در این لوحه یونانی در کنار رودخانه ماریتسا یا افروس هشدار داده شده است که "احتیاط، سرحد است". در آن‌سوی رودخانه ترکیه قرار دارد. در طول چند سال اخیر هزاران پناهجو تلاش کردند از طریق این مرز وارد اتحادیه اروپا شوند، و این تلاش به قیمت جان شمار زیادی تمام شد.

تنها در همین سال روان میلادی ۲۹ جسد از ساحل یونانی رودخانه ماریتسا یافت گردیدند که آخرین آن متعلق به یک جوان ۱۵ ساله بوده است. اجساد پناهجویانی که در این مسیر جان خود را از دست می‌دهند، به سردخانه شفاخانه شهر بندری الکساندروپولی یونان منتقل می‌گردند. در حال حاضر ده ها جسد پناهجویان در این سردخانه، که اصلاً گنجایش این تعداد را ندارد، نگهداری می‌شوند.

یک کانتینر یخچالی در محوطه شفاخانه. این کانتینر را سازمان بین المللی صلیب سرخ در اختیار قرار داده است، زیرا سردخانه شفاخانه بیشتر از این گنجایش اینقدر اجساد زیاد را ندارد.

وقتی شکارچی‌ها، ماهیگیران و یا مأموران مرزی جسدی را در کنار رودخانه می‌یابند، پولیس نخست از همه شواهد و آثار را در محل محفوظ می‌سازد و ثبت می‌کند. آنگاه اجساد برای تحقیقات نزد پاولوس پاولیدیس، داکتر طب عدلی، برده می‌شوند. پاولیدیس برای تشخیص هویت جسد، بیشتر بر ویژگی‌های مانند خالکوبی و یا اشیای شخصی تمرکز می‌کند. او افزون بر آن برای آزمایش "دی.ان.ای" نیز نمونه برداری می‌کند.

پاولوس پاولیدیس می‌گوید بیشتر اجسادی که در کنار رودخانه ماریتسا یافت‌ می‌شوند، پناهجویانی اند که در آب غرق شده اند و میزان چنین تلفات "۷۰ درصد" است. به قول وی شمار زیاد پناهجویان دیگر از اثر هیپوترمی یا سرما زدگی ناشی از کاهش شدید حرارت بدن، جان خود را از دست می‌دهند. پاولیدیس می افزاید: «در این اواخر میزان تلفات جانی پناهجویانی که در حوادث ترافیکی و قطار آهن می‌میرند، بلند رفته است.»

اشیای ناچیزی را که متعلق به جان باختگان بوده و یافت می‌شوند، به خریطه های پلاستیکی که سر آن بسته می‌شود، می‌اندازند. این اشیای شخصی می‌توانند در تثبیت هویت اجساد کمک کنند.

علامت گذاری و بسته بندی اشیای متعلق به جان باختگان، بسیار پرزحمت است. به گفته این داکتر طب عدلی، بیشتر این اشیا یک وجه مشترک دارند، و آن اینکه از رودخانه سالم بدرآمده اند.

این داکتر طب عدلی بیشتر از همه اشیای فلزی را نگهداری می‌کند، که در آب خراب نمی‌شوند، مثلاً انگشتر و یا گلوبند. پاولیدیس می‌گوید: «لباس و اسناد رسمی، مثل پاسپورت، در آب خراب می‌شوند.» برخی از این اشیا به خوبی بازگوی هویت صاحبان خود اند؛ مثلاَ مالک این انگشتر احتمالاً یک ترک بوده است.

در اکثر موارد اشیای مذهبی و یا فرهنگی نزد مرده ها یافت می‌شود، که در شناسایی آنها کمک می‌کند. مثلاً این تسمه خاص چرمی نشان می‌دهد که مالک آن احتمالاً از افریقا بوده است. زمانی که تثبیت هویت یک جسد موفقانه انجام یابد، آنگاه جسد مذکور، در صورت ممکن، به اقارب وی تسلیم داده می‌شود.

هرگاه تثبیت هویت و یا بازگرداندن جسد ممکن نباشد، در آن‌صورت مقامات یونانی امور تدفین فرد تلف شده را به عهده می‌گیرند. اگر جسد متعلق به یک مسلمان باشد، او را در قبرستان مسلمانان در سیدیرو، و اگر مسیحی باشد در گورستان مسیحیان در اوریستیادا دفن می‌کنند. این آخرین آرمگاه مصطفی رهوان، آواره ۲۱ ساله سوریایی از شهر حلب، در یونان است.

مرکز پذیرش مهاجران در جزیره ساموس یونان با مشکل جمعیت بزرگی از آوارگان مواجه است. دیس پوینا اناگ نوستوا، معاون روابط خارجی کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان (UNHRC) در ساموس در یک گفتگوی ویژه به مهاجر نیوز گفت که شرایط این مرکز پذیرش بحرانی است.

انکلو پولوس، شهردار جزیره یاد شده شمار مهاجران را در این جزیره در تناسب به ساکنان آن خیلی زیاد عنوان کرده و حتی خواستار مسدود شدن کمپ مهاجران شده است.

یش از ۴۰۰۰ نفر در محلی زندگی می کنند که برای ۷۰۰ در نظر گرفته شده است. از این میان ۲۰۰۰ نفر در خیمه هایی که خودشان برافراشته اند زندگی می کنند.

براساس موافقت نامه ترکیه با اتحادیه اروپا مهاجرانی که درخواست های پناهندگی شان در جزایر یونان رد می شوند، باید به ترکیه بازگردانده شوند. اما به نظر می رسد که روند طولانی پناهندگی و جمعیت بزرگ مهاجران باعث شده تا این روند با چالش هایی همراه شود.

مقام های دولتی و مردم این جزیره مدعی اند که در سال های پسین میزان ورود جهانگردان به این جزیره به صورت چشمگیر کاهش یافته است.

شمار زیادی از زنان و کودکان نیز در میان مهاجران ساکن کمپ جزیره ساموس زندگی سختی را سپری می کنند. سازمان رضاکاران ساموس به کودکان برنامه های سرگرمی راه اندازی کرده است.

۳۷ در صد مهاجران تازه وارد ساکن مرکز پذیرش شهروندان افغانستان، ۲۰ درصد عراقی، ۱۴ در صد سوریایی و ۸ درصد از کامرون هستند.

زین الله محمدی با خانم باردار و سه کودک‌اش که از ولایت غزنی آمده اند، در یکی از خیمه های این کمپ زندگی می‌کنند. او که از درد پا و کمر رنج می‌برد، مدعی است که هفته گذشته پس از بارش باران خیمه شان پر از آب شده بود.

این خانم می گوید کودک‌اش در مسیر راه مهاجرت در داخل قایق به دنیا آمده است. به گفته او در این قایق سهولت‌های بهداشتی وجود نداشت.