این در حالی است که اتحادیه بوت دوزان از ورشکست شدن کارخانه های بوت دوزی سخن می گویند و هشدار می دهند در صورتی که جلو ورود بوت های چینی و سایر کشورها گرفته نشود، اعتراض های گسترده ای را به راه می اندازند.

بوت فروشان می گویند قیمت ارزان بوت های چینی سبب شده تا مردم میل کمتری به خرید بوت های وطنی داشته باشند.

فهیم الله که در شهر کابل مغازه بوت فروشی دارد، بیشتر بوت هایش را از چین و پاکستان وارد می کند: «ما هم بوت ایرانی داریم و هم بوت های چینایی می فروشیم. ما مال چینایی را از لاهور و مندوی کابل می خریم. تقریبا دست دو و دست سه این بوت ها را می خریم». این دکاندار کابلی می گوید در دو سال اخیر بیشتر مردم می کوشند تا بوت های اصلی را اما ارزان را بخرند.

بوت افغانی با مارک خارجی

فهیم الله می گوید بیشتر بوت هایی که در افغانستان ساخته می شوند با نام و مارک کشورهای خارجی در فروشگاه های لوکس به فروش می رسند: «فعلا بوت افغانی مارک زده می شود؛ ایرانی یا ترکی یا کشورهای دیگر... و در شهرنو فروخته می شوند؛ اما این بوت ها ساخت کشور ماست».

خریداران بوت می گویند بوت های ساخت افغانستان قیمت است اما نسبت به بوت های چینی و پاکستانی کیفیت خوبی دارد.

محمد اکبر، یک خریدار بوت می گوید: «بوت افغانستان قیمت است. مردم بوت هایی را می خرند که ارزان باشد».

هشدار بوت‌دوزان

در همین حال اتحادیه بوت دوزان شهر کابل به حکومت هشدار داده اند در صورتی که جلو ورود بوت های بی کیفیت چینی گرفته نشود، اعتراض های گسترده ای را در جاده های کابل به راه می اندازد.

محمد آصف جامی، رییس اتحادیه بوت دوزان شهر کابل روز یکشنبه 24 جدی 1391 در یک کنفرانس خبری در کابل گفت که بوت دوزان حالا به فقیرترین قشر جامعه تبدیل شده اند: «اعلان می کنیم که غذا از سفره های ما بوت دوزان گریخته، ما غذا نداریم».

جامی افزود که بوت دوزان افغان به دلیل نبود کار راه مهاجرت را در پیش گرفته و به کشورهای همسایه مهاجر شده اند. او هشدار داد در صورتی که از بوت دوزان حمایت نشود و حکومت جلو ورود بوت های خارجی را نگیرد، بوت دوزان دست به تظاهرات خواهند زد: «اگر دولت برنامه خودرا اعلام نکند و به خواسته های ما رسیدگی نکند، ما به تظاهرات شبانه روزی خیابانی دست خواهیم زد».

افغانستان با پذیرش نظام بازار آزاد، تاکنون دروازه هایش را بر روی تولیدات کشورهای همسایه و جهان باز گذاشته است. این در حالی است که تولیدکنندگان داخلی قدرت رقابت با کمپنی های بزرگ خارجی را ندارند.