تصاویر خاطراتی از لویه جرگه پر زرق و برق پیشین را زنده می سازند. رهبران قبیله ها از تمام گوشه های افغانستان با لباس ها، لنگی ها و کلاه های دست دوزی رنگین سنتی، در کابل برای درخواست مشترک برای صلح در این کشور جمع شده بودند. 30 درصد نمایندگان زنان باید جهان را نشان می داد که اکنون زنان صدای قوی و نقش مهم در کشور دارند و یکی از جنگجویان سابق به عنوان رئیس لویه جرگه باید روشن ساخته باشد که تمام افغان ها واقعا می خواهند جنگ پایان یابد؛ مهم نیست که آنها از نظر سیاسی در کدام موقعیت قرار دارند.

"سیلی شرم آوری" برای رئیس جمهور غنی

قبل از آغاز لویه جرگه مشورتی صلح به روز دوشنبه، این تصویر زیبا درهم شکست. عوامل مهم قدرت، مشارکت در این جرگه را رد کردند. عبدالله عبدالله، که قدرت را در حکومت با رئیس جمهور اشرف غنی تقسیم می کند، در صف اول کسانی قرار داشت که در این لویه جرگه شرکت نکرد. با عدم شرکت اش او بار دیگر نشان داد که حکومت وحدت ملی چگونه شکننده است. آنچه که در خارج به عنوان یک مخالفت قابل توجه در مرکز قدرت در این کشور دیده می شود، در افغانستان یک تابو شکنی غیر قابل مقایسه است. در افغانستان، به عنوان حداقل معیار احترام، در اذهان عمومی، یک موضع مشترکی را، اگر در پس پرده اختلافات هم وجود داشته باشد، باید به نمایش گذاشت. با این برخورد ها اشرف غنی مجبور است به اصطلاح سیلی شرم آور به چهره اش را متحمل شود. برای غنی آغاز بدی برای مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری که قرار است در خزان امسال راه اندازی شود، به شمار می رود.

همچنین این امر را که رئیس جمهور غنی توانست اهداف روابط عمومی اش را در لویه جرگه داخل سازد، نمی توان گفت کمک کننده بوده است. این واقعیت که شورا در نهایت خواهان صلح و مذاکرات مستقیم با طالبان خواهد گردید، از قبل قابل پیش بینی بود. همچنین اینکه طالبان این درخواست را رد می کنند، واضح بود. دقیقا همین طالبان اند که هنوز سیاست را در افغانستان تعیین می کنند و این جنگجویان به این همه سر و صدا و تصاویر رنگین 3200 نماینده نیازی ندارند. برای آنها بسیار موثرتر است که اگر آنها بتوانند برای آینده افغانستان در دوحه در پشت درهای بسته با شمار اندک دیپلمات ها از واشنگتن، معامله کنند.

اما سعی نماییم تصور کنیم که حکومت و طالبان، در یک آینده نزدیک یا دور، در واقع یک نقشه راه برای پایان دادن به جنگ را با هم طرح ریزی کنند. آیا ممکن است که پس از چهار دهه خشونت، ترور و قربانیان بی شمار، در نهایت صلح بیاید؟ در حال حاضر چنین به نظر نمی رسد، بی تفاوت است که تا چه حد دوحه و کابل در حال نزدیک شدن به هم هستند.

"دولت اسلامی" به عنوان یک حریف جدید

درگیری ها با "دولت اسلامی" در شرق افغانستان، جای که داعش امیدوار بود که پس از شکست اش در عراق و سوریه، یک پایگاه جدید قدرت بسازد، گسترش پیدا کرده است. در چند روز گذشته، همزمان با تلاش های صلح در دوحه و کابل، 50 هزار نفر مجبور گردیدند تا از ولسوالی های که درگیری ها در آنجا شدت گرفته است، فرار کنند. در عین حال، نیروهای دولتی و طالبان، علی رغم اینکه با هم متحد نیستند و باوجود عدم پیروزی شان، در برابر داعش می جنگند. برعکس، گزارش های از منطقه وجود دارد که شماری از جنگجویان طالبان با داعش پیوسته اند. احتمالا آنچه در دوحه بین رهبران شان و ایالات متحده امریکا صورت می گیرد، برایشان دیگر جذاب نیست.

اینکه آیا بخشی از طالبان خود را به صراحت از دیگران جدا می سازد، هنوز تنها گمانه زنی است. اما این خطر که مذاکره کنندگان دوحه می توانند بخشی از حامیان شانرا از دست دهند، طالبان را بیشتر به مصالحه نمی کشاند. به همین علت، به رغم تمام تلاش ها، رسیدن به مسیری که به فصل جدیدی از خشونت و تروریسم می انجامد، در حال حاضر امکان پذیرتر از صلح در افغانستان است.

nka, si (Florian Weigand)