تروفوناس کورونتسیس، رئیس گارد ساحلی بندر پاتراس درباره مهاجران غیرقانونی در سواحل غربی یونان می گوید: «من فکر می کنم که شمار آن ها افزایش خواهد یافت». او به دویچه وله گفت: «ما در حالت آماده باش هستیم».

گارد ساحلی پاتراس موظف به نظارت بر این بندر کلیدی است که در شمال غرب شبه جزیره پلوپونیز قرار دارد. پلوپونیز در جنوب یونان واقع شده است.

کشتی های بزرگ مسافربری روزانه این بندر را به قصد ایتالیا ترک می کنند. این مساله باعث شده که بندر پاتراس از مدت های مدید شاهد افزایش مهاجران غیرقانونی باشد که خواهان ادامه سفر به شمال اروپا هستند. یکی از وظایف کورونتسیس این است که جلو آن ها را بگیرد. پاتراس از بسیاری جوانب به شهر بندری کالِه در فرانسه شباهت دارد.

پس از ایجاد مسیر موسوم به «بالقان» در سال 2015، قاچاق مهاجران غیرقانونی در پاتراس کاهش یافت. مرز شمالی یونان جزئی از مسیر بالقان و گذرگاه اصلی برای آوارگان و مهاجرانی بود که می خواستند به شمال اروپا برسند.

به نظر می آید که این وضعیت دوباره تغییر می کند. با بسته شدن مسیر بالقان و بیش از 52 هزار آواره و مهاجری که در یونان گیر مانده اند، مهاجران و قاچاقبران به غرب یونان چشم دوخته اند.

کورونتسیس می گوید که مهاجران، عمدتا مردان جوانی که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند، به فابریکه های خالی در نزدیکی بندر بازگشته اند. او افزود، میزان بازداشت مهاجرانی که با اسناد جعلی سفر می کنند و یا در لاری های باربری و حتی مخزن های گاز پنهان شده اند، اندکی افزایش یافته است.

افزون بر این باندهای قاچاقبران که چنین سفرهایی را امکان پذیر می کنند، هیچگاه این منطقه را واقعا ترک نکرده اند.

بندر پاتراس فقط بخش کوچکی از ساحل غربی بلند یونان است که جمعیت اندکی دارد و گارد ساحلی آن جا به طور منظم گزمه نمی زند.

کورونتسیس اذعان می کند: «خط ساحلی کشور ما و به خصوص بخش غربی آن عمدتا (برای مهاجران) قابل دسترسی است. اگر هوا خوب باشد و شما قایق سریع السیر داشته باشید، در عرض دو یا سه ساعت می توانید به این طرف ساحل بیایید».

به خاطر همه این مسائل، بسیاری خواهان این شده اند که آوارگان و مهاجران از بندرهای غربی یونان دور نگه داشته شوند تا از ایجاد مسیرهای جدید و غیرقانونی مهاجرت جلوگیری شود.

یک کمپ غیرمحتمل

با توجه به همه این مسائل، غیرمنتظره این است که در ساحل غربی پلوپونیز که فقط 45 دقیقه از پاتراس فاصله دارد، سرپناهی برای آوارگان وجود دارد که احتمالا در سرتاسر یونان مجهزترین آن در نوع خود است.

این قریه یک مجموعه متشکل از بانگالوها (خانه های ییلاقی) است که در ساحل و در نزدیکی قریه مورسینی ساخته شده است. این مجموعه خانه ها از اواخر ماه مارچ به یک کمپ آوارگان تبدیل شده است.

اکنون این جا 340 تن زندگی می کنند که 200 تن از آن ها اطفال هستند. سرپرستی بسیاری از خانواده ها را مادرانی برعهده دارند که به همراه فرزندانشان به راه افتاده اند تا شوهرانشان را پیدا کنند که در کشورهای شمال اروپا مانند آلمان و سویدن پناهندگی گرفته اند.

در انتظار تصمیم اتحادیه اروپا

آواره هایی که این جا زندگی می کنند، مشتاق هستند که بدانند چه زمانی و چگونه می توانند به سفرشان ادامه دهند. چشم انداز اقامت طولانی در این جا برای هیچکدام از آن ها خوشایند نیست.

احمد باراجیکلی که زمانی در سوریه فابریکه نساجی داشت، به دویچه وله گفت: «اگر به من تمام یونان را بدهید، من آن را نمی خواهم. من می خواهم به نزد پسرم بروم».

پیش از فرار به سوریه، باراجیکلی و همسرش پسر ده ساله شان را همراه با پدرکلانش به آلمان فرستادند. آن ها مطمئن بودند که زیاد طول نمی کشد تا خودشان هم به دنبال آن ها راه بیفتند، اما پس از مسدود شدن مرزها، نتوانستند سفرشان را ادامه دهند.

این زن و شوهر نمی دانند که چه زمانی می توانند به پسرشان ملحق شوند. باراجیکلی در حالی که پسر دیگرش را در آغوش می کشید، گفت: «اگر عدالتی وجود داشت، این پسر اکنون در نزد برادرش بود».

اما این هم روشن است که هیچ کدام از خانواده های سوریایی در این کمپ وسوسه نمی شود که این جا را با قایق ترک کند. به هر حال شمار اندکی از امکانات مالی لازم برای پرداختن پول به قاچاقبران برخوردار هستند. همه آن ها در انتظار اجرای برنامه های توزیع آوارگان در کشورهای اروپایی هستند که این روند بسیار به آهستگی پیش می رود.

تنها امید این آوارگان که بمب و ترور آن ها را به فرار از وطن شان واداشته، این است که کشورهای اتحادیه اروپا در آینده نزدیک به وعده های شان درباره پناهندگان عمل کنند.