پس یک بار باید نگاه کرد: بدون یک مبالغه تکاندهنده نیز ممکن است؛ اگر باری ترامپ دیگر از "غرایزش" پیروی نکند، چنانکه وی خود در سخنرانی تلویزیونی اش اعتراف می کند. البته استراتژی جدید افغانستان سوالات زیادی را بی پاسخ می گذارد، اما این با توجه به چرخش های معمول ترامپ به طور شگفت انگیزی واقع بینانه است. زیرا طرح های زیادی روی میز ارایه شده بود: از خروج کامل و هرچه سریع تر نیروها تا خصوصی ساختن جنگ با سپردن آن به شرکت های خصوصی؛ تقریباً همه چیز روی میز قرار داشت. اینکه در اینجا مشاوران کارشناس چه نوع تلاش های قانع کننده ای انجام داده اند، همواره از طریق گزارش های درونی در رسانه ها نمایان می شدند؛ اما این که چه منازعه های میان آن ها پیش آمد، در جزئیات آن پوشیده می ماند. درنتیجه کار خوبی صورت گرفته است.

دست کم از نظر جنرال ها: مسیر مارش که رئیس جمهور دستور آن را می دهد، از یک منطق انحصاری نظامی، امریکا محور، نه یک منطق بشردوستانه پیروی می کند. محرک این این منطق از ترس یک ۱۱ سپمتبر جدید، نه نگرانی و رفاه مردم افغانستان منشاء می گیرد. با امواج مهاجرین که در نتیجه این استراتیژی جدید و تشدید جنگ ها به وجود می آید، بیشتر کشورهای همسایه و کشورهای اروپایی، مقابله می کنند، نه ایالات متحد امریکا.

حالا در چهارچوب این منطق نظامی تعیین شده، این استراتژی در بهترین صورت از نظر دیپلوماتیک گنگ و مبهم به نظر می رسد، به شمول وعده های نامشخص حمایت از هند و وهشدارهای آشکار به پاکستان. این به نظامیان انعطاف پذیری لازم را می دهد تا خود تصمیم بگیرند که تا چه حدی به سربازان یا نیروی نظامی ضرورت است. شمار دقیق آن ذکر نشده است و هم در مورد چگونگی اجرایی شدن آن، در جزئیات چیزی گفته نشده است.

قبل از همه آخرین نکته تعیین کننده است. زیرا نه انبوه سربازان، بلکه نحوه کاربرد در عملیات است که تعیین کننده است. به طور مثال: شمار نیروهای امنیتی افغانستان به ۳۵۰ هزار نفر می رسد. با وجود این، طالبان موفق شدند همین تا دیروز باردیگر و تقریباً بدون جنگ مراکز ولسوالی ها را بگیرند. این کچالوها را از میان آتش باید دوباره نیروهای ویژه افغانستان کم و بیش با همراهی آشکار نیروهای ویژه امریکایی باز پس گیرند.

اما در اینجا خبرهای خوش نیز پایان می یابد. زیرا طوری که رئیس جمهور ایالات متحد امریکا تاکید می کند، ایالات متحد امریکا تنها به این علاقمند است تا تروریسم را در جنگ نابود کند، به "ملت سازی" علاقمند نیست. آدم نمی تواند تصور کند که این برای انکشاف ملکی چه معنایی دارد. منابع پولی برای برنامه تقویت دموکراسی، جنگ علیه فساد، حقوق زنان و آزادی رسانه ها کمیاب می گردد. سرانجام حکومت افغانستان و قبل از همه جنگسالاران همواره مستقلانه عمل می کنند، در ولایت ها مجوز حاکمیت دلخواه شان را می یابند، قسمی که آنها این همه را برای اهداف شان مساعد می بینند.

اما ترامپ به این وسیله دقیقاً این موفقیت را به خطر می اندازد که با قهر اسلحه می خواست به آن دست یابد. حتا در بین افراد نظامی سخت جان اعتقاد به اینکه صلح از میله مسلسل بیرون نمی شود حاکم است. موفقیت های نظامی فقط می توانند برای بازسازی ملکی کمک کنند، زمانی که یک روزنه یا فرصت به وجود آید و در آن ثبات ملکی و صلح بتواند رشد نماید.

تبصره از فلوریان وایگند رئیس بخش افغانستان در دویچه وله است