سیزدهم نوامبر 2015 ثبت تاریخ می‌شود. جمعه‌سیاه برای فرانسه، اروپا و در مجموع غرب. این حملات تروریستی، به عبارت دقیق‌تر، حملات تروریستی تاکتیکی و هماهنگ شده بر چندین موقعیت و مکان در زیباترین شهر جهان، پاریس، یک اعلام جنگ از سوی "دولت اسلامی" یا داعش بود. اعلام جنگ این گروه اسلام‌گرای تروریستی علیه همه ما در اروپا؛ اعلام جنگ علیه شیوه و سبک زندگی ما، و بر ضد درک سیاسی، انسانی و اجتماعی مان از آزادی. این حملات ما اروپایی‌ها را آشفته کرد که امروز، یک روز بعد از حادثه، بیشتر از هر زمان دیگری با فرانسوی‌ها احساس برادرانه داریم. این حادثه ما را متاثر و مایوس و در عین زمان خشمگین کرد. خشمگین علیه میل وحشیانه داعش به کشتار که بیشتر از 120 انسان را به کام مرگ کشاند و انسان‌های زیادی را زخمی کرد.

این حملات خنجر زدن به قلب اروپایی‌ها بود؛ فرو بردن خنجر بر مفکوره مان از نحوه زندگی‌ای که می‌خواهیم. این دهشت، خنجرکشیدن علیه دولت فرانسه بود که با وجود امکانات گسترده ترصدی نتوانست از شهروندان خود حفاظت کند. این دهشت مرگبار حمله‌ای بر چشم انداز سیاسی فرانسه بود. بنابراین، گرایش به راست‌گرایی و مواضع فراراست‌گرا حتمی است که در نتیجه آن، فرانسه خود را منزوی کرده و از جهانی شدن عقب خواهد کشید. حزب دست راستی "جبهه ملی" برنده سیاسی کابوس سیزدهم نوامبر خواهد بود. و رئیس جمهور فرانسوا اولاندِ بی‌اقبال و نامحبوب بازنده اصلی است.

"جمعه سیاه" اروپا را تغییر می‌دهد. با وجود این، هنوز معلوم نیست عاملان داعش که این حملات را انجام داده اند، از کجا آمده بودند. آیا آن‌ها افراد حاشیه‌نشین بوده اند؟ افرادی از حومه‌های شهرهای فرانسه، جاهایی که مدت‌هاست جامعه‌های موازی جوانان بی‌ریشه مسلمان شکل گرفته اند؛ جاهایی که چنانچه بوعلام صنصال نویسنده الجزایری در کتاب خود آورده است، «مدت‌هاست ریشوها حکم می‌رانند» و سبک زندگی غربی و فرانسوی را رد می‌کنند. و یا عاملان این حمله تروریست‌هایی بوده اند که به سوریه و عراق رفته و از آنجا برگشته اند و یا هم عاملانی که خود را مهاجر جا زده و به فرانسه آمده اند؟ این‌ها به بحث داغی در اروپا و آلمان تبدیل خواهند شد.

سیزدهم نوامبر یک روز در ماندگی است، روزی که همچون یک کابوس برای اروپایی‌ها و فرانسوی‌ها باقی می‌ماند. این روز یک روز مایوسی و عصبانیت بی‌هدف است. این روز، همچنین روزی است که جامعه باز و لیبرال این قاره کهن با افتخار می‌گوید: ما سبک زندگی خود را تغییر نخواهیم داد. و این همچنین روزی است که با خون‌سردی و عقلانیت تصمیم گرفته شود که کسی که می‌خواهد علیه دلایل مهاجرت مبارزه کند، باید علیه بشار اسد و داعش بجنگد. اعلام جنگ داعش علیه غرب – و البته نه تنها غرب – هیچ پاسخ دیگری باقی نمی‌گذارد.