جودی هاوکینز وقتی در محله اش قدم می زند، واضحاً تغییرات را می بیند. این کارمند خدمات اجتماعی از 40 سال به این طرف در "اناکوستیا"، محله ای معروف سیاه پوست ها در جنوب شرق واشنگتن زندگی می کند. برای زمان طولانی جاده ها و خانه های این منطقه با دیوارهای ریخته و پاشیده به چشم می خوردند. تنها مغازه های نوشیدنی های الکولی در این منطقه وجود داشتند. اما امروز، هاوکینز در کنار خانه های قدیمی، خانه های آبی رنگ با چمن های سبز را می بیند و لوحه هایی را که روی آن نوشته شده است "ورود ممنوع". هاوکینز سرش را تکان می دهد و می گوید:«این خانه های زیبای آبی رنگ را می بینید؟ صبح ها می بینید که مردم سفید پوست از این خانه ها بیرون می شوند. ما هرگز در گذشته چنین چیزی را نمی دیدیم».

منطقه اناکوستیا در حال تغییر است که نشانه خوبی برای یک محله شهری است که رقم بیکاری در آن 17 درصد است، یعنی دو برابر سایر شهرها. اما سوالی را که جودی هاوکینز مطرح می کند، این است که چه کسانی از این تغییرات نفع می برند؟ خودش می گوید: «حالا که در این منطقه شمار مکاتب افزایش یافته است و ترمیم و زیبا می شوند و همچنین خانه ها و مغازه ها بازسازی می شوند، من احساس می کنم که این همه برای ما انجام نمی شود».

محله اناکوستیا، محراق توجه

هاوکینز هر روز با افراد فقیر سر و کار دارد. او در مرکز اجتماعی "نان برای شهر" به فقیران غذا، لباس و مشورت می دهد. تقریبا همه مراجعه کنندگان به این دفتر، سیاه پوست اند. بزرگترین نگرانی آنها از بابت وضعیت مسکن است. آجا تیلور، همکار هاوکینز می گوید: «شما در اناکوستیا هیچ خانه ای را پیدا نمی توانید که کمتر از 200 هزار دالر قیمت داشته باشد». او می گوید پنج سال پیش وضعیت طوری دیگر بود: «پیشرفت، بازسازی و زیباسازی خانه ها در منطقه ما بسیار کار مثبت است، اما انسان های که قبلاً اینجا در وضعیت بد زندگی می کردند باید از این تغییرات بهره ببرند».

از برده داری به "شهر چاکلیت"

واشنگتن و جمعیت امریکایی-افریقایی اش تاریخ پرماجرایی دارد. کاخ سفید و ساختمان کنگره امریکا توسط برده ها ساخته شده است. از سوی دیگر، این شهر پس از لغو برده داری به اصطلاح مانند یک مقناطیس شهروندان آزاد شده سیاه پوست را به خود جلب کرد. جوانان امریکایی- افریقایی اجازه یافتند در دانشگاه "هوارد" تحصیل کنند. کلان سالان زمینه پیدا کردن کار را در بخش خدمات عمومی به دست آوردند. در سال 1957، واشنگتن شهر چندین میلیونی ایالات متحده، اولین شهری بود که شمار جمعیت سیاه پوست اش از سفید پوست ها بیشتر بود. در طول این زمان، واشنگتن به "شهر چاکلیت" شهرت یافت.

اما این روند رو به نزول است. در 2011 برای اولین بار تعداد امریکایی -افریقایی ها در واشنگتن به زیر 50 درصد سقوط کرد. در سال های 1970 این رقم 71 درصد بود. کارشناسان به این نظر اند که دلیل اصلی جذابیت فزاینده این شهر، نوسازی مرتبط به آن است.

نوسازی داخل شهر

ایتلبرت میلر، رئیس مرکز منابع افریقایی-امریکایی در دانشگاه هوارد که در سال 1968 به واشنگتن دی سی آمده است، می گوید: «واشنگتن به یک شهر بین المللی تبدیل شده است». او که خود امریکایی-افریقایی است می گوید:

«وقتی در سال 2014 به شهر واشنگتن دی سی می بینم، این شهر خیلی بین المللی شده است. وقتی من به اینجا آمدم، این شهر به صورت بسیار شدید بر اساس نژاد تقسیم شده بود».

میلر با اشاره به جاده ای می گوید این جاده به نام "برادوی سیاه" یاد می شد. این جاده مرکز فرهنگی سیاه پوستان بود. او اضافه می کند: «در اینجا شما مردم سفید پوست را هرگز نمی دیدید».

به گفته میلر، سپس اولین نشانه های روشنی ایجاد گردید: «رستورانت ها و مغازه های جدید باز شدند، قیمت ها به شدت افزایش یافتند. امروز در این منطقه تنها شهروندان سفید زندگی می کنند. این در حالی است که سیاه پوست ها روی جاده ها زندگی می کنند». میلر در مورد این تغییرات برای روزنامه محلی "هیل رگ" نوشته است: «هر کسی که من را می شناسد، برایم می گوید که مقاله هایم بسیار منفی شده اند. اما این همان چیزی است که من شاهد آن هستم».

بی عدالتی در سیستم تعلیمی

نابرابری بین سیاه پوست ها و سفید پوست ها را جودی هاوکینز نیز متوجه شده است. حتی انتخاب بارک اوباما به عنوان اولین رئيس جمهور سیاه پوست این مسأله را تغییر نداده است. او می گوید: «وقتی جوان بودم، به من گفته شد: به مکتب برو و سخت کار کن، در این صورت می توانی زنده بمانی. امروز من اطفال بزرگ دارم که برایم می گویند، مادر تو برای ما افسانه گفته بودی».

رابرت گوترول از دانشگاه جورج واشنگتن می گوید به منظور ایجاد عدالت بیشتر، سیستم تعلمی باید تغییر کند. او اضافه می کند: «شهروندان ثروتمند در واشنگتن دی سی فرزندان شان را به مکاتب خصوصی می فرستند و یا به مناطق ثروتمندان کوچ می کنند». او اضافه می کند که شهروندان سیاه پوست کمتر می توانند به چنین چیزی دسترسی داشته باشند.

همکار هاوکینز، شیریتا ایوانز نیز خواستار تخصیص پول بیشتر برای منطقه اناکوستیا است. یک تحقیق ماه جنوری سال 2014 نشان می دهد که20 در صد شاگردان در این منطقه مکتب را پیش از ختم آن ترک می گویند. ایوانز می گوید: «من دیگر نمی خواهم که از این بیش کودکان اینجا بازیکنان باسکتبال تربیه شوند. بلکه می خواهم که در مکاتب ابتدائیه هر چه بیشتر شاگردان در مورد سیاست آگاهی پیدا کنند». او که 35 سال دارد اضافه می کند: «در غیر آن چگونه پیروان مارتین لوتر کینگ، مالکوم ایکس و گاندی می توانند وجود داشته باشند؟»