هفته گذشته ملاله میوند خبرنگار در شهر جلال آباد به قتل رسید. در نوامبر امسال الیاس داعی خبرنگار دیگر افغان در انفجار بمب جاگذاری شده در موتر کشته شد. در لیست طالبان برای قتل افراد همچنان معلمان، کارمندان دولت و یا پرسونل طبی نیز قرار دارند. افزون بر آن حملات (تروریستی) در جاده ها و بازارهای افغانستان، که همیشه با مرگ ده ها فرد ملکی توأم اند، همچنان ادامه دارند. آیا در همچو وضعیتی این یک زمان مناسب برای خاتمه دادن به «جنگ بی پایان» است، آنطوری که حکومت ایالات متحده امریکا اعلام کرد؟

نتیجه آن حمام خون است

به باور ناظران، افغانستان بدون حضور نظامی قطعات خارجی در مدت کوتاهی در هرج و مرج غرق گردیده و طالبان در همه نقاط کشور کنترول را به دست خواهند گرفت. آنگاه راه برای کشتن دختران در راه مکتب، قتل زنانی که در اداره های عامه کار می کنند و یا کشتن آنهای که از دید طالبان و هواداران این گروه، بسیار غربی اند و یا مذهبی سختگیر نیستند، باز می گردد.

آینده اقلیت شیعه مذهب هزاره نیز در معرض خطر قرار دارد: در اکتوبر امسال در یک حمله وحشیانه بر یکی از مکاتب آنها در غرب کابل، ۳۰ تن کشته شدند. مسئولیت آن حمله را گروه «دولت اسلامی» (داعش) به عهده گرفت. این گروه با این حمله نشان داد که چه وضعیتی را می توان انتظار داشت. ضمناً دو رهبر طالبان، که مسئول یک قتل گروهی هزاره ها در گذشته شناخته شده اند، پشت میز مذاکرات صلح در دوحه نشسته اند.

حتی اگر زمانی در آنجا (دوحه) توافقی به امضا برسد، در صورتی که یک نظارت حد اقل نظامی در این کشور وجود نداشته باشد، توافقنامه یک کاغذ بی ارزش خواهد بود. حتی اگر رهبران میان رو طالبان آمادگی نشان بدهند که از قتل همیشگی و آدم کشی به عنوان ابزار سیاسی استفاده نخواهند کرد، این گروه تا حدی پراکنده، غیر قابل کنترول و تحت نفوذ تندروان قرار دارد که یک توافقنامه صلح مسخره به نظر می رسد.

آلمان مخالف خروج عجولانه قطعات از افغانستان

حکومت آلمان با درک این خطر، مخالف بیرون کشیدن عجولانه (قطعات خارجی) از افغانستان است. از سوی دیگر مأموریت سربازان آلمانی قطعات دیگر خارجی به حضور نظامی ایالات متحده امریکا در افغانستان بستگی دارد: ۲۵۰۰ سرباز امریکایی با مهارت های نظامی، برای حمایت مطمین از متحدان ناتو در این کشور، یک رقم حد اقل شمرده می شود.

به اساس برنامه های اخیر واشنگتن، به زودی رقم سربازان امریکایی تا این حد کاهش داده می شود. در صورتی که رئیس جمهور ترامپ روی تسریع این روند فشار وارد کند، آنگاه دیگران نیز مجبور خواهند بود افغانستان را ترک کنند، زیرا بدون حمایت از سوی سربازان امریکایی، برای آنها در این کشور بسیار خطرناک خواهد بود.

ناتو می خواهد به گونه رسمی در ماه فبروری سال آینده میلادی در مورد آینده مأموریت خود در افغانستان تصمیم بگیرد. اما در آنصورت بسیار دیر خواهد بود، زیرا چنین خروج بزرگ قطعات یک تلاش بزرگ و پر هزینه لوژستیکی است. اگر حکومت آلمان و یا حکومت های دیگر هنوز در تلاش اند که این مش را تا حدودی تغییر بدهند، باید برای متقاعد ساختن جو بایدن، رئیس جمهور آینده ایالات متحده امریکا بکوشند. بایدن نیز خواستار خاتمه دادن به جنگ بی پایان در افغانستان است، اما با درنظرداشت پیامدهای که انتظار برده می شود، شاید مایل به سازش باشد.

فرار از بار مسئولیت

پس از تقریباً ۲۰ سال، واگذار کردن عجولانه این کشور یک اشتباه بزرگ استراتیژیک خواهد بود. یک «دولت ناکام» ایجاد خواهد شد که منطقه را با همه کشورهای همجوار در معرض خطر قرار بدهد و به عنوان اردوگاه اصلی برای نسل جدید تروریست های بین المللی عمل کند.

آیا هدف این مأموریت (قطعات خارجی) جلوگیری از همچو وضعیتی و مبدل ساختن افغانستان به یک دولت فعال و کارا نبود؟

اما مسایل بیشتری قابل یادآوری اند: فرار غربی ها از مأموریت شان برای بازسازی سیستماتیک و مثمر افغانستان، که از همان ابتداء اراده سیاسی برای آن وجود نداشت، امری است که بهای آن را زنان، شهرداران و اقلیت های شجاع و جامعه کوچک مدنی افغانستان خواهند پرداخت.

این برای پیمان نظامی ناتو به مفهوم آن خواهد بود که حدود ۳۵۰۰ سربازش را در مأموریتی از دست داده است، که از سوی عرصه سیاسی خاتمه داده می شود، بدون آنکه به هیچیک از اهدافش نایل شده باشد.

شرمساری و افتضاحی که تهدید می کند، صرف نظر از آنکه ناتو و غرب اعتبار خود را از دست می دهند، ارزش آن را دارد که یک تلاش دیگر صورت بگیرد تا با بقایای این مأموریت، آینده افغانستان نجات داده شود و این کشور زجر کشیده در برابر بدترین حالت محافظت گردد.

بابارا ویزل / ص.ا، ن.ا