ساعت 9 صبح در شهر ویسبادن آلمان؛ جاده ها هنوز خالی اند، ولی از کودکستان "سنت بونیفاتیوس" سر و صدای کودکان بلند است. 15 کودک در یک اتاق مزین با تابلوهای رنگین، با چوکی های خود یک حلقه را تشکیل داده و با هم حرف می زنند. یک مربی آنها را نخست به خاموشی فرا می خواند و سپس دور سلام صبحانه به همدیگر آغاز می شود و کودکان از کارهایی که روز گذشته کرده اند، قصه می کنند.

کلاریس انکفونجی، 23 ساله نیز در حلقۀ کودکان سه تا پنج ساله نشسته است و به حرف های آنها دقیق گوش می دهد. او از شهر "کومبو" واقع در شمالغرب کامرون، در چهارچوب برنامۀ تبادل تجارب به نام "به سوی جهان" برای یک سال به آلمان آمده است. این اولین سفر کلاریس به خارج از کشورش است. او به خاطر فعالیت های دراز مدت در مرکز جوانان در شهر زادگاهش برای این سفر انتخاب شده است. کلاریس، که در کومبو همچنان یک گروه نوجوانان را رهبری می کرد، می گوید: "وقتی به من گفتند که در این برنامۀ تبادل تجارب برگزیده شده ام، بهت زده شدم. من آمدن به آلمان را حتی در خواب هم نمی دیدم". کلاریس می خواست حتماً از این فرصت استفاده کند. این سفر از نگاه زمانی نیز برای او بسیار مناسب بود؛ زیرا او تازه دورۀ بعدی مکتبش را تمام کرده بود و یک کار مناسب برای خود جستجو می کرد.

تبادل تجارب حالا از جنوب به شمال

کلاریس انکفونجی در حال حاضر یکی از 150 جوانی است که در پروژۀ جدید تبادل تجارب "جنوب به شمال" برنامۀ "به سوی جهان" شرکت می کند. این خدمات داوطلبانۀ توسعه یی در سال 2008 اساس گذاشته شد و به وزارت امور انکشاف اقتصادی و همکاری آلمان تعلق دارد. اما تبادل افراد برای کسب تجارب تا کنون یک جانبه صورت می گرفت و بیشتر آلمانی ها به خارج می رفتند. در ماه فبروری سال روان پروژۀ "جنوب به شمال" آغاز یافت که با آن بیشتر جوانان از کشورهای در حال رشد و نوخاستۀ صنعتی امکان کسب تجارب عملی در آلمان را به دست می آورند. برنامۀ "به سوی جهان" مخارج پرواز و بیمه ها را تمویل می کند و یک مقدار پول جیب خرج نیز به اشتراک کنندگان می دهد. "به سوی جهان" عرصه های گوناگون دارد؛ مثل پروژه های محیط زیستی، فعالیت های اجتماعی و یا هم کار در کودکستان ها، همانگونه که کلاریس انکفونجی به آن مشغول است.

کلاریس از آغاز سال روان میلادی در شهر ویسبادن آلمان کار می کند. او فیلمی از کامرون را به کودکان نشان می دهد و طریقۀ پختن یک نوع غذای وطنی را به آنها یاد می دهد. کلاریس در کامرون تنها سه ساعت زبان آلمانی را آموخته است؛ از همین رو، با یک زبان بسیار سادۀ آلمانی حرف می زند. او از مشکل بودن زبان آلمانی شکایت می کند: "این یگانه دلیلی است که گاهی می خواهم به کشورم بازگردم. زبان آلمانی قواعد سخت دارد و بسیار دشوار است. اما زمانی که به چیزهای خوب فکر می کنم، مثل ساختمان های تأریخی، آنگاه می خواهم همینجا بمانم". جیسیکا وینتر با علامت تأیید سر خود را تکان می دهد. این زن جوان به عنوان مربی کمکی در کنار کلاریس قرار دارد. او بیشتر اوقات به زبان انگلیسی با کلاریس حرف می زند. جیسیکا می گوید: "ولی ما روزانه زبان آلمانی را تمرین می کنیم و او (کلاریس) تلاش می کند با کودکان بیشتر به آلمانی حرف بزند، و وقتی چیزی را نفهمید، از من می پرسد".

کسب تجارب در اروپا

پس از احوالپرسی صبحانه، کودکی یک کاغذ لوله شده را محجوبانه به دست کلاریس می دهد. او تصویری را برای مربی کامرونی خود نقاشی کرده است. کلاریس با لبخند می گوید که همیشه چنین هدایا را از کودکان دریافت می کند. او می افزاید: "در اینجا احساس آرامش می کنم با آنکه بسیار چیزها نسبت به کامرون تفاوت دارند. همه مردم سر ساعت به کار خود حاضر می شوند و با ایثار و از صمیم قلب کار می کنند. گمان می کنم همین ایثار و فداکاری سبب شده است که آلمان تا این حد ترقی کرده است".

کلاریس اوقات بیکاری خود را با خانوادۀ میزبان خود سپری می کند. دختر این خانواده هم در چهارچوب برنامۀ تبادل تجارب "به سوی جهان" به کامرون رفته بود. کلاریس هرچند هفته یکبار با افراد دیگری از این برنامه در سیمینارها سهم می گیرد و در مورد تجارب خود از آلمان حکایت می کند. او پیش از برگشت به وطن در پایان امسال، می خواهد یکجا با یک گروه جوانان به ایتالیا و فرانسه نیز سفر کند. برنامۀ تبادل تجارب به وی کمک کرده است که رشتۀ کاری خود را انتخاب کند. او می خواهد پس از بازگشت به کامرون باز هم در یک کودکستان اشتغال داشته باشد.