آلمان می خواهد مسیحیان سوری گیرمانده در میان دو جبهه را به عنوان مهاجر بپذیرد، اما این موضوع هنوز مورد اختلاف است.

فولکر کاودر، رییس جناح پارلمانی حزب سوسیال مسیحی و دموکرات مسیحی آلمان به روزنامه "فرانکفورتر الگماینه زونتاگ" گفت که پذیرش مسیحی های سوری در آلمان، یک کار انسان دوستانه است.

هنس پتیر فریدریش، وزیر داخله آلمان نیز طرفداری اش را از پذیرش مسیحی های سوری اعلام کرد، چون از دید او "فشار تعقیب و آزار بر آن ها بیشتر" است.

مسیحی ها از حدود دو هزار سال پیش به این سو، از زمانی که دین شان به وجود آمد، در مناطقی از سوریه امروزی زندگی کرده اند. کلیسای ارتدوکس سوری در جمله قدیمی ترین کلیساها است. بسیاری از باورمندان آن به زبان ارمنی، یعنی زبان عیسی مسیح صحبت می کنند. در سوریه نیز مسیحی ها همواره نقشی آشکار داشته اند. به طور نمونه در سال های دهه 1940، فارس الخوری، نخست وزیر سوریه یک مسیحی بوده است.

هشت تا ده درصد جمعیت سوریه را مسیحی ها تشکیل می دهند. حدود دو سوم آنها به کلیسای ارتدوکس سوری تعلق دارند و باقی گروه های بزرگ تر مسیحی، کاتولیک های رومی و مسیحیان آشوری هستند.

آنها تحت حاکمیت رییس جمهور بشار الاسد، نسبتاً بدون مزاحمت زندگی کرده اند و در مقایسه با مسیحیان در دیگر کشورهای عربی، آزادی های بیشتر داشته اند. از زمان آغاز انقلاب به این سو، رژیم سوریه تلاش می کند تا مقاومت را به عنوان شورش مذهبی توصیف کند و مسیحیان را به جانب خود بکشاند. این امر مسیحیان سوریه را در نگاه بعضی از مخالفان رژیم مشکوک می سازد.

ازدید رالف قدبان، دانشمند علوم سیاسی و اسلام شناس در برلین، چنین گمانی قابل فهم است. او به دویچه وله گفت از آغاز مبارزات در سوریه بیشتر نمایندگان رسمی کلیسا واقعاً در کنار بشار الاسد قرار داشتند؛ اما در این میان موضع گیری بسیاری از مسیحیان سوریه تغییر کرده است. به طور نمونه جورج صبرا، رییس جدید شورای ملی سوریه که خود مسیحی است، مردم را به حمایت از شورشیان در مبارزه علیه حکومت فراخواند.

سوریه، سرزمین اقلیت ها

فریدریش وبر، اسقف ایالت بروانشوایگ آلمان و رییس امور مشترک کلیساها در گفتگو با دویچه وله از این پیشنهاد که مسیحیان سوری را در آلمان پذیرفت، حمایت کرد. او گفت: «آلمان کشوری مسیحی است، آنها خواهران و برادران دینی ما هستند. آنها به ما نزدیک هستند، به این دلیل ما مکلفیت ویژه داریم تا به وجه روشنی مسایل را مطرح کنیم، نه این که با ملاحظه کاری خاصی، در برابر همه چیز بی تفاوت بمانیم».

رالف قدبان، کارشناس امور خاورمیانه در دانشگاه برلین، به شدت با این دیدگاه مخالف است. او در این باره اظهار داشت: «این که به یک گروه اولویت قایل شود، باید واقعاً معلوم شود که این گروه مورد تعقیب و آزار قرار می گیرد. و هیچ علامتی برای چنین چیزی موجود نیست، نه از جانب مسیحیان در سوریه و نه از طرف روم، که آنها مورد تعقیب قرار بگیرند».

این دانشمند که در لبنان به دنیا آمده و در آلمان زندگی و تدریس می کند، می گوید در مقایسه با مهاجرین دیگر، نباید با مسیحیان طوری دیگر برخورد شود. او تاکید می کند که سوریه همیشه یک سرزمین اقلیت ها بوده است. کردها، دروزی ها، مسیحی ها، علوی ها، ایزدی ها و بسیار دیگر از گروه های مذهبی و قومی در این کشور قرن ها با هم به صورت صلح آمیز زندگی کرده اند.

با وجود آن رالف قدبان می گوید که گزینه های آخری باید پذیرش مسیحیان در آلمان و دیگر کشورهای اروپای باشد. او از تجربه 17 سال کار برای مهاجرین آموخته است تا مهاجرین در نزدیکی وطن شان مورد حمایت قرار گیرند؛ در وضعیت کنونی به طور مثال به آنها در ترکیه، اردن و لبنان کمک صوت گیرد.