بی نتیجه ماندن برنامه برگشت مهاجران روهینگیایی به میانمار
۱۳۹۸ شهریور ۱, جمعه
برگشت برنامه ریزی شده حدود ۳۵۰۰ پناهجوی اقلیت مسلمان روهینگیا از بنگله دیش به میانمار یا برمای سابق فعلا با ناکامی مواجه شده است. گفته می شود که تا کنون هیچ مهاجری به طور داوطلبانه حاضر به برگشت نشده است.
عکس: DW/A. Islam
اعلانات بازرگانی
مقامات بنگله دیش و میانمار برنامه ریزی کرده بودند که حدود ۳۵۰۰ مهاجر روهینگیایی را از بنگله دیش به کشورشان بازگردانند و برای این کار به روز پنج شنبه پنج بس و ده موتر لاری را اختصاص دادند. اما هیچ کسی این پیشنهاد را نپذیرفت. کارمندان سازمان ملل متحد در روزهای گذشته به کمپ مهاجران کوکس بازار در بنگله دیش به خانه های فقیرانه مهاجران روهینگیایی رفتند. آنها در جستجوی افرادی بودند که به طور داوطلبانه به میانمار برگردند.
در لیست آنها سه هزار نام از افراد بازگشت کننده احتمالی ثبت شده است که مقامات بنگله دیش ومیانمار به طور مشترک ترتیب کرده اند. صابر احمد یک مرد مسن با لباس سفید مخصوص مسلمانان گفت او ترجیح می دهد مانند بسیاری دیگر بمیرد.
صابر احمدگفت: «آنها به زنان ودختران ما تجاوز کردند، اطفال ما را کشتند و خانه های ما را با تمام دار و ندار ما به آتش کشیدند. بسیاری از نواسه ها و دو کاکایم کشته شدند. ما برای نجات زندگی خود به بنگله دیش آمدیم. در اینجا به یک سرپناه و مقداری آرامش دست یافتیم. اکنون می خواهند ما را به این کشور دچار وحشت و دهشت برگشت دهند. می توانید ما را در اینجا بکشید. به من زهر بدهید، حاضرم آن را بخورم اما مرا هرگز به آنجا بازگشت ندهید.»
رقیه بیگم به یکی از گزارشگران خبرگزاری اسوشیتدپرس گفته است که لطفا ما را به اجبار به آنجا بازگشت ندهید: «آنها پدر، مادر و برادرم را کشتند. آنها به زنان قریه فقط به دلیل اینکه ما مسلمان هستیم، تجاوز کردند. بسیاری از مردمان روهینگیایی هم اکنون در زندان ها به سر می برند. در صورتیکه بالاخره در آنجا آرامش حکمفرما شود، خانه های ما دوباره به ما پس داده شود و تابعیت ما به رسمیت شناخته شود، در آن صورت ما می توانیم در مورد برگشت فکر کنیم. لطفا ما را به اجبار به آنجا برگشت ندهید. بهتر است ما را در اینجا بکشید.»
«آنها به روستاهایشان بر نمی گردند»
رادهیکا کوماراسوامی، بازرس سازمان ملل متحد در نیویارک گفته است از آنجایی که خشونت جنسی توسط اردوی میانمار روهینگیاها را تهدید می کند، «آنها به روستاهای شان بر نمی گردند.» یک گزارش سازمان ملل متحد که روز پنج شنبه منتشر شده، نشان می دهد که اردوی میانمار به طور «منظم و سیستماتیک» زنان، دختران، پسران، مردان و تراجنسیتی ها را مورد آزار و اذیت جنسی قرار داده اند.
بازرسان سازمان ملل متحد اعلام کرده اند که این اعمال تا حدی جنایت جنگی، جنایت علیه بشریت و قتل عام می شود. آنها خواستار آن شده اند که اردوی میانمار باید از استفاده از خشونت جنسی برای «ارعاب و مجازات اقلیت ها» دست بکشد. به این دلیل بازرسان سازمان ملل متحد از صدها قربانی و شاهد سوء استفاده خشونت جنسی در ایالت های شمالی کاچین و شان و همچنین در ایالت غربی راخین تحقیق کرده اند.
یک سخنگوی روهینگیاها گفته است که مهاجران نمی خواهند که بنگله دیش را بدون تضمین امنیتی ترک کنند. علاوه بر آن آنها از میانمار خواستار وعده اعطای تابعیت شدند.
مصیبت‌های کودکان روهینگیا: تجاوز جنسی، اختطاف و یتیمی
مصبیتی را که مسلمان‌های روهینگیا در جریان فرار از بی‌رحمی‌های اردوی میانمار تجربه کرده اند شدیدتر از آن است که بتوان با کلمات بازگو کرد. چنانچه جان اوینس در سلسله عکس‌های خود نشان می‌دهد، اکثر این مهاچران کودکان هستند.
عکس: DW/J. Owens
پدرم و مادر در پیش چشمان‌اش کشته شدند
از اواخر آگست تا حال بیش از ۶۰۰ هزار نفر از اقلیت مسلمان روهینگیا مجبور به فرار از میانمار شده اند. محمد بلال ۱۰ ساله که از این خشونت نجات یافته و موفق به فرار شده است، می‌گوید: «روزی که نیروهای اردو آمدند، قریه را آتش زدند و مادرم را در حالی که در تلاش فرار بود، هدف شلیک قرار دادند. پدرم راه رفته نمی‌توانست و سربازان او را به ضرب چاقو کشتند. من این حوادث را با چشمان سرم دیدم.»
عکس: DW/J. Owens
آسیب‌های روانی به جا مانده از قساوت اردو
نور، خواهر محمد نیز شاهد قتل والدین خود بود. حالا او و برادرش در یک اقامتگاه کودکان بی‌سرپرست در بنگله دیش زندگی می‌کنند. او می‌‌تواند آنجا غذا به دست بیاورد و ساعت‌تیری کند. در روزهای آخر پیش از فرار در میانمار نزدیک بود از گرسنگی جان بدهند. اما آسیب‌های روانی حوادث اخیر به خصوص از دست دادن والدین او را رها نمی‌کند. او می‌گوید: «پشت والدینم، پشت خانه و کشورم دق شده ام.»
عکس: DW/J. Owens
منازعه‌ای با ریشه عمیق
این منازعه که از ۷۰ سال به این سو ادامه دارد و ریشه‌اش به ساختار اجتماعی پس از جنگ جهانی دوم در این کشور برمی‌گردد، از سال ۲۰۱۶ به این سو بیش از ۲۰۰۰ قربانی گرفته است. یکی از این قربانیان، مادر رحمان ۱۲ ساله است که در این تصویر دیده می‌شود. او می‌گوید: «خانه ما را آتش زدند و مادرم چون بیمار بود، نتوانست خانه را ترک کند.»
عکس: DW/J. Owens
قصه مشابه
دولی آرا ۵ ساله بعد از این که با چشمان خود شاهد قتل والدین خود بود، با خواهرش روجینا به کمپ مهاجران در بنگله دیش رسید. او می‌گوید: «همه وقت گریه می‌کردم و گلوله از بالای سر ما می‌گذشت.به یک نحو فرار کردم.» سازمان امدادی «سف د چلدرین» به کودکانی که بدون والدین خود به منطقه کوتوپالونگ می‌رسند، کمک می‌کند. ۶۰ درصد مهاجران روهینگیا در بنگله دیش را کودکان تشکیل می‌دهند.
عکس: DW/J. Owens
شکار مثل حیوانات
جدید علم یکی از صدها کودکی است که بدون والدین خود را به کمپ کوتوپالونگ رسانده است. او حداقل این خوشبختی را دارد که عمه‌اش از او مواظبت می‌کند. جدید در قریه‌ای به نام ماندی پارا متولد شده و آنجا عاشق فوتبال بود. اما با شروع عملیات اردو، همه چیز تغییر کرد. او می‌گوید: «به ما گفتند که خانه تان را ترک کنید. وقتی که با والدینم فرار می‌کردیم، آنها شلیک کردند و پدر و مادرم را در جا کشتند.»
عکس: DW/J. Owens
کودک ربایی
مصیبت بعد از فرار نیز وجود دارد. بعد از این که پسر ۱۰ ساله رحمان علی ناپدید شد، او حالا چند هفته است که از کمپ مهاجران نگهبانی می‌کند. شایعه کودک ربایی در میان مهاجران وجود دارد و رحمان ترس دارد که پسرش در دست قاچاقبران انسان افتاده باشد. او می‌گوید: «نمی‌توانم چیزی بخورم. نمی‌توانم بخوابم. خیلی غمگینم. مثل این است که دیوانه شده باشم.»
عکس: DW/J. Owens
«اعصابم نورمال نیست»
وقتی تیراندازی شروع شد، سکینه خاتون همه تلاش خود را به خرج داد تا از اطفال خود محافظت کند. اما او نتوانست یاسمین ۱۵ ساله و جمالیتای ۲۰ ساله را که در روستای مجاور بودند، نجات بدهد. سکینه خاتون می‌گوید: «آنها را در پیش پدر کلان و مادر کلان شان گردن زدند. من کرخت بودم و درست آنها را حس نمی‌کردم. حالا اعصابم نورمال کار نمی‌کند.» این خانم موفق شده که ۹ تن از فرزندان‌اش را نجات بدهد.
عکس: DW/J. Owens
قربانی تجاوز جنسی
یاسمین فکر می‌کند ۱۵ ساله است، اما جوان‌تر به نظر می‌رسد. وقتی نیروهای میانمار حمله کردند، پدر و برادر او را در پیش چشمان‌اش لت و کوب کرده و کشتند. گروهی از سربازان میانمار سپس بر او تجاوز جنسی کرده و داشته‌هایش را به غارت بردند. او می‌گوید: «من در بدنم دردهای زیادی را احساس می‌کنم.»
عکس: DW/J. Owens
8 عکس1 | 8
آلبوم عکس از آرشیف دویچه وله
اعمال خشونت آمیز در کشور میانمار که اکثریت مردمان آن بودایی اند، در تابستان سال ۲۰۱۷ منجر به فرار بیش از ۷۰۰ هزار مسلمان روهینگیایی شد. کشور همسایه بنگله دیش به دلایل بشردوستانه مرزهای خود را باز گذاشت و مهاجران روهنگیایی را جای داد.
میانمار و بنگله دیش پیش از این نیز توافقات مشابهی برای بازگشت مهاجران روهینگیایی به میانمار کرده بودند اما همواره بی نتیجه مانده است.
