اعضای خانواده بیماران مبتلا به ویروس کرونا که بیشترشان فقط یک ماسک دارند، برای مراقبت از بستگان شان کنار تخت آنان ایستاده اند. به گفته آنان شفاخانه هیچ کارمندی برای مراقبت از بیماران ندارد؛ به همین دلیل اقارب بیماران باید اقدام کنند.

یکی از اعضای نزدیک خانواده بیمار از ترس اینکه ممکن است مخزن اکسیژن بیمار به سرقت برود، همواره در کنار بیمار می ماند. مواردی از سرقت مخزن اکسیجن وجود داشته؛ زیرا شفاخانه های افغانستان کمتر به تانکر مرکزی تولید اکسیجن و سیستم های پیشرفته مجهز هستند و از بالون های اکسیجن استفاده می کنند.

شفاخانه ۱۰۰ بستر "افغان- جاپان" در کابل پایتخت افغانستان، یکی از دو شفاخانه ای است که بیماران مبتلا به ویروس کرونا را می پذیرد. از آنجا که بسیاری از داکتران شفاخانه به خاطر شیوع ویروس کرونا کارشان را ترک کرده اند، بسیاری از داکتران تازه فارغ التحصیل شده استخدام گردیده اند و مسئولیت درمان بیماران و مبارزه با ویروس کرونا به دوش آنان افتاده است.

مرتبط: جمعیت هلال احمر افغانی: افغانستان به دلیل افزایش موارد ابتلا به کرونا با فاجعه مواجه است

بخش مراقبت های ویژه شفاخانه افغان-جاپان که فقط ۱۳ بستر دارد، تنها بیماران مبتلا به ویروس کرونا را بستری می کند. حتی در این بخش نیز فقط چند تن از بیماران که وضع شان بحرانی است، به دستگاه تنفس مصنوعی یا "ونتیلاتور" وصل هستند؛ بقیه بیماران به بالون های اکسیجن وابسته هستند.

اسدالله که پدرش در این شفاخانه بستری بود، می گوید که شب ها باید در شفاخانه می ماند و مواظب می بود که بالون اکسیجن وی سرقت نشود. به گفته وی زمانی که وضع پدرش بسیار خراب بود و به اکسیجن نیاز داشت، نزدیکان یک بیمار دیگر آمد و وی تهدید کرد تا از بخش بیرون شود.

پدر اسدالله روز پنج شنبه براثر بیماری کووید ۱۹ درگذشت. وی اضافه کرد: «به او گفتم که پدرم در حال مردن است...چگونه می توانم پدرم را در چنین وضعی تنها بگذارم؟»

مادر۷۰  ساله عبدالرحمن ۴۲ ساله  نیز در بخش مراقبت های ویژه بستری است. وقتی مادرش سرفه می کند، پشتش را ماساژ می دهد. وضع دیگر بیماران نیز در این بخش بسیار خراب است.

 حکیم الله صالح، رئیس این شفاخانه هر یک از کارمندان صحی را یک قهرمان می خواند؛ چرا که به گفته وی جان شان را به خطر می اندازند تا جان دیگران را نجات دهند. وی می گوید کارمندان صحی علاوه بر کمبود امکانات و چالش های مسلکی، با مشکلات دیگری چون خشونت اقارب عصبانی بیماران نیز روبرو هستند؛ کسانی که کارمندان شفاخانه را به عدم رسیدگی به بیماران شان متهم می کنند.

جواد نورزی، یکی از داکتران این شفاخانه که رشته اصلی اش جراحی است، علاوه بر عملیات های جراحی روزانه ۶۰ بیمار دیگر را نیز معاینه می کند و به داکتران جوان تر نیز مشاوره می دهد. این داکتر ۳۲ ساله در سال ۲۰۱۳ از دانشگاه طب فارغ شده، اما پس از آن در شفاخانه افغان-جاپان آغاز به کار نمود که بسیاری از داکتران با تجربه به خاطر ویروس کرونا این شفاخانه اختصاصی کووید ۱۹ را ترک کردند.

در جریان کار در این شفاخانه، داکتر نورزی و دو تن از اقاربش به ویروس کرونا مبتلا شدند، اما خوشبختانه همه شان دوباره شفایاب گردیدند.

شفاخانه دیگری که برای درمان بیماران کرونایی استفاده می شود، علی جناح است که از سوی پاکستان تمویل می گردد. این شفاخانه نسبت به افغان-جاپان نیز تجهیزات کمتری دارد.

آمار رسمی وزارت وزارت صحت افغانستان، ابتلای بیش از ۳۵ هزار و ۵۰۰  تن به ویروس کرونا در سراسر این کشور را تایید می کند که بیش از ۱۱۰۰ تن شان جان باخته اند، اما به دلیل اینکه ظرفیت آزمایش در افغانستان بسیار کم است و بسیاری مبتلایان نیز به داکتر مراجعه نمی کنند، ممکن است شمار مبتلایان و قربانیان به مراتب در این کشور بیشتر باشد.

مرتبط: گزارش: گرسنگی ناشی از کرونا بیشتر از خود این ویروس قربانی خواهد گرفت

سازمان جهانی صحت نسبت به وضع افغانستان ابراز نگرانی کرده و گفته که سیستم صحی این کشور ظرفیت آزمایش ۸۰ درصد از واقعات ابتلا به ویروس کرونا را ندارد. وزارت صحت عامه افغانستان می گوید که روزانه فقط ۲۵۰۰ آزمایش را می تواند در سطح کشور انجام دهد، در حالی که در ماه گذشته روزانه ۱۰ تا ۲۰ هزار نفر درخواست آزمایش داده اند.

سازمان جهانی صحت گفته برای هر ۳۵۰۰ تن در افغانستان فقط یک داکتر وجود دارد. از سویی نیز باورها و اعتقادات سنتی و نادرست مردم این کشور باعث شده که شیوع ویروس کرونا کنترول نشود و بیشتر گردد. برخی از مردم ابتلا به کرونا را شرم خوانده و حتی مرگ اعضای خانواده شان به دلیل کووید۱۹ را پنهان می کنند.

مراسم فاتحه، عروسی، تجمعات بزرگ و گردهمایی ها حتی از سوی مقام های حکومتی نیز برگزار می شود و مردم فاصله اجتماعی و پوشیدن ماسک در محلات عمومی را مراعات نمی کنند.

سازمان های بین المللی در مورد تاثیرات منفی اقتصادی بحران کرونا بر افغانستان نیز قبل از این بارها هشدار داده اند؛ چرا که بسیاری افغان ها که کارگران روزمزد هستند، به دلیل محدودیت های وضع شده اجتماعی و قرنطین طولانی مدت بیکار شده و فقر در سطح گسترده ای گسترش یافته است. بر اساس آمار سازمان های بین المللی در حال حاضر ۱۲.۴ میلیون از باشندگان افغانستان با کمبود مواد خوراکی مواجه هستند.

(Rsh/Pa (AP