نیدال عباس، شهروند سوریه، مدت‌های طولانی انتظار ورود به دانشگاه را می‌کشید. او در زادگاه‌اش شهر حمص سوریه می‌خواست بعد از ختم دوره لیسه، در رشته انجنیری ساختمانی تحصیل کند. اما گسترش جنگ به حمص شرایط را طوری دیگر رقم زد. نیدال زمانی که 19 ساله بود راه آلمان را در پیش گرفت. سفر او با استفاده از قایق از طریق بحیره مدیترانه و سپس به جانب شمال مجموعاً سه ماه طول کشید. حالا او در کمپ مهاجران در ناحیه اشتیگلیتس برلین پایتخت آلمان به سر می‌برد و منتظر رسیدگی به درخواست پناهندگی خود است.

کسی که به آلمان مهاجرت کرده و می‌خواهد در این کشور تحصیل کند، ابتدا باید وضعیت اقامت‌اش روشن شده و شهادتنامه مکتب‌اش پذیرفته شود، که البته وقت طولانی می‌گیرد. نیدال می‌گوید: «این ضایع کردن وقت است.»

این مهاجر سوریایی شش ماه می‌شود که منتظر معلوم شدن وضعیت اقامت خود است تا بتواند تحصیل کند. برخی مهاجران دیگر سال‌ها منتظر مانده اند.

اما حالا مارکوس کریسلر به این باور است که امکان شروع زودتر و آسان‌تر تحصیل مهاجران وجود دارد. او همراه با دوستان خود دانشگاه آنلاین وینگز را تاسیس کرده اند که ویژه فراریان و مهاجران است. کریسلر می‌گوید: «در دانشگاه ما مانعی وجود ندارد. همه مهاجران، حتی بدون شهادتنامه، می‌توانند در دانشگاه وینگز ثبت نام کنند.»

شروع در ماه سپتمبر

نخستین واحد درسی در خزان امسال در صفحه آنلاین معرفی می‌شود و در اوایل 2016 میلادی قرار است برنامه کامل درسی شروع گردد. تیم دانشگاه وینگز برنامه‌های درسی را با همکاری پروفیسورهای دانشگاه آزادبرلین و اکادمی هنر تهیه می‌کند. نخستین واحد درسی آماده شده و از استادان دانشگاه‌های نخبه مانند هاروارد و ستانفورد گرفته شده است. پروفیسوران این دانشگاه‌ها مواد درسی خود را به صورت مجانی در اختیار دانشگاه وینگز قرار داده اند.

در دانشگاه وینگز در گام نخست رشته‌های علوم انجنیری، علوم اقتصادی، کمپیوتر ساینس و مهندسی در سطح لیسانس و ماستری تدریس می‌شود. مارکوس کریسلر گفت: «ما درس‌ها را در ماه سپتمبر با 400 دانشجو شروع می‌کنیم و در سال بعدی می‌خواهیم 3000 دانشجو بگیریم.» به گفته وی هنوز باید موانعی زیادی از سر راه برداشته شوند، مثلا روند به رسمیت شناسی دانشگاه طی شود. فعلاً کریسلر با دانشگاه‌های همکار در حال گفتگو است که قرار است در آنجاها امتحانات گرفته شوند. او افزود: «برای ما بسیار مهم است که یک سیستم واحد وجود داشته باشد.»

کمبود پول

اما مساله تمویل مالی این دانشگاه هنوز حل نشده است. کریسلر می‌گوید: «در درازمدت ما برای هر جای تحصیل به رسمیت شناخته شده پول دریافت می‌کنیم.» آنها با راه اندازی یک کمپاین در تلاش اند حداقل همان اندازه پول جمع آوری کنند که نیاز نباشد کارهای اداری توسط کارمندان داوطلب انجام یابد. این دانشگاه قبلاً بخشی از این پول مورد نیاز را از طریق اعانه جمع آوری کرده است.

نیدال عباس در انتظار شروع تحصیلات خود است. برای او پایان تحصیل پیش از همه به مفهوم مصونیت کاری و به دست آوردن پول است. او خودش می‌گوید: «خانواده من همه پس انداز خود را مصرف کردند تا من را به آلمان بفرستند. من سه خواهر کوچک دارم که انتظار دارند در آینده کمک شان کنم.»