه یی شوند

اما علی زاده که از پنج سال به این سو در فرانسه زندگی می کند، دست از تلاش برنداشته و می کوشد تا از کشورش نمایندگی کند. تابستان سال گذشته نیز برای علی زاده یک لحظه خاص بود، زمانی که او در المپیک توکیو شرکت کرد، جایی که امیدوار بود چراغی باشد برای زنانی که مجبور به ترک کشورشان شده و یا رؤیاهای ورزشی شان را رها کرده اند.

او اولین زن بایسکل ران افغان بود که به عنوان بخشی از تیم المپیک پناهندگان در این بازی ها شرکت کرد. اما او به خبرگزاری فرانسه گفت: «طالبان آنچه را که من در توکیو تجربه کردم، خراب کردند.»

او که نمی توانست از ماجراجویی المپیک خود لذت ببرد، بقیه تابستان را دل شکسته سپری کرد و همواره دقیقه وقایع در افغانستان را دنبال می کرد.

وقتی معصومه علی زاده در حال رشد بود، خانواده اش که بخشی از جامعه هزاره مسلمان شیعه و از نظر تاریخی سرکوب شده بود، مجبور شد مانند میلیون ها افغان دیگر در ایران زندگی کند. در آنجا بود که او قبل از پیوستن به تیم ملی افغانستان در سن ۱۶ سالگی وقتی خانواده اش به کابل برگشت، بایسکل رانی را آموخت.

علی زاده، پس از برخورد های فزیکی چندین ساله به دلیل جرأت پوشیدن لباس های ورزشی، توهین به دلیل بایسکل رانی و پرتاب سنگ به او، در سال ۲۰۱۶ از فرانسه درخواست پناهندگی کرد.

فشار بر او برای سر تسلیم گذاشتن بیش از حد بالا بود؛ زیرا پیروزی هایش چند برابر می شد. از آن زمان به بعد وضعیت افغانستان نیز بدتر شده است. او با صدای آرام می گوید: «هر روز، زنان (افغانستان) حق جدیدی را از دست می دهند.»

طالبان از زمان بازگشت دوباره، محدودیت هایی را اعمال کردند که هدف آن مجبور کردن زنان به زندگی تحت یک نسخه بنیادگرایانه از اسلام است. دختران دیگر نمی توانند به مکتب بروند و در حالی که زنان هنوز می توانند در دانشگاه ها تحصیل کنند، این امر در آینده دشوار خواهد بود؛ زیرا دختران امروز دیگر قادر به فراغت از صنف دوازدهم نخواهند بود و معیار وارد شدن در تحصیلات عالی را نخواهند داشت.

علی زاده که در حال حاضر در دانشگاه انجنیری در شهر لیل فرانسه تحصیل می کند می گوید: «رؤیاهای بزرگ برای دختران افغان امروز فقط اجازه برای مکتب رفتن است. فقط رفتن به مکتب. بنابراین ورزش برای زنان کاملاً مرده است.»

بنفشه فیضی، روزنامه نگار و سخنگوی سابق کمیته ملی المپیک افغانستان که در سال ۲۰۲۱ با اتحادیه بین المللی بایسکل رانی از افغانستان فرار کرد، با این گفته موافق است. او می گوید: «امروز ورزش کردن یک زن در افغانستان غیرقابل تصور است و وضعیت هر روز بدتر می شود.»

علی زاده که به کمیسیون ورزشکاران کمیته بین المللی المپیک پیوسته است، معتقد است که «جهان در برابر سرکوب زنان افغان سکوت کرده است.» او می گوید: «ما زنان را در افغانستان رها کردیم. همه کسانی که می گویند از حقوق بشر دفاع می کنند، همه کسانی که می گویند از زنان دفاع می کنند، هیچ کاری انجام نداده اند.»

او امیدوار است که مسابقه روز یکشنبه و پوشش رسانه ای این مسابقات، «زنگ هشدار» را برای «بیدار کردن جهان» به صدا در آورد.

در مجموع ۴۹ بایسکل سوار زن از کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، سنگاپور و سوئیس در مسابقه ۵۷ کیلومتر در شهر ایگل سویس و کانتون واد اطراف، جایی که دفتر مرکزی اتحادیه بین المللی بایسکل سواران UCI قرار دارد، شرکت خواهند کرد.

مرتبط: خواهران پناهجو و بایسکل ران افغان رؤیای کسب مدال المپیک به سر دارند

علی زاده می گوید که با فکر کردن به زنان «رها شده در افغانستان» کمی غمگین است. اما می گوید: «خیلی خوشحالم که دوباره با همتیمی هایی که با آنها در افغانستان بایسکل رانی کردم یکجا می شوم. پنج سال از آخرین باری که آن ها را دیدم می گذرد.»

او در پهلوی درس خواندن بایسکل رانی می کرد و خود را برای این مسابقات آماده می کرد، اما نمی گوید که فکر می کند چه کسی برنده مسابقه خواهد بود. او گفت: «تنها چیزی که می دانم این است که بازنده ای وجود ندارد.»

Hs/si (AFP)